Black & White Trio

The Story of the Locomotions.

1994, 1999, 2004, 2009, en 2013 tot vijf keer toe in 20 jaar ’n reünie van deze Locomotions, en ik kan me zo voorstellen dat sommigen zich afvragen waarom deze herhalingen…! Zijn de Locomotions dan zó speciaal? Laat ik dat eens proberen uit te leggen. De Locomotions zijn ’n stel kerels, die naast dat ze gezworen kameraden zijn, óók de hobby muziek hoog in het vaandel hebben staan, en vooral het plezier daarin na 4 decennia nog altijd willen delen met al hun fans; die; zoals is gebleken; deze Gemerts band altijd trouw zijn gebleven!  Bovendien hebben zij, net als al diegenen van die leeftijd, het onwaarschijnlijke geluk gehad dat ze in de jaren 60 hun jeugd hebben gehad, en daarmee het onbeschrijflijk mooie jaren-60 gevoel kennen. Ik laat de poging om dat uit te leggen dus maar achterwege, maar al diegenen die dat ook hebben meegemaakt kunnen dat beamen! In dát decennium heeft de popmuziek gestalte gekregen, en is groot geworden! De bakermat van deze muziek, de jaren 60, dáár werd de basis gelegd van de hele hedendaagse muziek-scene. dát maken de reünies van de Locomotions zo speciaal!!Het prille begin.Bij de leden van het eerste uur zaten drie bekenden: Harry Slits, Peter Vlemmings en Henk Smits. Eind 1961 besloten ze om ’n bandje op te richten, en er werd aan een andere ambitieuze jongeman gevraagd of hij daar ook zin in hadden, te weten Theo Smits. Er moest ook ’n bandnaam komen, en die schud je niet zomaar uit je mouw. Willy (Henk’s broer) Smits had naar later zou blijken ’n briljant idee, hij sprak in het najaar van 1962 de legendarische woorden: “Hé jongens ik weet voor jullie ’n mooie naam: “The Locomotions”. Het zal geen toeval zijn geweest dat uitgerekend in dát najaar Little Eva met haar enige hit hoog in de hitparade stond: The Locomotions… Dit viertal, Henk, Theo, Peter en Harry hebben in 1962 verschillende optredens gedaan in het patronaatsgebouw, beter bekend als “Het Stumpke” onder de bezielende leiding van Nol Maas. De Locomotions van het eerste uur speelden zonder bassist, dat is later in 1962 veranderd: Arie Meyers hanteerde vanaf dat tijdstip de basgitaar. Het gepriegel van het eerste uren veranderde naarmate de tijd verstreek in volwaardige, en volwassen rock ’n roll, zoals in die tijd de toon werd gezet door Cliff & The Shadows, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Elvis Presley en ga zo maar door. Dat werd onder andere ook door Piet Maas opgemerkt, in 1963 toonde deze kastelein van Het Vossenkamp belangstelling voor dit musicerende Gemertse 5-tal.Het Vossenkamp. Pandelaar 35In de maand maart van 1963 debuteerden The Locomotions op ’n zondagavond voor ’n kleine drie uurtjes op het podium van het Vossenkamp. Dit beviel de eigenaar Piet Maas dusdanig goed; dat hij deze optredens gelijkmatig wist uit te breiden. Naast de zondag werd er ook op de zaterdag gespeeld, en uiteindelijk stonden deze 5 jongens ook op woensdag de sterren van de hemel te spelen, en niet onverdienstelijk: Het Vossenkamp beleefde gouden tijden!! Piet was niet alleen ’n uitstekend beheerder, hij was ook als ’n soort “vader” voor de Locomotions: Mede door zijn inzet en hulp kon de band nieuwe instrumenten kopen, en die konden ze dan op ’n schappelijke manier “afbetalen” door middel van de optredens, en ik ben er van overtuigd, dat hij daarbij menigmaal ’n oogje heeft dichtgeknepen!  In het daaropvolgende jaar 1964 waren er maar weinig weekenden dat er géén Locomotions in het Vossenkamp speelden! Gemert kende in die bewogen tijd meerdere bandjes, en de concurrentie was dan ook behoorlijk. Elk bandje dat in die tijd actief was, had z’n eigen kenmerken en kwaliteiten . Het beste bewijs daarvoor waren de fanclubs en daarmee de vaste aanhang, die elke band had. Dat werd het beste duidelijk toen The Locomotions hun grenzen gingen verleggen, en buiten Gemert het geluk ging beproeven: de fans gingen mee, ze waren er altijd bij! Er werden diverse talentenjachten gewonnen, en ’n absoluut hoogtepunt was wel het optreden in de Hilversumse AVRO-studio. Deze resultaten vertaalden niet alleen de muzikale kwaliteiten van de Locomotions, doch zeer zeker óók de vaste kern fans, die in grote getale daarbij aanwezig waren, en die daar de nodige indruk maakten!!

