De week kreeg ik van Henk Mengerink uit Haaksbergen een mail waarin hij aangaf dat hij nog diverse foto’s van Bands uit de jaren 70 had en of wij belangstelling daarvoor hadden. We hebben direct contact met Henk gezocht en de foto’s zijn inmiddels al bij ons gearriveerd. We hebben Henk al bedankt maar nogmaals via deze weg heel hartelijk dank .
Vandaag zetten wij een foto van het Allegro Combo op deze site waarin Henk actief was.
Ben Steneker de country zanger van Nederland (geb. te Heeg op 10 februari 1935)
Het zal 1969 of 1970 geweest zijn toen wij met “de Helena’s” speelden op de jaarlijkse Kermis te Vasse. De kermis was opgebouwd bij het voetbalveld en het begon al gezellig druk te worden toen ik op het podium stond en richting de ingang keek. Op de achtergrond bij de ingang kon ik nog een stuk van de Zweefmolen zien en in eerste instantie dacht ik dat ik dronken was, terwijl ik in die tijd nooit een druppel alcohol aanraakte, omdat de Zweefmolen rare bewegingen ging maken en even later op zijn kant viel. Bij het ongeval zijn volgens mij 2 jongens gewond geraakt die later weer volledig hersteld zijn. Uiteraard daalde de stemming, door dit voorval, tot een dieptepunt. Rond een uur of negen kwam een man bij mij staan en vroeg of hij op het podium mocht zingen en daarbij mijn gitaar mocht gebruiken. Ik kende hem niet en dacht laat hem maar doen want slechter kan het vanavond in ieder geval niet meer worden. Hij ging op het podium staan en begon te zingen en toen herkende ik zijn stemgeluid en wist meteen dat het Ben Steneker was. Hij zong een vijftal nummers en kreeg van het aanwezige publiek een daverend applaus. Elke keer als ik de naam Ben Steneker hoor denk ik direct terug aan de kermis in Vasse en aan de mooie liedjes die hij gezongen heeft.
Een tijdje geleden kwam ik in contact met Dinand Leferink en van hem heb ik onderstaande ontvangen en zal ook de komende 2 weken hiermee verder gaan.
Zoals beloofd hierbij deel 1 als opmaat naar de gegevens van Remix party band. Wellicht vindt je het leuk om volgorde te zien van de verschillende bandleden die weer doorstroomden naar andere orkesten destijds. Daarom 3 mails. Ik hoor graag of je het leuk vindt om op deze manier eventueel te verwerken.
Groetjes Dinand
De Musketiers – Een icoon van de Nederlandse dansmuziek uit de jaren ’60
In de bruisende jaren zestig kende Nederland een rijke danscultuur waarin het dansorkest De Musketiers uit Markelo een prominente rol speelde. Onder de bezielende leiding van de inmiddels overleden Jan Arfman groeide het orkest uit tot een geliefde naam binnen de nationale muziekwereld. Bekend om hun dansbare repertoire en energieke optredens, waren De Musketiers vaste gasten in feesttenten en zalen door het hele land. De bezetting bestond onder meer uit Jan Arfman, die toetsen en accordeon voor zijn rekening nam, en zanger/gitarist Tonny Mengerink. Beiden zouden ook na hun tijd bij De Musketiers hun muzikale pad voortzetten. Ook Henk Brandenbarg (zang/saxofoon) en Wim Simmelink (zang/drums) speelden bij de Musketiers . Jan Arfman bleef actief als leider van het latere Dansorkest TSM, terwijl Tonny Mengerink bekendheid verwierf als oprichter en bandleider van het veelgevraagde Saturnus Quintet uit Goor. Een van de bekendste nummers van De Musketiers is “Want jij stuurt mij viooltjes”, geschreven door A.J. Mengérink en uitgebracht als 45-toeren single op het Decca-label. Hun oeuvre omvatte ook een langspeelplaat met de titel “Lief en Leed”. Op deze LP prijkt het nummer “Ik droom van de liefde”, dat onder liefhebbers van piratenmuziek nog altijd geliefd is.
Heino (pseudoniem van Heinz-Georg Kramm, Düsseldorf-Oberbilk, 13 december 1938) is een Duits schlagerzanger en zanger van Duitse volksliederen. Hij behoort samen met de Oostenrijker Udo Jürgens (1934-2014) tot de bekendste Duitstalige zangers.
