The Golden Dance Band

Deze week staat de band “Abilene” in de schijnwerpers. Waar de band vandaan komt en in welke tijd ze gespeeld hebben weten we helaas niet. Reacties horen we uiteraard graag en die kunt u opsturen naar het mail adres: dehelenas@gmail.com

• 

• 

Meer dan op onderstaande kaart staat kunnen wij niet toevoegen. Mocht u weten wie de andere 3 muzikanten zijn dan horen we dat graag op dehelenas@gmail.com

De vorige week hebben we geschreven over Cliff Richard en daarom zijn deze week the Shadows aan de beurt.

The Shadows is een instrumentale muziekgroep, actief vanaf de jaren 50 van de 20e eeuw tot het begin van de 21e eeuw. Als band legden ze de basis voor de klassieke bandbezetting, bestaande uit een sologitaar, een slaggitaar, een basgitaar en drums.

In 1958 trokken de zestien jaar oude Hank B. Marvin en Bruce Welch van Newcastle naar Londen om aan een muziekwedstrijd deel te nemen.

De manager van Cliff Richard ontdekte hen in de Two I’s Coffee Bar, destijds het mekka van de Londense muziekscene, en bood hun een contract aan om Cliff, die intussen met de hit Move it uit 1958 in Engeland bekendheid kreeg, te begeleiden. Later sloten Jet Harris (basgitarist) en Tony Meehan (drummer) zich bij hen aan. Ze vormden een band onder de naam The Drifters en brachten snel een single uit, met daarop twee vocale nummers: Feelin’ Fine en Don’t be a Fool with Love.

Toen de Amerikaanse groep The Drifters zich verzette tegen het gebruik van hun naam in de Verenigde Staten, veranderden zij die in The Shadows.

Toen Jerry Lordan hen een melodie aanbood kwam hun carrière pas echt van de grond. Apache stond in Engeland gedurende vijf weken op de eerste plaats en werd een wereldhit, behalve in de Verenigde Staten, waar men de groep te saai vond maar een coverversie wel scoorde. Kon-Tiki, Wonderful Land, Dance On en Foot Tapper waren de vier volgende nummer 1-hits in Engeland. Behalve de vier Shadows, moet ook zeker Norrie Paramor genoemd worden. Paramor was een dirigent, songwriter en een arrangeur die zijn invloed deed gelden op bijvoorbeeld het nummer “Wonderful Land”. Veel later trok de band Cliff Hall aan, die op synthesizer de orkestpartijen voor zijn rekening nam.

In september 1961 werd drummer Tony Meehan vervangen door Brian Bennett. In april 1962 verliet Jet Harris de groep voor Brian Locking (overleden op 8 oktober 2020)^[1]. Toen Locking in april 1963 voorrang gaf aan zijn religieuze werk, voegde een zeer getalenteerde basgitarist zich bij de groep: John Rostill. Deze zou tot 1969 deel uitmaken van The Shadows. Bruce Welch werd in 1969 tijdelijk vervangen door de toetsenist Alan Hawkshaw.

Jet Harris en Tony Meehan zouden nog zo’n vier jaar als duo optreden en zelfs twee Britse nummer 1-hits in The Shadows-stijl scoren. Meehan kwam in 2005 op 62-jarige leeftijd om het leven als gevolg van een val in huis; Harris overleed in 2011.

Rostill schreef enkele zeer succesvolle composities. Hij kon het succes ervan niet meer meemaken. Toen Welch hem in zijn studio opzocht bleek Rostill daar te zijn overleden door een overdosis aan barbituraten. Hij werd opgevolgd door Alan Jones, en later door Mark Griffiths.

The Shadows vertegenwoordigden het Verenigd Koninkrijk met Let Me Be the One op het 20e Eurovisiesongfestival, op 22 maart 1975 in Stockholm, Zweden. Van de 19 deelnemende landen won Nederland met het nummer Ding-a-dong uitgevoerd door Teach-In.

Na hun Engelse hit Ghost riders in the sky (1980) werd het allengs stiller aan het hitsinglefront. Wel verscheen er elk jaar een album, dat steeds zeer hoog in de hitlijsten terechtkwam. De groep bewerkte in die tijd bekende hits. Hank Marvin vertolkte die op zijn zo karakteristieke wijze. Alan Jones is op veel van die opnamen te horen op bas en voornoemde Cliff Hall op toetsen. Eind 1990/begin 1991 viel het doek definitief. Hank Marvin ging solo toeren en bracht solo-cd’s uit. Waarschijnlijk onder druk van de talloze fans en het naderend 45-jarig jubileum besloten de heren nog eenmaal als The Shadows een “final tour” te maken.

In 2004 gingen ze op tournee door het Verenigd Koninkrijk met een reeks van 37 concerten (The Final Tour) om op die manier een 45 jaar durende carrière af te sluiten. Wegens het grote succes kreeg de concertreeks een vervolg in 2005 met in totaal 27 optredens in Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, IJsland, Nederland, Frankrijk, Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk. Hank Marvin woont sinds november 1986 in het Australische Perth en heeft daar een eigen studio, genaamd “Nivram Studios”. (‘Nivram’ is een anagram: de letters ‘Marvin’ omgekeerd gespeld.)

