Klein scheetje

In de klas vraagt de juf.

Wie kent er hier al de tafels .

En Jantje is de enige die zijn hand opsteekt.

De juf zegt. Zegt ze eens.

En Jantje begint.

Salontafel, keukentafel, terrastafel, behangtafel, lounge tafel, behandel tafel ………….

Een groepje toeristen staat op de rand van de Etna. Een Amerikaanse toerist keek heel voorzichtig over de rand en zegt.

“Het lijkt daar wel de hel”.

Een dame, die dat gehoord heeft fluistert tegen haar vriendin: “Die Amerikanen zijn toch ook overal geweest he”!

Wat een avond gister! Ik voor het eerst in mijn leven een show meegemaakt van Jomanda. Zit ik daar, komt ze naar me toe, legt haar handen op me en zegt met luide stem: “U ZULT lopen!” “Maar ik mankeer helemaal niks!”, zei ik. Dat negeerde ze en zei weer met nog luidere stem: “U ZULT lopen!” Ik deed nog een poging uit te leggen dat ik gewoon kan lopen en niks mankeer, maar er was geen speld tussen te krijgen en ze riep weer: “U ZULT lopen!” Toen de show voorbij was, kwam ik buiten en wat denk je? FIETS GEJAT!!!

Een handelsvertegenwoordiger, doodmoe, komt aan in een kleine gemeente waar er maar één hotelletje is. Tot overmaat van ramp, alle kamers zijn bezet. Hij smeekt de baas: “Leg me te slapen, eender waar, maar ik moet absoluut kunnen uitrusten.” “Wel”, zegt de hotelier, “ik heb hier een twee persoonskamer waar er maar één bed beslapen is. Als je met die man op een akkoord komt om de kamer en de prijs ervan te delen is dat voor mij goed. Maar, ik verwittig je, hij snurkt geweldig. Het is zelfs zo erg dat alle gasten ‘s morgens hun beklag erover maken.” “Maakt niks uit”, antwoordt de vertegenwoordiger, “ik ben veel te moe.” …De twee mannen komen tot een akkoord en nemen het avondmaal aan dezelfde tafel. ‘s Morgens komt de handelsvertegenwoordiger als eerste de trap af om naar het ontbijtzaal te gaan. Vrolijk fluitend en welgemutst de hotelbaas groetend. “Nou”, zegt deze, “zo welgezind? Heb je goed geslapen? Heeft hij niet gesnurkt?” “Zeker niet”, zegt de vertegenwoordiger, “geen enkel moment.” “Hoe is dat in Godsnaam mogelijk”, zegt de hotelbaas.

“Heel eenvoudig”, zegt de vertegenwoordiger.

“Ik kwam een beetje later dan hem de kamer binnen. Hij lag al op zijn bed. Ik heb hem een kus gegeven op zijn achterwerk en gezegd: Goedenacht, schoonheid. En die kerel heeft de hele nacht recht gezeten in zijn bed om me in de gaten te houden.”

Moos gaat voor het eerst in zijn leven skiën. Les nemen vindt hij zonde van het geld, dus suist hij bij zijn eerste afdaling, niet geremd door enige kennis of vaardigheid, met een noodgang over de zwarte piste.
Waardoor hij een bordje ‘Lawine gevaar’ niet ziet. Als Moos, na een adembenemende afdaling, dankzij een bovenmenselijke inspanning nog net voor een vreselijk diep ravijn tot stilstand weet te komen, slaakt hij een diepe zucht van verlichting.
Dat had hij beter niet kunnen doen.
Tien tellen later ligt hij onder drie meter sneeuw. Onmiddellijk rukken de reddingswerkers uit. Zodra Moos gelokaliseerd is, steken ze een lange pijp in de sneeuw om Moos wat lucht te verschaffen. Moos ziet de pijp vlak boven zijn hoofd door de sneeuw verschijnen. “Wie is daar?” roept hij.
“Het Rode Kruis,” roept men van boven.
Waarop Moos zegt: “Maar, daar heb in Amsterdam al voor  gegeven.”