Wilma Landkroon (Enschede, 28 april 1957) is een Nederlandse zangeres die op jeugdige leeftijd onder de artiestennaam Wilma een bliksemcarrière in het levenslied doormaakte. Haar zuivere stemgeluid was h haar handelsmerk. Wilma werd ontdekt door Gert Timmerman en scoorde in 1968 haar eerste hit met Heintje (Bau’ Ein Schloss Für Mich) – een antwoordlied op Ich bau dir ein Schloss van Heintje. Wilma behaalde vervolgens nog een aantal successen, speelde in enkele Duitse films en hield zich al die tijd, gestimuleerd door haar manager Ben Essing en haar vader, meer bezig met het artiestendom dan met het afronden van een schoolopleiding. In 1969 was Wilma te zien in de Duitse film Klassenkeile. Na Gert Timmerman en Ben Essing ontfermde Pierre Kartner zich over het jonge sterretje en scoorde Wilma haar grootste hit: Zou het erg zijn lieve opa – een duet met Vader Abraham dat in 1971 de eerste plaats bereikte in de Top 40 en de Daverende Dertig. (info Wikipedia)
“The Flying Comets”uit Mill in Noord Brabant deze week op de voorpagina. Deze foto, en nog vele andere die t.z.t. op deze site zullen worden getoond hebben we gekregen van Stanny Goossens. Deze foto stamt uit het begin van de jaren 60 van de vorige eeuw. Stanny is inmiddels 72 jaar en nog altijd actief in de muziek. Op de onderste foto is hij bezig om het bespelen van een Steel Gitaar onder de knie te krijgen.
Afgelopen donderdag tijdens de eerste Siepelmarkt van dit seizoen stonden De Oostvaarders op de markt in Ootmarsum gezelligheid te brengen voor alle bezoekers en mede het mooie weer is dat prima gelukt.
Het koor is in januari 2004 opgericht. Een aantal mannen uit Almelo die eerder al in een shantykoor elders hadden gezongen, namen het initiatief. Binnen de kortst mogelijke tijd hadden ze het maximum aantal leden van vijftig bij elkaar.
Naast de wekelijkse repetitie op de woensdagavond, vinden er veel optredens plaats. Menige festiviteit in en buiten Almelo is opgevrolijkt met een optreden van de Oostvaarders. Regelmatig is er een optreden in een van de verzorgingscentra in Almelo of Wierden. Ook wordt deelgenomen aan korenfestivals en opgetreden bij maritieme manifestaties en bij volksfeesten.
Het koor bestaat uit 20 bassen, 20 baritons en 20 tenoren, veelal geschoolde stemmen. Ze worden begeleid door zeven excellente muzikanten, vier accordeonisten, een basgitarist, een gitarist/banjospeler en een drummer.
Twee- of meerstemmige liederen worden afgewisseld door liederen met solozang (shantyman) en volgzang (de eigenlijke shanties). De meeste liederen worden gezongen in het Duits, het Engels, het Frans, het Nederlands of in het Pidgin-Engels, een mengeling van diverse (zee)talen.
Afgelopen week kregen wij van Alie Groenhuijzen 2 foto’s van Lets Moustache uit het begin van de tachtiger jaren. Wij zijn uiteraard dankbaar dat deze foto’s naar ons zijn gezonden.
De vorige week hebben we geschreven over Cliff Richard en daarom zijn deze week the Shadows aan de beurt.
The Shadows is een instrumentale muziekgroep, actief vanaf de jaren 50 van de 20e eeuw tot het begin van de 21e eeuw. Als band legden ze de basis voor de klassieke bandbezetting, bestaande uit een sologitaar, een slaggitaar, een basgitaar en drums.
In 1958 trokken de zestien jaar oude Hank B. Marvin en Bruce Welch van Newcastle naar Londen om aan een muziekwedstrijd deel te nemen.
De manager van Cliff Richard ontdekte hen in de Two I’s Coffee Bar, destijds het mekka van de Londense muziekscene, en bood hun een contract aan om Cliff, die intussen met de hit Move it uit 1958 in Engeland bekendheid kreeg, te begeleiden. Later sloten Jet Harris (basgitarist) en Tony Meehan (drummer) zich bij hen aan. Ze vormden een band onder de naam The Drifters en brachten snel een single uit, met daarop twee vocale nummers: Feelin’ Fine en Don’t be a Fool with Love.