Naar aanleiding van het 50-jarige artiestenjubileum gingen Cliff Richard en The Shadows gezamenlijk een tournee maken door Europa, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Deze vond plaats van eind september 2009 tot een stuk in 2010.

Deze week kregen wij van Jos Jambor Advertenties toegestuurd uit 1965, en een daarvan was van het Madigo combo. Daarom deze week dit Combo uit Goor op onze site.

Madigo Combo	Goor	Hennie	ten Donkelaar	Toetsen / Zang
Madigo Combo	Goor	Gerrit (Gait)	Nijhuis	Drum / Zang
Madigo Combo	Goor	Joop	Lauckhart	Trompet / Zang
Madigo Combo	Goor	Jan	Kruip	Gitaar / Trompet / Zang
Madigo Combo	Goor	Appie	Oplaat	Sax / Zang
Madigo Combo	Goor	Harrie	te Wierik	Toetsen / Zang

De Wama’s was een komisch duo, bestaande uit Wim van Wageningen en Dick van der Maat. Het duo was populair in variétés in de jaren 40, 50 en 60 van de 20e eeuw. In maart 1973 gingen de Wama’s uit elkaar.

Biografie

Wim van Wageningen en Dick de Maat leerden elkaar kennen in het leger na de mobilisatie. Ze zaten in het 18e regiment infanterie, gelegerd in Amersfoort. Van Wageningen had daarvoor gewerkt als meubelmaker en De Maat had onder andere betrekkingen als banketbakker, etaleur en loodgieter. In 1940 besloten ze een duo te vormen en artiest te worden. Ze sloten zich aan bij de Nederlandsche Kultuurkamer en konden zo in de oorlogsjaren zonder risico ervaring opdoen. Als naam kozen zij de Wama’s, naar de eerste twee letters van hun achternamen, Van Wageningen en Van der Ma’at. Zelf namen zij de aliassen Wim Wama en Dick Wama aan.

Na de oorlog gingen de Wama’s verder als beroepsartiesten. Ze profiteerden van de behoefte aan licht amusement die na 1945 ontstaan was. Eind jaren 40 schreven ze het nummer Naar de TT Race over de TT Assen en verwierven daarmee veel bekendheid. Een ander bekend nummer uit die periode was Hotsjek. Het radioprogramma De bonte dinsdagavondtrein, waarin de Wama’s af en toe optraden, zorgde voor landelijke bekendheid. Hierdoor werden ze het meest gevraagde duo binnen het schnabbelcircuit. Ze raakten echter overvleugeld door het duo Johnny & Rijk.

Vanaf de jaren 60 verminderde de populariteit van variété en daarmee ook van de Wama’s. Daarnaast waren ze weinig vernieuwend en in tegenstelling tot bijvoorbeeld De Mounties weinig op televisie te zien. De groep had in die jaren vooral succes met parodieën op bekende nummers en populaire hits. Zo coverden zij in 1960 onder andere Mack the knife van Bobby Darin en Laila van Die Regento Stars. Hun versie van Kriminal tango, destijds een hit in West-Duitsland voor het Hazy Osterwald Sextett, haalde zelfs de hitparade. Andere bekende nummers waren Ping en Pong, over twee tafeltennissende Chinezen en De Badkuipserenade. In 1962 haalden de Wama’s nog eens de hitparade door in te spelen op de twistrage. Ze bouwden Franz Liszts Liebestraum om tot de Liebestraum twist. Radio Veronica gebruikte later het begin van dit nummer voor een jingle van de Alarmschijf: “Hé… Let op… Deuren en oren dicht… Hier komt… Veronica’s Alarmschijf”.

Rond carnaval 1971 hadden de Wama’s nog een hitje met Aha dat is Marie. In 2001 zette Vic van de Reijt dat nummer op #76 in zijn Nederlandstalige Cover Top 100. Het was namelijk een cover van het relatief onbekende La petite Marie van Jean Mourou en Nicolas Péridès. Daarna gingen de Wama’s zich steeds meer richten op theater. Eind 1971 speelden ze kleine rolletjes in het stuk Liefde is Hadjememaar van het Amsterdams Volkstoneel, onder leiding van Beppie Nooij. Hier bleek dat vooral Wim Wama over goede acteerkwaliteiten beschikte.

In maart 1973 gingen de Wama’s uit elkaar. Ze behielden wel hun artiestennamen Wim Wama en Dick Wama. Dick had een alcoholverslaving en had als acteur veel minder succes dan Wim. Later kwam hij ook nog in een rolstoel terecht door een auto-ongeluk. Hij stierf ten slotte op 22 juni 1980 op 63-jarige leeftijd in Amsterdam aan een maagbloeding.

Wim had in de jaren 70 en 80 wél veel succes als acteur, zowel in het theater als in films. Daarnaast was hij stemacteur. Zo sprak hij onder andere de stem in van Jerom en Krimson in de poppenserie Suske en Wiske en was hij te horen in hoorspelen waaronder De Brekers en verschillende buitenlandse tekenfilmseries. Zijn grootste toneelrol was in 1984 de rol van Hadjememaar in de remake van de theaterproductie Liefde is Hadjememaar uit 1971. In 1986 zou hij weer de hoofdrol spelen in In Holland staat een huis, maar hij werd dat jaar ernstig ziek. Op 12 juli van dat jaar overleed hij op 67-jarige leeftijd aan kanker.

Bron: Wikipedia