De Boertjes van Buuten

Jan & Kjeld is een Deens banjoduo dat populair was rond 1960. Het zong voornamelijk Duitstalige covers van bekende liedjes, maar is vooral bekend van de hit Banjo Boy.

Kjeld Wennick werd op 3 februari 1944 geboren in Gränna in Zweden en zijn broer Jan op 27 juli 1946 in Kopenhagen. Kjeld leerde al op jonge leeftijd banjo spelen en trad vanaf 1954 samen op met zijn vader Svend. Jan ging vaak met hen mee en leerde ook banjo spelen. In 1956 verving Jan zijn vader en werd het duo Jan & Kjeld gevormd. Bij optredens stond Jan altijd rechts, omdat hij linkshandig was (anders zouden de halzen van de banjo’s tegen elkaar stoten). Er was voor hem daarom een linkshandige banjo gemaakt. Jan & Kjeld namen deel aan talentenjachten en traden op voor radio en televisie, waardoor ze in korte tijd bekendheid verwierven in Denemarken en West-Duitsland. In die tijd namen Jan & Kjeld hun versie van het nummer Tom Dooley op, dat toen net populair was in de versie van het Kingston Trio. In 1959 kreeg het duo een platencontract bij Ariola. Pas met de Duitstalige opvolger Banjo Boy braken de tieners definitief door. Dat nummer haalde in Nederland de top 5 en werd in Duitsland een nummer 1-hit. Zelfs in Engeland en Amerika werden het bescheiden hitjes, wat bijzonder is voor Duitstalige nummers.                                                          (Bron Wikipedia)

Deze week staat het Sunshine Combo weer in de  schijnwerpers. Naar aanleiding van een eerder geplaatste foto kregen wij deze week onderstaande biografie van het “Sunshine Combo” en dit willen we de bezoekers van deze site uiteraard niet onthouden.

Wij zijn midden jaren 70 begonnen met ons bandje. Bert Weghorst maakte toen als zanger/bassist ook deel uit de band. Later is hij opgevolgd door Johnny Neuber en is Franc Kleissen er bij gekomen. Ons sterke punt was ons blaaswerk (Johan alt/tenorsax, klarinet). Gerard (trompet en trombone) en Franc (trompet en gitaar) aangevuld met zang en ritme van Jan (drums), Han (orgel en keyboard en Johnny (bas).
Iedereen kende ons van de aubade aan het bruidspaar. Wij speelden dan het nummer Il Silenzio tweestemmig met 2 trompetten op de dansvloer. Dit vond iedereen fantastisch en heeft ons daardoor veel partijen opgeleverd.
Ons repertoire bestond oa uit top 40 hits, feestwerk en goede dansmuziek. Door onze uitgebreide blazerssectie waren wij in staat om een veelzijdig dansrepertoire uit te voeren. Hierdoor werden wij oa door ‘t Holscher in Saasveld gevraagd, om naast de vele bruiloften, de maandelijkse dansavonden muzikaal te verzorgen. Dit was voor ons orkest altijd een muzikale happening.
Uiteindelijk zijn we, na 15 mooie jaren, in 1989 gestopt waarna Franc Kleissen, Johan en Gerard ten Tusscher de Bigband Eighty-Nine in Borne hebben opgericht. Deze bigband bestaat heden ten dage nog steeds en is regelmatig te horen tijdens concerten en optredens in binnen en buitenland (zie website http://www.bb89.nl).

Hofkapel Oatmuske in 1971 in actie tijdens de karnaval.

Op 26 juni hebben we opgetreden  bij de kanaalbrug in Fleringen en naar aanleiding daarvan kregen wij onderstaande mail van een echtpaar uit Brabant. De man is een zeer goede gitarist die zijn sporen in de muziek ruimschoots verdient heeft.

Hallo orkest leden en organisatie.

Even toch een terugblik op zondag 26 Juni in Fleringen.

Via jullie site wisten van het optreden en zoals jullie beschreven hadden hielden wij de kanaal brug goed in onze gedachten en ik zei tegen mijn vrouw, als we daar over zijn moeten we goed opletten want dan zijn we er bijna. Amper de brug over zei ze, hier rechts volgens mij want ik hoor muziek. Inderdaad, we konden een orkest horen spelen. Uitgestapt wisten wij niet wat we aan zouden treffen aangezien het feest aan huis was. Wij dachten, een privé of buurtfeest, we wisten ook niet. Wij naar binnen en zagen gelijk dat we goed waren want we zagen jullie muzikanten gelijk staan. Ook niemand die ons aankeek met de gedachte; “vreemde eenden in de bijt “. Wij schoven netjes aan tegen de muur en gingen daarna een consumptie bestellen. Waar koop ik die munten? Maar al gauw werd duidelijk, geen munten en niet pinnen maar gewoon ouderwets afrekenen. Is altijd mijn ding geweest, gewoon betalen dan kun je de hard werkende mensen nog eens een fooitje toe stoppen. De prijs was ook uit de jaren 1960 dus lekker zat (dronken) worden als je niet hoeft te rijden. Wij hebben het bij limonade gehouden. Heerlijk om gewoon te kunnen praten terwijl de muziek doorspeelt. Zalig, dat mis je tegenwoordig deze gezelligheid. Ook de mensen allemaal even aardig alsof we thuis waren. We vonden dat jullie een leuk repertoire hadden en dat de mensen goed meededen. Zelfs de jongeren! Dit gebeurt hier in Brabant niet meer. Je bent ooit bang om naar een festival te gaan betreffende de loeiharde muziek waar je onmogelijk kunt praten.

We hebben met veel mensen kennis gemaakt die vroegen waar wij vandaan kwamen. Kortom, we voelden ons thuis. Volgens mij hebben Twentenaren wel iets gemeen met Brabant want we konden ze verrekt goed verstaan met huus en thuus.

Dit even in het kort betreffende onze beleving in Fleringen.

De complimenten aan de organisatie, perfect.

Het duo John en Graads zou ook nu nog prima in de carnavalstijd kunnen meedraaien. Het plaatje dat hierbij gedraaid wordt is opgenomen door John & Graads.