Lesley Four

De Trainband deze week op de voorgrond. Deze Twentse Coverband weet als geen ander elke gelegenheid om te vormen tot een onvergetelijke gebeurtenis. De Trainband is al jarenlang een feit in het bruiloftscircuit en de evenementenbranche. En nog steeds gaat de Trainband als een trein.
Met het veelzijdige repertoire en de flexibele invulling hiervan weten de muzikanten Saskia, Jill en Rogier u steeds opnieuw te verrassen. Wilt u meer weten over ze band, ga dan naar www.trainband.nl

Afgelopen donderdag zijn we bij de Bond in Oldenzaal naar een optreden geweest van Jimmy Jemain & The Rapiers. Dit een een tribute band die de Muziek speelt van Cliff Richard & The Shadows. Het was een geweldig optreden waarbij de muziek tot in de puntjes werd nagespeeld. Het was heerlijk om te horen hoe o.a. de ouderwetse nagalm weer ruimschoots aanwezig was. Wij hebben genoten en waanden ons weer in de zestiger en zeventiger jaren. Wij hebben uiteraard een CD gekocht van deze band waarvan u hierbij het nummer Please don’t tease hoort. Deze Engelse band toert nog tot 13 december door Nederland dus misschien kunt u nog kaartjes bemachtigen.

Wenche Myhre, ook wel Wencke Myhre, (Oslo, 15 februari 1947) is sinds de jaren zestig een succesrijke Noorse schlagerzangeres met hits in het Noors, Duits en Zweeds.

Nadat Myhre in 1960 een talentenwedstrijd in Oslo won, kreeg ze van liedjesschrijver Arne Bendiksen een platencontract.

In 1963 maakte ze haar televisiedebuut in de film Elskere. Sindsdien staat ze steeds in de spotlights. Voor haar lied Gi meg en Cowboy till mann (dat eerst door Gitte gezongen werd in het Duits, Ich will ‘nen Cowboy als Mann) onder begeleiding van Horst Wende en zijn studio/sessie muzikanten kreeg ze haar eerste gouden plaat.

In 1964 was Myhre de drijfveer achter een inzamelingsactie waarvan de opbrengst naar een kinderziekenhuis in de Gazastrook zou gaan. Hier leerde ze haar eerste man kennen, Torben Friis-Møller. Met hem heeft ze drie kinderen: Kim (1971), Dan (1973) en Fam (1975).

Voor het wereldkampioenschap skiën in 1966 zong ze het lied Vinter og sne. Datzelfde jaar won ze het Schlagerfestival met Beiß nicht gleich in jeden Apfel. Hiermee had ze eindelijk haar doorbraak op de Duitse markt, nadat ze een jaar eerder met Sprich nicht drüber als tweede was geëindigd. Er volgden nog hits en in 1968 vertegenwoordigde ze West-Duitsland op het Eurovisiesongfestival met Ein Hoch der Liebe, waarmee ze op de zesde plaats eindigde. Eind jaren 60 behoorde ze tot de absolute topartiesten en tieneridolen in Duitsland. Ze won vier Bravo-Otto’s (1966: brons, 1967: goud, 1968: goud, 1969: zilver). Ze kwam veel op de Duitse televisie en trad op met andere grootheden als Udo Jürgens en Peter Alexander. In 1970 had ze een bescheiden hit met Er hat ein knallrotes Gummiboot, dat later wel uitgroeide tot een carnavalsklassieker.

In 1974 kreeg ze een eigen televisieprogramma. In 1980 trouwde ze voor de tweede maal, dit keer met de succesvolle Duitse regisseur Michael Pfleghar. Twee jaar later kreeg ze met hem haar vierde kind, Michael. Pfleghar pleegde in 1991 zelfmoord. Een jaar later nam Myhre opnieuw deel aan de Melodi Grand Prix in haar thuisland, maar werd daar derde.

Myhre woont in een dorpje dicht bij Oslo en ze treedt nog regelmatig op. In 2004 begon ze een show met twee andere Scandinavische schlagersterren: Gitte Hænning en Siw Malmkvist. Ze trokken door heel Duitsland.

In 2009 deed Myhre in Noorwegen opnieuw een gooi naar het Songfestival. Haar lied Alt Har En Mening Nå bleef echter steken in de voorronde.

Bron: Wikipedia 

Het duo Climax deze week op de voorpagina. Wie iets meer over dit duo kan vertellen nodigen wij uit om dit met ons te delen via helenas@ziggo.nl

Deze week hebben we gekozen om Ben Lansink uit Markelo op de voorpagina te zetten.  Deze ras artiest met een goede stem en een geweldige accordeonist heeft vele jaren zijn sporen in de muziek verdient. De muziek die u hierbij hoort is van het Ben Lansink Trio ergens uit de jaren 70.