Alpha Showband

Zoals eerder aangegeven gaan we deze week verder met de muzikale loopbaan van Dinand Leferink.

Dansorkest TSM 

Midden jaren zeventig groeide het Oost-Nederlandse danscircuit uit tot een ware broedplaats van muzikale activiteit.  Midden jaren ’70 kreeg deze scène een extra impuls met het dans- en showorkest TSM uit Markelo, opgericht en geleid door de markante bandleider Jan Arfman (toetsenist en accordeonist). De band bestond verder uit Dinand Leferink (drums/zang)  Fred Brunnekreef (basgitaar/zang/trombone), Gerard Waanders (gitaar/zang/trompet) en Eef Heijmer (saxofoon/zang/fluit) en vormde een hecht team.  TSM stond bekend om zijn veelzijdigheid en professionele benadering. In een periode waarin live muziek nog het kloppend hart was van elk feest, speelden we tot wel drie à vier avonden per week op bruiloften, dansavonden en dorpsfeesten. Bekende locaties waar we geregeld optraden waren onder meer De Uitrusting in Eefde, Poppe in Markelo, Zwakenberg in Raalte, Reimink en Jansen in Lemelerveld, het Bonte Paard in Holten, Lentelink in Goor, Assink in Hengevelde en Spoolder in Bentelo. Ook de Achterhoek en de Kop van Overijssel behoorden tot hun vaste speelregio. Het repertoire van TSM bood voor ieder wat wils: dansbare en herkenbare muziek, gedragen door de karakteristieke blazerssectie. Die drie blazers vormden het kloppende hart van onze sound en gaven onze uitvoeringen een unieke kleur, geïnspireerd door grootheden als Egerländer, James Last en het Vader Abraham Showorkest. Een bijzondere mijlpaal in ons muzikale bestaan was de release van onze single met de nummers “Silvia” (A-kant) en “Mijlen Ver” (B-kant). Vooral “Mijlen Ver” gezongen door Dinand Leferink heeft in de jaren daarna een cultstatus verworven onder liefhebbers van piratenmuziek. Aanvankelijk uitgebracht in eigen beheer, werd het nummer later ook door het label Telstar in Weert opgenomen in hun catalogus – een erkenning van de blijvende aantrekkingskracht van onze muziek. Onderstaande groepsfoto, gemaakt bij een kasteel in Diepenheim door wijlen Jan ten Hove, vormt een blijvende herinnering aan een gouden tijd waarin muziek verbond, feest bracht en herinneringen creëerde die tot op de dag van vandaag voortleven.

3 weken geleden hebben we nog een foto van Yellowstone geplaatst en dat doen we vandaag weer. De reden daarvan is dat we van Gert Vos onlangs een biografie over zijn leven als muzikant hebben gekregen. Uiteraard zijn we Gert erg dankbaar en hopen dat meer muzikanten dit voorbeeld willen volgen en hun biografie willen doorsturen naar www.helenas.nl.

De Biografie

Het is 1988, ik ben net een paar weken uit militaire dienst en besluit dat ik, na jaren orgel les en thuis fröbelen, ga proberen aansluiting te zoeken bij een bandje.

Het huiskamerorgel wordt ingeruild voor een “portable orgel”, waarbij moet worden opgemerkt dat bij “portable” moet worden verstaan dat je met minimaal 4 man dat ding tilt.

En behalve het orgel maakt ook een enorme Leslie kast deel uit van het draagbare setje.

In een lokaal weekkrantje zie ik een advertentie staan, hobbyband zoekt toetsenist.

Als ik bel (email bestond nog niet) word ik gelijk uitgenodigd voor een auditie, toetsenisten waren kennelijk niet makkelijk te vinden. En zo gebeurde het dat ik met het orgel op de achterbank en de leslie kast in de kofferbak in mijn Opel Kadettje naar de plaatselijke speeltuin toerde. Door het gewicht van mijn nieuwe aanschaf leek het of ik ieder moment met het Opeltje zou opstijgen; de motorkap wees omhoog terwijl de vonken van de over het wegdek schurende trekhaak spatten. Maar ik kwam er mee op plaats van bestemming en na het spelen van een aantal liedjes was ik aangenomen. Ik zat in mijn eerste bandje!