Naarmate de jaren 60 hun verloop kregen, veranderde het een en ander, want de belangstelling voor bands zoals de Locomotions liep wat terug, mede door het toen nieuwe fenomeen: de discotheek. Óók het Vossenkamp onderging die metamorfose. In die tijd veranderde ook de bezetting van de Locomotions: Pieter en Martien (Matje) van Bree kwamen de bezetting op peil houden, als respectievelijk gitarist en drummer. Na ’n nog altijd succesvolle periode kwam daar abrupt ’n einde aan door het noodlottig ongeval in juli 1967 van de nooit vergeten Theo Smits. Door het verlies van deze vriend en muzikant van de Locomotions hield de band op te bestaan; niemand wilde na dit bijzonder trieste voorval doorgaan. Ieder ging z’n eigen weg, hetzij in andere orkesten of anderszins.  De jaren 90, de eerste reünie. Wat mij achteraf het meest is opgevallen en bijgebleven is dat Harry, Henk en alle anderen van de Locomotions van weleer bijna altijd aanwezig waren op de uiterst gezellige BINGO-dansavonden (Band Indië-Nederland Gemert en Omstreken) in het begin van de jaren 90 met op het podium diverse indo bands, mogelijk dat dáár de basis en eerste ideeën werden gevormd voor de toen latere reünie in 1994, want iedereen had het in dat tijdperk over de goeie ouwe tijd, en vooral “Back To The Sixties”, het magische decennium zoals we dat eerder in dit artikel hebben besproken. En wanneer daarbij de corresponderende muziek uit dat tijdperk van die bands op die BINGO-avonden ‘n volle dansvloer oplevert, dan gaat bij elke muzikant het bloed kriebelen, vooral wanneer dan daar aan Harry Henk Arie en Peter wordt gevraagd: Wanneer The Locomotions??  In augustus 1993 worden dan voor de eerste keer de koppen bij elkaar gestoken om ’n mogelijke reünie te bespreken. Er werd gerepeteerd, en het klikte; in december van dat jaar werd het groene licht gegeven voor de reünie op 17 en 18 juni 1994 in het Ridderhof, en in de tussenliggende tijd werden in twee dagen tijd maar liefst 900 kaarten verkocht. Toon Van Kessel en Ad vd Berg bouwden ’n gigantisch mooi decor, de voorgevel van het toenmalige Vossenkamp, goed verzorgd tot in kleinste detail. Arno en broer Wim Maas zorgden voor het administratieve en presentatieve gedeelte, Jos Maas was de onmisbare sponsor, en vele anderen die met hun inzet dat weekend mede zo speciaal hebben gemaakt. Het duurde ruim twee jaar na deze uitmuntende en perfecte reünie alvorens de videofilm van dit evenement te koop was, die overigens in no time was uitverkocht. 2, 3 en 4 juli 1999.Enkele jaren later kwam het laatste jaar van de 20e eeuw in zicht, en iedereen wilde nog wel ’n keer, zo’n ontzettend gezellig weekend maken en meemaken! De plannen waren gauw beklonken, en wanneer je met ’n hecht team dat er zin in heeft kunt werken; dan wordt dat perfect, en zo was het op het eerste juli weekend in 1999! Deze keer werd het podium van het Vossenkamp tot in detail door Toon en Ad nagebouwd, het podium van 5 jaren eerder fungeerde nu écht als ingang, die voorgevel van Het Vossenkamp bij de ingang van het Ridderhof, dus met ’n beetje fantasie was Het Vossenkamp één weekend terug van weggeweest! De CD “Podium” maakte alles compleet, en met de videoregistratie, die subliem in beeld en stereogeluid was uitgevoerd, werden we in de gelegenheid gesteld om alles nog eens te bekijken. Niemand kon vermoeden dat de inhoud van ’n avondje Locomotions 5 jaar eerder zo’n impact had, en was blijven hangen bij de fans. Dat leverde ’n ware run op de kaarten op, en in knap ’n half uur was er geen kaart meer te krijgen, velen werden teleurgesteld. Dat werd in 2004 voorkomen!