Toen de Amerikaanse groep The Drifters zich verzette tegen het gebruik van hun naam in de Verenigde Staten, veranderden zij die in The Shadows.
Toen Jerry Lordan hen een melodie aanbood kwam hun carrière pas echt van de grond. Apache stond in Engeland gedurende vijf weken op de eerste plaats en werd een wereldhit, behalve in de Verenigde Staten, waar men de groep te saai vond maar een coverversie wel scoorde. Kon-Tiki, Wonderful Land, Dance On en Foot Tapper waren de vier volgende nummer 1-hits in Engeland. Behalve de vier Shadows, moet ook zeker Norrie Paramor genoemd worden. Paramor was een dirigent, songwriter en een arrangeur die zijn invloed deed gelden op bijvoorbeeld het nummer “Wonderful Land”. Veel later trok de band Cliff Hall aan, die op synthesizer de orkestpartijen voor zijn rekening nam.
In september 1961 werd drummer Tony Meehan vervangen door Brian Bennett. In april 1962 verliet Jet Harris de groep voor Brian Locking (overleden op 8 oktober 2020)[1]. Toen Locking in april 1963 voorrang gaf aan zijn religieuze werk, voegde een zeer getalenteerde basgitarist zich bij de groep: John Rostill. Deze zou tot 1969 deel uitmaken van The Shadows. Bruce Welch werd in 1969 tijdelijk vervangen door de toetsenist Alan Hawkshaw.
Jet Harris en Tony Meehan zouden nog zo’n vier jaar als duo optreden en zelfs twee Britse nummer 1-hits in The Shadows-stijl scoren. Meehan kwam in 2005 op 62-jarige leeftijd om het leven als gevolg van een val in huis; Harris overleed in 2011.
Rostill schreef enkele zeer succesvolle composities. Hij kon het succes ervan niet meer meemaken. Toen Welch hem in zijn studio opzocht bleek Rostill daar te zijn overleden door een overdosis aan barbituraten. Hij werd opgevolgd door Alan Jones, en later door Mark Griffiths.
The Shadows vertegenwoordigden het Verenigd Koninkrijk met Let Me Be the One op het 20e Eurovisiesongfestival, op 22 maart 1975 in Stockholm, Zweden. Van de 19 deelnemende landen won Nederland met het nummer Ding-a-dong uitgevoerd door Teach-In.
Na hun Engelse hit Ghost riders in the sky (1980) werd het allengs stiller aan het hitsinglefront. Wel verscheen er elk jaar een album, dat steeds zeer hoog in de hitlijsten terechtkwam. De groep bewerkte in die tijd bekende hits. Hank Marvin vertolkte die op zijn zo karakteristieke wijze. Alan Jones is op veel van die opnamen te horen op bas en voornoemde Cliff Hall op toetsen. Eind 1990/begin 1991 viel het doek definitief. Hank Marvin ging solo toeren en bracht solo-cd’s uit. Waarschijnlijk onder druk van de talloze fans en het naderend 45-jarig jubileum besloten de heren nog eenmaal als The Shadows een “final tour” te maken.
In 2004 gingen ze op tournee door het Verenigd Koninkrijk met een reeks van 37 concerten (The Final Tour) om op die manier een 45 jaar durende carrière af te sluiten. Wegens het grote succes kreeg de concertreeks een vervolg in 2005 met in totaal 27 optredens in Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, IJsland, Nederland, Frankrijk, Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk. Hank Marvin woont sinds november 1986 in het Australische Perth en heeft daar een eigen studio, genaamd “Nivram Studios”. (‘Nivram’ is een anagram: de letters ‘Marvin’ omgekeerd gespeld.)
Naar aanleiding van het 50-jarige artiestenjubileum gingen Cliff Richard en The Shadows gezamenlijk een tournee maken door Europa, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Deze vond plaats van eind september 2009 tot een stuk in 2010.