Het bandje was niet lang geleden opgestart en had nog geen naam. Daar werd hard over nagedacht en uiteindelijk werd gekozen voor de naam “Uptime”, een niets betekenend woord, maar zo wisten we bijna zeker dat er geen andere band was met dezelfde naam.

We oefenden oeverloos, al hadden we nog niet alle benodigde apparatuur. Zo speelde de bassist bij gebrek aan basversterker over mijn lesliekast. Dat gaf een beetje het effect alsof hij met zijn bas in het aquarium stond te spelen, maar we konden in ieder geval van start.

Helaas, al het repeteren ten spijt, bleven de optredens beperkt tot het muzikaal omlijsten van evenementen bij de speeltuin waar we oefenden. Het kwam niet echt van de grond, wat uiteindelijk resulteerde in een aantal wisselingen. Links en rechts mochten we wel eens een keertje spelen, maar een volle agenda werd het niet.

Tot die avond toen ik thuis kwam na een repetitie en mijn vader mij wees op een briefje dat op tafel lag. Daarop stond een telefoonnummer dat ik moest bellen, ongeacht hoe laat het zou worden. Het was al na elven en ik voelde mij best bezwaard, maar mijn vader zei “bel nou maar”. Ik draaide het nummer en kreeg ene Alwie Middelkamp aan de telefoon. Hij was de drummer en leider van een gerenommeerde band uit Almelo. Hij vertelde mij dat zijn toetsenist uit Dinxperlo kwam en een band had gevonden die dichter bij hem in de buurt aan de weg timmerde. Hij stopte bij Yellowstone. Alwie was getipt door de eerste drummer van Uptime en had die avond tijdens de repetitie buiten staan luisteren. Blijkbaar was hij enthousiast over wat hij had gehoord want hij wilde mij graag als vervanger voor Bennie.

Ik stond voor een moeilijke keus, want ik wilde mijn maatjes ook niet in de steek laten.

Maar combineren was geen optie, met Yellowstone was je gewoon ieder weekend op pad.

Dat trok mij natuurlijk ook wel. En zo besloot ik toch de stoute schoenen aan te trekken en me beschikbaar te stellen voor een auditie. De zanger van de band bracht mij een cassettebandje met opnames van een optreden zodat ik thuis alvast wat kon oefenen.

Ik luisterde ernaar en was onder de indruk. Mocht ik echt in deze band spelen?

Ik deed auditie in een boerenschuur in, als ik het mij goed herinner, de omgeving van Losser. Daar bleek ook gitarist Manuel Balfour zijn plek beschikbaar te stellen. Zijn vervanger werd Joop van Liefland, de man die enkele jaren later Ilse de Lange zou ontdekken.

Het pleit was snel beslecht, het klonk goed en Joop en ik waren de nieuwe gezichten binnen de band Yellowstone. En na een aantal repetities stonden wij in februari 1990 voor het eerst op het podium bij zaal de Tankenberg in Oldenzaal. Mijn orgel had ik inmiddels verruild voor keyboards (en een set baspedalen om als duo de middagpartijen te spelen), en de Kadett had plaats gemaakt voor een Ascona.

 

Ik beleefde er veel plezier aan om met deze doorgewinterde muzikanten op pad te mogen.

Joop en bassist Bert Bokhove speelden ook zeer incidenteel in countryband Neighboars and Friends. Of ik het leuk vond om mee te doen, want met Pinksteren moesten ze optreden in de grote feesttent in Bornerbroek. Dat leek me een hele leuke uitdaging dus zei ik ‘ja’.

Naast Joop en Bert bestond deze band uit zanger/gitarist/ presentator Johan Vollenbroek en drummer Willem Ulenreef. Voor deze gelegenheid zou ook een zangeres een aantal nummers meedoen. Het bleek de 16 jarige Ilse de Lange uit Almelo te zijn. Joop gaf haar al een tijdje gitaarles en ze bleek tevens een hele mooie stem te hebben. Ze traden al samen als duo op, en nu dus met band op de Pinksterfeesten. Na de Pinksterfeesten heb ik nog een paar optredens met Joop en Ilse mogen doen, onder andere voor KRO’s Country Time op, toen nog, Hilversum 2.

