Fijne feestdagen gewenst

Komt een piraat de kroeg binnen.  De cafébaas beziet hem en vraagt, wat is er met u gebeurd. Niks speciaal zegt de piraat, ik voel me goed. Kan wel zijn zegt de cafébaas, maar wat is da met u been??? Ach zegt de piraat , da was een zeeslag met een ander schip, ze schoten kanonkogels naar ons en ik ben geraakt en ja, mijn been kwijt. Ach zegt de cafébaas, ja maar en die haak aan u rechterarm?? Ja, zegt de piraat, dat was een sabelgevecht met de vijand en die sloeg mijn hand  eraf in 1 slag, daarom heb ik nu een haak rechts. Amai zegt de cafébaas, maar, en u oog dan? Das een ander verhaal zegt de piraat, ik sta op dek naar boven te kijken en der passeert een meeuw en die schijt in mijn oog. Da kan wel zijn zegt de cafébaas, maar daar kunt u toch niet uw oog niet van kwijtraken toch? . . .

Dat klopt zegt de piraat, maar ‘t was de eerste dag met die haak . . .

Hans (James) Last werd geboren als jongste kind van een meteropnemer bij de Bremense gasmaatschappij. Vader Louis Last trad in zijn vrije tijd op als amateurmuzikant. Tijdens de Tweede Wereldoorlog volgde Last een muzikale opleiding aan de militaire academie van Bückeburg bij Hannover. Na de oorlog werd hij contrabassist en kwam hij met zijn broers Roberten Werner bij het nieuwe orkest van Radio Bremen. In 1950, 1951 en 1952 werd hij uitgeroepen tot beste jazzbassist van Duitsland. In 1955 verhuisde hij naar Hamburg waar hij als arrangeur/componist werkte voor grote orkesten, instrumentalisten en zangsterren. Ook trad hij er in het huwelijk met Waltraud Wiese, met wie hij een dochter en een zoon kreeg. In 1963 tekende hij een exclusiviteitscontract bij Polydor en in mei 1965 verscheen zijn eerste lp als James Last: “Non Stop Dancing 65”. Buiten zijn medeweten had de platenfirma zijn voornaam gewijzigd (al bracht Polydor in 1966 nog een lp uit onder de naam Hans Last: Ännchen von Tharau bittet zum Tanz). De Happy Party Sound van James Last was echter een feit en de succestrein was vertrokken. Last bracht 190 originele platen uit in elk mogelijk genre. Als componist schreef hij enkele honderden melodieën, waaronder evergreens en wereldhits als Games that Lovers play, The Lonely Shepherd (Der einsame Hirte, thema uit De Verlaten Mijn), Lingerin’ On, Happy Heart, When the Snow is on the Roses en Fool.

Vanaf 1969 ging het James Last-orkest op stap, met wereldtournees en kleinere Europese rondreizen, maar telkens met uitverkochte zalen. De show groeide door de jaren uit tot een grootschalig spektakel. Last heeft meer dan 200 gouden en 17 platina platen in ontvangst kunnen nemen voor een verkoop van 80 miljoen albums in 150 landen.
Na 42 jaar huwelijk verloor hij in december 1997 zijn vrouw Waltraud aan kanker. In juni 1999 hertrouwde hij met de 30 jaar jongere Christine Grundner uit München. Zij woonden afwisselend in West Palm Beach (Florida) en Hamburg. Last heeft twee kleinzoons via zijn dochter en een kleindochter en kleinzoon via zijn zoon.
Last was, ondanks zijn hoge leeftijd, tot het laatst actief. In 2013 ging hij op tournee door Europa met “The Last Tour 2013 – Einmal noch”. Vanaf maart 2015 stond een tournee door Duitsland, Oostenrijk, Denemarken en het Verenigd Koninkrijk op het programma. Zijn laatste concert gaf hij op 26 april 2015 in Keulen. Op 9 Juni 2015 is hij overleden.

Bron informatie: Wikipedia

Een golfspeler loopt op een zeer warme dag “uitgeput” na de 18e hole het clubhuis binnen en zegt tegen de barman: Zeg, Kerel, nu wil ik onmiddellijk iets ijskouds met veel alcohol d’r in. Zegt die barman: “Meneer, moet u even doorlopen naar het terras. Daar zit uw vrouw”.