Heinz-Georg Kramm is de zoon van een katholieke tandarts en diens evangelisch-lutherse echtgenote. Zijn vader sneuvelde in 1941 tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarna hij met zijn moeder en zuster opgroeide in het oosten van Duitsland. Na zijn middelbare school werd hij opgeleid tot bakker en banketbakker, en voetbalde hij bij SC Schwarz-Weiss 06 Düsseldorf. Vanaf 1955 zong hij op bruiloften en partijen, en tien jaar later nam hij zijn eerste plaat op.
Zijn stemgeluid wordt gekenmerkt door een donkere klank en een rollende tong-‘R’. Zijn grootste hits variëren van zeemansliederen, marsmuziek en volkswalsen tot echte ‘schlager’-krakers. Hij werd in 1966 bij het grote publiek bekend met het liedje Jenseits des Tales. In het midden van de jaren 70 had hij zijn grootste hits Blau blüht der Enzian en Die schwarze Barbara.
In de jaren 80 polariseerde hij met twee politieke boodschappen: hij trad in Zuid-Afrika op tijdens het VN-embargo wegens het systeem van apartheid. En hij nam een plaat op met volksliederen van het Duitse nationalisme, met onder meer het Wenn alle untreu werden, eigenlijk een bevrijdingslied uit de 19e eeuw, dat echter later als hymne door de SS misbruikt werd.
Heino trad over de hele wereld op, onder andere ook in Las Vegas. Na 50 jaar had hij in Duitsland een afscheidstournee van 22 oktober tot 20 november 2005 om zijn lange carrière af te sluiten. Daarna ging hij echter niet op zijn lauweren rusten, maar begon hij in 2009 met een serie optredens waarin hij geestelijke liederen zong in kerken. Zijn bekende repertoire brengt hij trouwens ook nog ten gehore, bijvoorbeeld in 2009 tijdens het Oktoberfeest Sittard in Sittard, waar hij ook in 2010, 2011, 2014 en 2019 weer optrad. In juli 2009 trad hij samen met André Rieu op het Vrijthof in Maastricht op.
Zijn autobiografie meldt dat 59% van alle Duitsers zich als ‘Heino-fan’ zou betitelen. Maar ook buiten Duitsland genieten zijn hits bekendheid. Zo zijn er in China en Polen instituten waar de Duitse taal onderwezen wordt met behulp van zijn liedteksten.
Begin 2013 bracht Heino het album Mit freundlichen Grüßen uit, een collectie van 12 coverversies van bekende Duitstalige popnummers, waaronder liedjes van Die Ärzte, Peter Fox en Rammstein.[1] Het is in Duitsland legaal om nummers te coveren, mits de tekst en melodie niet worden aangepast. Al vóór het uitbrengen van de plaat stond deze op nummer 1 bij de Duitse versie van de webwinkel Amazon.
In augustus 2013 betrad Heino als verrassingsact het podium van het metalfestival Wacken Open Air, waar hij samen met Rammstein het nummer Sonne bracht.
In maart 2018 maakte Heino bekend op het einde van het jaar afscheid te zullen nemen van de bühne. Hij werd op 13 december 80 jaar, en dat vindt hij een goede leeftijd om afscheid te nemen.
Op 12 januari 2019 trad Heino – voor het eerst sinds zijn 80e verjaardag – toch weer op, meer bepaald in de Velodrom in Berlijn. Tijdens de show Schlagerchampions nam hij er de “Preis fürs Lebenswerk” in ontvangst. Ook trad hij in oktober van datzelfde jaar voor de vierde keer op bij het Oktoberfeest in Sittard.
Bron: Wikipedia
Paul “Paulchen” Kuhn (Wiesbaden, 12 maart 1928 – Bad Wildungen, 23 september 2013) was een Duits pianist, bandleider en zanger.
Kuhn bleek al jong muzikaal talent te hebben. Als scholier trad hij al op voor gasten in het Wiesbader Wijnlokaal Eimer. Na zijn opleiding door Kurt Thomas bij het Musischen Gymnasium Frankfurt am Main ging Kuhn als 17-jarige naar het conservatorium in Wiesbaden. Naast deze studie werkte hij al als professioneel jazzpianist. Met de opkomst van muziekprogramma’s, uitgezonden door de omroep, werd Kuhn een veel geziene gast op de televisieschermen.
Schlagerzanger: Als schlagerzanger werkte Kuhn mee aan titels als Der Mann am Klavier (1954), Es gibt kein Bier auf Hawaii (1963) en Die Farbe der Liebe. In 1957 nam hij met het lied Das Klavier über mir deel aan de Duitse voorronde voor het Eurovisiesongfestival, maar hij bereikte hiermee slechts de derde plaats.