Ik had inmiddels een vaste baan en in 1995 kocht ik mijn eerste huisje.

Een opknappertje uit de jaren ‘30, maar ik was op mezelf en had het er prima naar m’n zin.

Vlak voor ik in 1996 de badkamer wilde verbouwen raakte ik door een reorganisatie mijn baan kwijt. Ik raakte een beetje in paniek. Hoe ging ik nu alle kosten betalen?

Ik zocht naar vacatures en kwam weer een advertentie tegen van een band die een toetsenist zocht. Het betrof dit keer zelfs een professionele band. Wow, hoe gaaf zou het zijn om met de muziek je boterham te kunnen verdienen?

Ik belde, maar ze bleken reeds keus uit 13 toetsenisten te hebben. Blijkbaar waren er toch meer dan ik dacht. Niet lang erna kreeg ik een belletje terug. Het was Toon Eppink die zei dat ze me toch een kans wilden geven. Mijn vraag om welke band het ging bleef onbeantwoord. Toen ik zei dat de naam Toon Eppink me wel heel bekend voorkwam zei hij “dan kan ik het ow ok wal vertell’n, wi-j bunt The Spitfires”. Potverdikke, zou ik dat aankunnen? Ik twijfelde toen al vaak aan mezelf. Ik deed auditie en daarna was het best een lange tijd stil. Mijn vertrouwen en geduld raakten op en ik belde Toon terug met de vraag of ze er al uit waren. Hij zou het zo snel mogelijk laten weten. Een half uurtje later belde hij mij om te zeggen dat ze het wel “met mij wilden proberen”. Legendarische woorden die ik niet meer vergeet.

Ik moest mijn maatjes van Yellowstone inlichten, die waren natuurlijk niet blij met mijn aanstaande vertrek, maar ze begrepen mijn situatie gelukkig wel. We schrijven augustus 1996, een maand later zat ik in de studio voor de opnames van de derde cd van The Spitfires. Zes jaar lang trok ik met de band, voorzien van een kaboutermuts, door het oosten van land. In 2003 eindigde het, zoals wel vaker in de muzikantenwereld, door interne strubbelingen. In de jaren die volgden speelde ik in diverse (vaak zelf opgerichte) bandjes en viel af en toe in bij Partyband Heer en Meester. In augustus 2023 werd ik daar de vaste toetsenist na het vertrek van Erik.

Muziek maken houdt je jong, en met deze band is het plezier er weer zoals het vroeger was. Gewoon lekker samen een feestje bouwen en plezier maken. Dat hoop ik uiteraard nog jaren vol te houden, het leven is kort, dus je moet er van genieten!

En dat doen we, met volle teugen !!!

De muzikanten zijn: Alwie Middelkamp, Bert Bokhove, Gert Vos, Robert Preij en zangeres Mieke Döppen

 

 

 

Vanavond is er weer de jaarlijkse Streu-Jam in het streu in Mander. Dit jaarlijks terugkerend evenement bestaat al diverse jaren en elk jaar is het weer gezellig en treden en diverse bands op uit de regio. Hopelijk werkt het weer enigszins mee en wordt het weer een zeer gezellige avond met leuke muziek. Uiteraard is iedereen van harte welkom.

Leftovers, The	Vasse	Rob	Engbers	Zang
Leftovers, The	Vasse	Mark	Boerrigter	Drum / Zang
Leftovers, The	Vasse	Leo	Bossink	Gitaar / Zang
Leftovers, The	Vasse	Tom	Kamphuis	Gitaar / Zang
Leftovers, The	Vasse	Henk	Velthuis	Bas

De Kermisklanten was een Nederlands accordeon duo, dat ook veel succes oogstte in Duitsland (als Die Kirmesmusikanten).

Het duo bestond uit Hendrik Frederik Evert (Henny) van Voskuylen (Bunnik, 23 mei 1941 – Soestdijk, 12 januari 2010) en Coby Mol (Amersfoort, 22 juli 1944). Zij leerden elkaar kennen tijdens een afzonderlijk optreden op de bühne en besloten als duo verder te gaan. Ook privé klikte het goed en op 15 mei 1964 traden zij met elkaar in het huwelijk.