Deze tekst is gekopieerd van de site www.thelocomotions.nl waar u nog meer informatie van deze band uit Gemert kunt vinden.

De band Albatros uit Enschede en Hengelo was een zeer gerenommeerde band die menig feest prima verzorgd heeft. Zover wij weten hebben onderstaande muzikanten in de band gespeeld. Mochten wij toch nog namen vergeten zijn dan horen we dat uiteraard graag op dehelenas@gmail.com

Albatros	Enschede	Marinus Hauer
		Eli van Tongeren
		Dennis van Tongeren
		Otto Chentiago	Bas
		Willem Kapper	drummer
		Marietta	Zangeres
		Ruud	Gitarist

Jannes Wolters (Emmen, 26 juni 1973) is een Nederlandse zanger van het levenslied. Hij treedt op onder de artiestennaam Jannes en wordt vaak de “Koning der Piraten” genoemd vanwege zijn populariteit op piratenzenders.

Jeugd

Wolters werd geboren in een woonwagenkamp in Emmen en groeide op in Noordscheschut. Hij kwam via zijn muzikale familie op jonge leeftijd in aanraking met muziek.

Carrière

In 1999 bracht Wolters zijn eerste single Ben jij bij me uit. Deze werd in eigen beheer opgenomen en kreeg enige bekendheid via piratenzenders. Kort daarna begon hij een samenwerking met producer en componist Martin Sterken, wat resulteerde in het debuutalbum Bella Bianca. Het tweede album van Wolters, Van Casablanca naar Napoli, betekende zijn landelijke doorbraak. Van dit album werden 30.000 exemplaren verkocht. Het derde album, Met jou kan ik het leven aan, verkocht 15.000 exemplaren.

Wolters trad in 2004 op tijdens het “Concert des Levens”, een eerbetoon aan Johnny Hoes. Vanaf dat jaar verscheen ook zijn eigen realitysoap Gewoon Jannes op RTV Oost, die later werd uitgezonden door SBS6.

De albums Als het zonnetje schijnt (2005) en Laat me vrij (2006) werden geproduceerd door Emile Hartkamp. De single Ik kan met jou de hele wereld aan, speciaal geschreven door George Baker, werd uitgebracht in 2005. De single Laat de zon maar schijnen / Zie die ster bereikte in 2007 de eerste plaats in de Single Top 100.

Wolters werd een vaste artiest tijdens het Mega Piraten Festijn, waar hij sinds 2004 regelmatig optreedt en de bijnaam “Koning der Piraten” kreeg. Hij ontving gouden platen voor de albums Van Casablanca naar Napoli en Laat me vrij. Het album Meer dan een vriend, uitgebracht in 2008, was opgedragen aan zijn overleden manager Dick Oosting. Tijdens een uitverkocht concert in Ahoy Rotterdam in 2012 presenteerde Wolters zijn album Op volle kracht. Vier van zijn albums bereikten de eerste plaats in de Album Top 100. In 2017 vierde hij zijn 15-jarig jubileum met een stadionconcert in het GelreDome.

Het nummer Zwevend naar ‘t geluk werd in 2023 een populair lied tijdens uitvaarten in Nederland en behaalde hoge posities op lijsten van uitvaartmuziek.

Tijdens de viering van Koningsdag 2024 trad Wolters op in Emmen voor de koninklijke familie. Hij zong onder meer zijn nummers Eleonora en Zwevend naar ‘t geluk.

Persoonlijk leven

Wolters is getrouwd en heeft twee kinderen. Na enkele jaren in Noordscheschut te hebben gewoond, keerde hij terug naar Emmen.

Bron: Wikipedia

De Kermisklanten was een Nederlands accordeon duo, dat ook veel succes oogstte in Duitsland (als Die Kirmesmusikanten).

