ik ging naar beneden, naar de achterdeur om het licht in het schuurtje uit te doen, toen ik zag dat er een paar kerels onze spullen aan het jatten waren. Gauw belde ️ik 112, en zei: “Er lopen dieven in mijn achtertuin, en die stelen mijn spullen”. De politie vroeg: “Zijn ze ook IN uw huis”? , en Ik zei : “Nee”. Toen zei de agente ‍: “Doe de deur goed op slot , dan komen we als we tijd hebben even langs, want alle politieauto’s zijn op dit moment ergens anders bezig”. Ik zei: “OK”, hing op en ik telde tot honderd. Toen belde ️ik weer 112. Ik zei, ik belde zojuist ️ook al dat er dieven in de tuin liepen. Nou, U hoeft zich niet meer te haasten . Ik heb ze zojuist allemaal neergeschoten”. En ik hing de telefoon weer op. Binnen vijf minuten kwamen er 4 politiewagens en een ambulance aangescheurd. Een helikopter  in de lucht, de hondenbrigade‍, een forensisch team, enz. De politieagenten‍ rekenden de inbrekers in op heterdaad. Een agent kwam naar mij en zei: “Ik dacht dat U ze had neergeschoten ?”Ik zei: “Ik dacht dat jullie geen auto’s ter beschikking hadden”?

Peterke vind in de tuin een dode mus, hij loopt ermee naar zijn vader en vraagt of hij een lege sigarenkistje heeft, want hij zou het musje graag begraven. Vader zoekt eens tussen zijn spullen en vind er een leeg kistje. Peterke bekleed het kistje met wat wc papier en legt het musje erin. Dan gaat het achteraan in de tuin begraven. Wanneer het vogeltje begraven is, vraagt Peterke aan zin vader: ‘Papa, gaan dode vogeltjes ook naar de hemel?’ ‘Natuurlijk’ zegt papa. Peterke begint ineens te schaterlachen. Vader kijkt verbaasd naar zijn zoon en vraagt: ‘Peterke, vind je dat nu echt om te lachen?’

‘Nee’, zegt Peterke, ‘Maar ik zou graag het gezicht van St-Pieter eens willen zien.

Hij denkt waarschijnlijk  dat hij een kistje sigaren krijgt en word blij gemaakt met een dode mus!

Elke vrijdagavond ontvangt een café-eigenaar het doofstomme vrijgezellenclubje. Als hij op vrijdagochtend ziek blijkt te zijn, belt hij zijn broer op: “Zeg Jan, ik ben ziek. Maar vanavond komt dat doofstomme vrijgezellenclubje, en dat zijn goeie vaste klanten. Dus ik kan het niet maken om het café gesloten te houden. Zou jij vanavond voor mij willen invallen?” Zijn broer vindt het niet erg om in te vallen. Hij gaat van tevoren nog even langs bij Kees om instructies te krijgen. “Het is helemaal niet moeilijk,” zegt Kees, “die jongens drinken de hele avond alleen maar bier en borrels. Als ze een vinger opsteken, dan willen ze bier, en als ze twee vingers opsteken dan willen ze een borrel. Dat is alles.” Die avond gooit Jan het café open, en daar komt de doofstomme club. Jan neemt de bestellingen op: bier, borrel, bier, bier, borrel… Alles gaat goed. Maar plotseling beginnen de doofstommen allemaal met hun hoofden te draaien en hun monden te happen. Jan weet niet goed wat hij moet doen. Hij gooit 50 frikandellen in de frituur, en serveert daarna broodjes frikandel uit. De doofstommen beginnen te eten, drinken nog wat, en even later beginnen ze weer met hun hoofden te draaien en hun monden te happen. Ten einde raad belt Jan zijn broer op: “Zeg Kees, in het begin ging het goed, maar nou beginnen ze steeds met hun hoofden te draaien en hun monden te happen. Ik snap echt niet wat ze willen.” “O sorry,” zegt Kees, “dat ben ik vergeten te zeggen: dan zitten ze het clublied te zingen.”

Een vader begint tegen zijn zoon over Sinterklaas. Waarop zijn zoon antwoordt:
“Ach, schei toch uit met je Sinterklaas. Ik heb alles gevonden in de kelder, het  kostuum, de baard en die staf. Ik geloof allang niet meer in Sinterklaas. En,” zegt hij, “nou we toch kerels onder elkaar zijn, met die ooievaar kan je ook wel inpakken.”
Antwoordt zijn vader: “O ja, weet je dan hoe het wel  gaat?”
“Ja,” zegt hij, “kinderen worden geboren en ik zal net zo lang zoeken  tot ik die boor ook gevonden heb.”