Op 18 juni 1962 maakten Henny en Coby van Voskuylen hun televisiedebuut in het AVRO-programma Nieuwe Oogst, toen nog als Las Estrellas. Vanaf 1969 traden ze op als De Kermisklanten. Op 16 oktober 1969 kwam hun eerste elpee uit: ‘Kermisklanken met de Kermisklanten’ waarop o.a. ook de hit ‘Zigeunertango’ staat. In de periode van 1969 tot 2005 kwamen – naast de vele singles- ettelijke lp’s en cd’s van hen uit. Het repertoire omvat niet alleen volksmuziek, evergreens en operamelodieën, maar ook nieuwe, door Henny geschreven stukken.

In de jaren ’70 en ’80 trad het duo diverse malen op in de TROS-televisieprogramma’s Op Losse Groeven en Op volle toeren. Op 5 april 1975 namen ze voor het eerst deel aan een tv-show in Duitsland (ZDF) vanuit de Westfalenhallen in Dortmund. in november 1976 volgde hun eerste grote Duitse tournee met ‘Maria Hellwig Kommt’. Ze hebben vele prijzen en onderscheidingen ontvangen in Duitsland.

In oktober 1997 volgde een tournee door Zuid-Duitsland, waarbij een klein probleem wordt geconstateerd: bij Henny weigerde één vinger van zijn rechterhand regelmatig dienst. Pas later zal blijken dat dit het gevolg is van een neurologische ziekte. Op 10 januari 1998 vond in Chemnitz de live-uitzending plaats van het ARD-programma ‘Die Gala der Preisträger 1997’. Die Kirmesmusikanten behaalden hier een tweede plaats met het nummer ‘Die Zillertaler Hochzeitsmarsch’. Het zou het laatste tv-optreden als accordeonduo zijn.

In juli van hetzelfde jaar stelde professor dr. J.H.J. Wokke van het Academisch Ziekenhuis Utrecht vast dat Henny de progressieve ziekte psma had. Een ziekte die te vergelijken is met ALS (amyotrofe laterale sclerose). Kort daarna worden De Kermisklanten genoodzaakt te stoppen met optredens. Op 29 april 1999 werd het duo tijdens de jaarlijkse lintjesregen op het Gemeentehuis van Soest benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Naar aanleiding hiervan volgde een uitnodiging voor het VARA-programma Laat de Leeuw van Paul de Leeuw op 4 mei. Omdat Henny niet meer kon spelen, pakte Paul de accordeon en speelde ‘De Zigeunertango’. Op 14 mei 2000 nodigde presentatrice Carolin Reiber Die Kirmesmusikanten uit in haar live-programma “Volkstümliche Hitparade” uit om afscheid te nemen van het Duitse publiek. Op 3 februari 2002 waren de Kermisklanten te zien in De Stoel van Rik Felderhof. Augustus 2005 verscheen het boek ‘Maskerade van een accordeonduo’, een autobiografie van Henny van Voskuylen. In 2001, drie jaar nadat bij hem de zenuwziekte werd geconstateerd, ontstond bij hem het idee om een boek te schrijven over zijn leven. Hij realiseerde dit met de enige vinger die nog functioneerde. Op 17 juli 2007 bezocht het programma Vinger aan de Pols (AVRO) de Kermisklanten thuis voor een gesprek over het leven met een slopende ziekte. In dit programma gaf Coby aan dat sinds haar man geen accordeon meer kon spelen, ook zij het instrument niet meer had aangeraakt. “We zijn een duo”, zei ze, “zonder hem kan ik niet verder spelen”. Op 12 januari 2010 overleed Henny thuis in Soest op 68-jarige leeftijd.

Meer informatie kunt u vinden op www.wikipedia.nl

• 

De echte naam van Jodel Jerry, zanger en liedjesschrijver, was Ger van Geijlswijk ( geboren in Amsterdam, 1933). Hij vormde met Huub ten Berge uit Heerlen het duo De Jodel Jerry’s (aanvankelijk onder de naam Ger & Huub). Ook heeft hij een single opgenomen samen met Mary Lou (Louisa Bakkers). Ook is een tijdlang zanger in het Ensemble Frans Tiedtke geweest en was hij lid van het duo The Jerry’s. Maar het bekendste is hij toch geworden als Jodel Jerry.

• 

•