Het duo bestond uit Hendrik Frederik Evert (Henny) van Voskuylen (Bunnik, 23 mei 1941 – Soestdijk, 12 januari 2010) en Coby Mol (Amersfoort, 22 juli 1944). Zij leerden elkaar kennen tijdens een afzonderlijk optreden op de bühne en besloten als duo verder te gaan. Ook privé klikte het goed en op 15 mei 1964 traden zij met elkaar in het huwelijk.

Op 18 juni 1962 maakten Henny en Coby van Voskuylen hun televisiedebuut in het AVRO-programma Nieuwe Oogst, toen nog als Las Estrellas. Vanaf 1969 traden ze op als De Kermisklanten. Op 16 oktober 1969 kwam hun eerste elpee uit: ‘Kermisklanken met de Kermisklanten’ waarop o.a. ook de hit ‘Zigeunertango’ staat. In de periode van 1969 tot 2005 kwamen – naast de vele singles- ettelijke lp’s en cd’s van hen uit. Het repertoire omvat niet alleen volksmuziek, evergreens en operamelodieën, maar ook nieuwe, door Henny geschreven stukken.

In de jaren ’70 en ’80 trad het duo diverse malen op in de TROS-televisieprogramma’s Op Losse Groeven en Op volle toeren. Op 5 april 1975 namen ze voor het eerst deel aan een tv-show in Duitsland (ZDF) vanuit de Westfalenhallen in Dortmund. in november 1976 volgde hun eerste grote Duitse tournee met ‘Maria Hellwig Kommt’. Ze hebben vele prijzen en onderscheidingen ontvangen in Duitsland.

In oktober 1997 volgde een tournee door Zuid-Duitsland, waarbij een klein probleem wordt geconstateerd: bij Henny weigerde één vinger van zijn rechterhand regelmatig dienst. Pas later zal blijken dat dit het gevolg is van een neurologische ziekte. Op 10 januari 1998 vond in Chemnitz de live-uitzending plaats van het ARD-programma ‘Die Gala der Preisträger 1997’. Die Kirmesmusikanten behaalden hier een tweede plaats met het nummer ‘Die Zillertaler Hochzeitsmarsch’. Het zou het laatste tv-optreden als accordeonduo zijn.

In juli van hetzelfde jaar stelde professor dr. J.H.J. Wokke van het Academisch Ziekenhuis Utrecht vast dat Henny de progressieve ziekte psma had. Een ziekte die te vergelijken is met ALS (amyotrofe laterale sclerose). Kort daarna worden De Kermisklanten genoodzaakt te stoppen met optredens. Op 29 april 1999 werd het duo tijdens de jaarlijkse lintjesregen op het Gemeentehuis van Soest benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Naar aanleiding hiervan volgde een uitnodiging voor het VARA-programma Laat de Leeuw van Paul de Leeuw op 4 mei. Omdat Henny niet meer kon spelen, pakte Paul de accordeon en speelde ‘De Zigeunertango’. Op 14 mei 2000 nodigde presentatrice Carolin Reiber Die Kirmesmusikanten uit in haar live-programma “Volkstümliche Hitparade” uit om afscheid te nemen van het Duitse publiek. Op 3 februari 2002 waren de Kermisklanten te zien in De Stoel van Rik Felderhof. Augustus 2005 verscheen het boek ‘Maskerade van een accordeonduo’, een autobiografie van Henny van Voskuylen. In 2001, drie jaar nadat bij hem de zenuwziekte werd geconstateerd, ontstond bij hem het idee om een boek te schrijven over zijn leven. Hij realiseerde dit met de enige vinger die nog functioneerde. Op 17 juli 2007 bezocht het programma Vinger aan de Pols (AVRO) de Kermisklanten thuis voor een gesprek over het leven met een slopende ziekte. In dit programma gaf Coby aan dat sinds haar man geen accordeon meer kon spelen, ook zij het instrument niet meer had aangeraakt. “We zijn een duo”, zei ze, “zonder hem kan ik niet verder spelen”. Op 12 januari 2010 overleed Henny thuis in Soest op 68-jarige leeftijd.

Meer informatie kunt u vinden op www.wikipedia.nl

• 

Als band van de week dit keer “The Silver Wings” uit Weerselo / Saasveld. De bezetting van de band was: Ben Oude Mulders, saxofoon, zang; Gerard Wigger, solo begeleidingsgitaar, zang; Gerard Löbker, drums, zang; Harry Bruns, bas- en slag gitaar; Ben Senger, orgel, accordeon, zang.