Wilma Landkroon

Deze week op herhaling “The Melody Swingers” uit Oldenzaal. Deze band heeft dansavonden verzorgd bij Kothman in Oldenzaal.

Wenche Myhre, ook wel Wencke Myhre, (Oslo, 15 februari 1947) is sinds de jaren zestig een succesrijke Noorse schlagerzangeres met hits in het Noors, Duits en Zweeds.

Nadat Myhre in 1960 een talentenwedstrijd in Oslo won, kreeg ze van liedjesschrijver Arne Bendiksen een platencontract.

In 1963 maakte ze haar televisiedebuut in de film Elskere. Sindsdien staat ze steeds in de spotlights. Voor haar lied Gi meg en Cowboy till mann (dat eerst door Gitte gezongen werd in het Duits, Ich will ‘nen Cowboy als Mann) onder begeleiding van Horst Wende en zijn studio/sessie muzikanten kreeg ze haar eerste gouden plaat.

In 1964 was Myhre de drijfveer achter een inzamelingsactie waarvan de opbrengst naar een kinderziekenhuis in de Gazastrook zou gaan. Hier leerde ze haar eerste man kennen, Torben Friis-Møller. Met hem heeft ze drie kinderen: Kim (1971), Dan (1973) en Fam (1975).

Voor het wereldkampioenschap skiën in 1966 zong ze het lied Vinter og sne. Datzelfde jaar won ze het Schlagerfestival met Beiß nicht gleich in jeden Apfel. Hiermee had ze eindelijk haar doorbraak op de Duitse markt, nadat ze een jaar eerder met Sprich nicht drüber als tweede was geëindigd. Er volgden nog hits en in 1968 vertegenwoordigde ze West-Duitsland op het Eurovisiesongfestival met Ein Hoch der Liebe, waarmee ze op de zesde plaats eindigde. Eind jaren 60 behoorde ze tot de absolute topartiesten en tieneridolen in Duitsland. Ze won vier Bravo-Otto’s (1966: brons, 1967: goud, 1968: goud, 1969: zilver). Ze kwam veel op de Duitse televisie en trad op met andere grootheden als Udo Jürgens en Peter Alexander. In 1970 had ze een bescheiden hit met Er hat ein knallrotes Gummiboot, dat later wel uitgroeide tot een carnavalsklassieker.

In 1974 kreeg ze een eigen televisieprogramma. In 1980 trouwde ze voor de tweede maal, dit keer met de succesvolle Duitse regisseur Michael Pfleghar. Twee jaar later kreeg ze met hem haar vierde kind, Michael. Pfleghar pleegde in 1991 zelfmoord. Een jaar later nam Myhre opnieuw deel aan de Melodi Grand Prix in haar thuisland, maar werd daar derde.

Myhre woont in een dorpje dicht bij Oslo en ze treedt nog regelmatig op. In 2004 begon ze een show met twee andere Scandinavische schlagersterren: Gitte Hænning en Siw Malmkvist. Ze trokken door heel Duitsland.

In 2009 deed Myhre in Noorwegen opnieuw een gooi naar het Songfestival. Haar lied Alt Har En Mening Nå bleef echter steken in de voorronde.

Bron: Wikipedia 

The Sunstreams was een Nederlands zangkwartet uit Groesbeek.
The Sunstreams werd in 1965 opgericht en bestond uit Wim Liebers (†2016), Johnny Meijers, Theo Vissers en Freek Wijers. Ze brachten 26 singles uit en hun platenmaatschappij was CNR. De grootste hit die ze hebben gehad is “Aan de grens van de Duitse heuvelen”. In 1995 ging de band uit elkaar. Liebers speelde hierna nog tot 2007 in het trio Summersound. Zijn dochters speelden in The Moonlights.

Informatie overgenomen uit Wikipedia

Deze week nog eens het Orion Combo op herhaling maar nu als trio. We nemen aan dat deze foto gemaakt is nadat Betsy Egberts – Kienhuis was gestopt.

Hermien Timmerman-van der Weide (De Krim (Overijssel), 25 juli 1943 – Enschede, 23 mei 2003), was een Nederlands zangeres.

Hermien van der Weide groeide op in De Krim en in Slagharen (beide gemeente Hardenberg) en ging in Slagharen naar de middelbare school. Rond 1960 werd ze actief als zangeres (amateur) en werd ze fan van de reeds bekende zanger Gert Timmerman (1935-2017). Begin 1963 maakte ze kennis met Timmerman na een concert van hem in Vriezenveen. Eind 1963 huwden de twee.

In april 1999 scheidde het koppel. In mei 2003 overleed Hermien van der Weide op 59-jarige leeftijd in een ziekenhuis te Enschede aan een nierziekte. Zij werd begraven op de algemene begraafplaats in Oldenzaal. Haar graf is in 2013 bovengronds geruimd.

Met haar echtgenoot vormde ze vele jaren – van 1963 tot 1997 – het duo Gert en Hermien. Hun bekendste nummer is Alle duiven op de Dam (Shalalie shalala, 1972). Rond 1970 trad Hermien ook wel solo op, met als hits Rode Anemonen (1965) en Blacky (1968). Van 1974 tot 1993 richtten Gert en Hermien zich volledig op het christelijk geloof en in de jaren tachtig brachten zij religieuze liederen geschreven door Margje Jonkman en kregen hiervoor een gouden plaat. Zowel het zangduo als de tekstschrijver. Zij traden vrijwel alleen nog in christelijke kringen op. In 1990 openden zij zich weer voor de buitenwereld, allereerst in een optreden met de rockgroep Normaal. Na een hartaanval op het podium in 1997 trok Hermien zich terug uit de artiestenwereld.

Info Wikipedia