Dansavond met de Helena’s

In Almelo werd deze band in 1966 opgericht door o.a Joop van Liefland, Theo Steenbergen en Wim Kuiper. Mocht u meer van deze band kunnen vertellen dan horen we dat uiteraard graag op mail: dehelena’s@gmail.com

De MuziekMan Bert Ophof uit Coevorden deze week in de belangstelling op deze site. Als u meer kunt vertellen van deze muzikant dan horen we dat graag via dehelenas@gmail.com

Wilhelmus Jacobus (Willem) Duyn (Haarlem, 31 maart 1937 – Emmen, 4 december 2004) was een Nederlandse zanger die furore maakte als Big Mouth van het duo Mouth & MacNeal. Hij viel op door zijn forse bouw en forse beharing (hoofdhaar en baard).

In de jaren zestig was hij o.a. zanger bij de “Whiskers” en maakte hij deel uit van de tweede bezetting van de Jay-Jays, met o.a. Cees Kranenburg jr.. (drums), Hans Jansen (orgel) en Kees Vennick(sax). Zij waren de opvolgers van de Shadowband en The Jumping Jewels, de begeleidingsband van Johnny Lion. Willem Duyn was daarna ook een bekende diskjockey in een discotheek in Den Helder.

In 1971 vormde de voormalige constructiebankwerker een popduo met Maggie MacNeal. In 1972 scoorden zij een internationale hit met het door producer Hans van Hemert geschreven How do you do Het liedje bereikte in de zomer van 1972 zelfs de top 10 van de Amerikaanse hitparade. In 1974 vertegenwoordigden ze Nederland op het Eurovisiesongfestival met het lied Ik zie een ster, waarmee ze de derde plaats behaalden. In eigen land hadden ze hiermee eveneens succes en stonden ze veertien weken in de hitparade.

In datzelfde jaar werd het duo ontbonden en trad Duyn verder op met Little Eve (Ingrid Kup), met wie hij ook trouwde. Vanaf 1978 trad hij solo op als Big Mouth, later onder zijn eigen naam. In 1979 behaalde hij een hit met het autobiografische lied Willem, een cover van Darling. Willem kreeg in 1982 een vervolg met het eveneens autobiografische lied Wat een rare man. Duyn nam in 1992 tijdelijk de plaats in van Bennie Jolink, zanger van de band Normaal, toen deze zwaargewond raakte. In september van dat jaar scoorde hij met Normaal nog een bescheiden hit met “Woenderbar”. Hoewel Duyn nog vele (solo)singles uitbracht, bereikte hij nooit meer het succes dat hij boekte met Mouth & MacNeal.

Duyn was jarenlang woonachtig in Almelo en Wierden, en woonde later in het Drentse plaatsje Roswinkel. Hij kreeg op 67-jarige leeftijd thuis een hartstilstand en overleed onderweg naar een ziekenhuis. Duyn is twee keer getrouwd geweest en had zes kinderen,

Op 21 maart 2012 verscheen over Mouth & MacNeal de biografie “Duo tegen wil en dank”, geschreven door de voormalige fanclubvoorzitter Roel Smit.

 Bovenstaande gegevens komen van Wikipedia.

De Band Kithara uit Valkenburg deze week op de voorgrond. Helaas kunnen we niet meer vertellen dan dat op onderstaande kaarten staat.

Afgelopen donderdag zijn we bij de Bond in Oldenzaal naar een optreden geweest van Jimmy Jemain & The Rapiers. Dit een een tribute band die de Muziek speelt van Cliff Richard & The Shadows. Het was een geweldig optreden waarbij de muziek tot in de puntjes werd nagespeeld. Het was heerlijk om te horen hoe o.a. de ouderwetse nagalm weer ruimschoots aanwezig was. Wij hebben genoten en waanden ons weer in de zestiger en zeventiger jaren. Wij hebben uiteraard een CD gekocht van deze band waarvan u hierbij het nummer Please don’t tease hoort. Deze Engelse band toert nog tot 13 december door Nederland dus misschien kunt u nog kaartjes bemachtigen.

Deze week lazen we in de krant dat Johnny Lion op 77 jarige leeftijd is overleden na een slopende ziekte.

In 1959 formeerde hij met een aantal schoolvrienden de band Johnny & His Jewels, later omgedoopt in The Jumping Jewels. Deze groep, geformeerd naar het voorbeeld van de commerciële rocker Cliff Richard, scoorde in 1961 een nummer-één hit met Wheels en had tot 1965 nog enkele successen in Nederland.
In dat jaar verliet Van Leeuwarden de groep om als Nederlandstalige solozanger door te gaan. Dit leverde hem meteen de grote hit Sophietje op, het Zweedse nummer Fröken Fräken van Thore Skogman, in het Nederlands vertaald door Gerrit den Braber en opgedragen aan zijn vriendin en zakenpartner Sophie van Kleef. Het jaar daarop scoorde hij met Tjingeling wederom een hit en opende hij met Van Kleef een kledingboetiek met de naam Sophie en Johnny. Deze bleef bestaan tot hun relatie in 1969 afgelopen was. Na Tjingeling wist hij geen echte hits meer te halen. Wel kreeg hij een vast arrangement bij het Circus Boltini, samen met Rob de Nijs. In latere jaren liet Lion zo nu en dan als zanger van zich horen, onder meer met de single Alleen in Dallas, die een bescheiden hit werd, en met het titellied van de film Brandende Liefde uit 1983. Op deze platen bediende hij zich van de naam John Lion.
Van Leeuwarden bleef na zijn zangcarrière werken bij Circus Boltini, nu als perschef. Later schreef hij ook columns voor het weekblad Panorama en maakte hij in 1995 voor dat blad samen met Govert de Roos de serie In bed met Johnny Lion. Tevens heeft hij als journalist voor diverse tijdschriften en kranten gewerkt, en was hij onder andere tien jaar (2001-2011) hoofdredacteur van het SENA Performers Magazine.
Johnny Lion was ook actief als acteur: in 1998 in de speelfilm Siberia en in 2003 speelde hij een rol in Van God Los.

Bovenstaande tekst is gehaald uit Wikipedia.