Pianist: Als pianist rekent Kuhn Art Tatum en George Shearing evenals – door de bijzonder stilistische noten- akkoordzetting – Hank Jones tot zijn voorbeelden. Uitstapjes naar de bebop maakte hij met stukken als Stitt’s tune (2002) en Ornithology (1999).
Bandleider: Voor Kuhn als arrangeur en bandleider was Count Basie het grote voorbeeld, “Basie is de basis” volgens Kuhn. Zijn belangrijkste werk als arrangeur en bandleider was vanaf 1968 van bigbandleider van de Sender Freies Berlin.
Producent: Als producent zocht Kuhn aan het eind van de vijftiger jaren naar jonge talenten – vond onder andere Ralf Bendix, Rocco Granata, Howard Carpendale – en produceerde hun opnamen.
Entertainer en acteu: Als acteur en entertainer trad Kuhn in diverse televisieseries op, bijvoorbeeld Biedermann und die Brandstifter (1958), Spiel mit Vieren, Hallo Paulchen en Paul’s Party.
Informatie Bron: Wikipedia
Neil Leslie Diamond (New York, 24 januari 1941) is een Amerikaanse zanger en liedjesschrijver. Hij is bekend van nummers als Sweet Caroline, I Am… I Said, Girl, You’ll Be a Woman Soon, Song Sung Blue, Beautiful Noise enYou Don’t Bring Me Flowers, een duet met Barbra Streisand. Daarnaast acteerde hij in een film, The Jazz Singer uit 1980, die hem de hit Love on the Rocks opleverde. Hij schreef ook nummers die bekend werden vanwege hun uitvoering door een andere artiest, waaronder I’m a Believer (The Monkees) en Red Red Wine (UB40).
Wilhelmus Jacobus (Willem) Duyn (Haarlem, 31 maart 1937 – Emmen, 4 december 2004) was een Nederlandse zanger die furore maakte als Big Mouth van het duo Mouth & MacNeal. Hij viel op door zijn forse bouw en forse beharing (hoofdhaar en baard).
In de jaren zestig was hij o.a. zanger bij de “Whiskers” en maakte hij deel uit van de tweede bezetting van de Jay-Jays, met o.a. Cees Kranenburg jr.. (drums), Hans Jansen (orgel) en Kees Vennick(sax). Zij waren de opvolgers van de Shadowband en The Jumping Jewels, de begeleidingsband van Johnny Lion. Willem Duyn was daarna ook een bekende diskjockey in een discotheek in Den Helder.
In 1971 vormde de voormalige constructiebankwerker een popduo met Maggie MacNeal. In 1972 scoorden zij een internationale hit met het door producer Hans van Hemert geschreven How do you do Het liedje bereikte in de zomer van 1972 zelfs de top 10 van de Amerikaanse hitparade. In 1974 vertegenwoordigden ze Nederland op het Eurovisiesongfestival met het lied Ik zie een ster, waarmee ze de derde plaats behaalden. In eigen land hadden ze hiermee eveneens succes en stonden ze veertien weken in de hitparade.
In datzelfde jaar werd het duo ontbonden en trad Duyn verder op met Little Eve (Ingrid Kup), met wie hij ook trouwde. Vanaf 1978 trad hij solo op als Big Mouth, later onder zijn eigen naam. In 1979 behaalde hij een hit met het autobiografische lied Willem, een cover van Darling. Willem kreeg in 1982 een vervolg met het eveneens autobiografische lied Wat een rare man. Duyn nam in 1992 tijdelijk de plaats in van Bennie Jolink, zanger van de band Normaal, toen deze zwaargewond raakte. In september van dat jaar scoorde hij met Normaal nog een bescheiden hit met “Woenderbar”. Hoewel Duyn nog vele (solo)singles uitbracht, bereikte hij nooit meer het succes dat hij boekte met Mouth & MacNeal.
Duyn was jarenlang woonachtig in Almelo en Wierden, en woonde later in het Drentse plaatsje Roswinkel. Hij kreeg op 67-jarige leeftijd thuis een hartstilstand en overleed onderweg naar een ziekenhuis. Duyn is twee keer getrouwd geweest en had zes kinderen,
Op 21 maart 2012 verscheen over Mouth & MacNeal de biografie “Duo tegen wil en dank”, geschreven door de voormalige fanclubvoorzitter Roel Smit.
Bovenstaande gegevens komen van Wikipedia.
