De Agena’s uit Valkenswaard deze week op Onze site. Met de plaat “Kleine Signorina” Stonden ze in 1969 flink in de belangstelling. Regelmatig waren ze in die tijd op de TV te zien zoals in de Eddy Becker Show.
De mannen die in deze band gespeeld hebben waren:
| Agena’s, De | Valkenswaard | Henk | van Dooren |
| Agena’s, De | Valkenswaard | Frans | van Winkel |
| Agena’s, De | Valkenswaard | H. | Maas |
| Agena’s, De | Valkenswaard | J. | Aarts |
Het rio Butterfly deze week in de schijnwerpers. Helaas weten we niet wie de muzikanten zijn en waar ze vandaan komen. Mocht U het weten dan horen we het graag.
De Boswachters was een Nederlandse band uit Kampen.
In 1997 richtte een vijftal uit Kampen de band op. De naam is gekozen omdat men als boswachter alles tegen kan komen, net als wanneer men op het podium staat. Begin 1998 kwam het (live) album ‘T Loerende Gevoar! Live uit. Van dit album verschenen twee singles: Jaldaldee (Maak Oe Eigen Muziek) en Het Bananenlied (Yes, We Got No Bananas). De laatste single werd een groot succes nadat Patrick Kicken het nummer erg veel draaide in zijn 3FM radioprogramma Kicken voor je kiezen, waarbij producer Sander van Minnen met open microfoon meezong (zonder dat hij dat in de gaten had) waarna het nummer ineens heel veel werd aangevraagd. Het Bananenlied werd daarna ook door andere dj’s steeds vaker gedraaid en werd uiteindelijk zo’n grote hit dat het zelfs een gouden plaat opleverde. Het origineel stamt uit 1914 onder de titel Yes, We Got No Bananas en werd geschreven door Frank Silver en Irving Conn voor de Engelse zanger Harry Fay, die er in 1914 een groot succes mee had. Het nummer is daarna in allerlei verschillende uitvoeringen (waaronder deze van De Boswachters) uitgebracht. In 2003 maakte de band nog enkele nummers voor de film De schippers van de Kameleon, waaronder Kameleon en de titelsong Wind In Mijn Haren. In 2005 is de band opgeheven. Marco Hulsebos, Oscar Persijn en Robin Abma zijn verdergegaan in Scrum. Bovenstaande tekst is gehaald uit Wikipedia waar nog meer informatie van de Boswachters te vinden is.
Jan & Zwaan is een Nederlands accordeon duo uit Vroomshoop in de Nederlandse provincie Overijssel. Het duo bestond oorspronkelijk uit Jan van de Beld, een stukadoor uit Zuidwolde (Dr.), en Zwaantje van de Beld-Pieters, een schoenenverkoopster uit Hollandscheveld.
Het duo treedt voor het eerst op in 1961, dan nog onder de naam “The Menghini’s”, een vernoeming naar de Italiaanse accordeonbouwer Menghini. In eerste instantie zijn het amateurs, maar eind jaren zestig wordt de muziek voor het duo beroepsmatig en treden de twee voornamelijk in Noord- en Oost-Nederland op.
In 1973 worden ze landelijk bekend als “Jan & Zwaantje” met het nummer “Veronica” uitgebracht naar aanleiding van het verdwijnen van de gelijknamige radiopiraat en het nummer stond 2 weken in de tipparade. In 1979 stond het nummer “Ik zoek een meisje” in de Top 40 met als hoogste plaats nummer 20. In 1980 ontvangt het duo een gouden LP voor hun album Jan & Zwaan, dat zestien weken in de Album Top 50 stond met als hoogste notering plaats 9. In 1981 stond het nummer “Het dorpsfeest” 3 weken in de Top 40 met als hoogste plaats nummer 36. Het was een Nederlandstalige bewerking van het Duitse nummer “Schwarzbraun ist die haselnuss”. Op de B-zijde stond het nummer “Zeg nog eenmaal”.
Daarna treden ze in het hele land op en daarnaast in andere landen in Europa voor Nederlandse toeristen. In die tijd worden ze op drums begeleid door vrachtwagenchauffeur Barteld Kok of Hilbert Kuyer. Op 15 april 2007 viert het duo hun 45-jarige artiestenjubileum.
Na een ziekbed overleed op 21 oktober 2010 Zwaan op 65-jarige leeftijd.
Bron: Wikipedia
Bij de eerste foto van The Klengola Stars hebben we een oproep gedaan om ons de achternaam van saxofonist/klarinetist Willy door te geven. We kregen van twee kanten een reactie n.l. van Ria en Gerrit Schuurman die ons de naam noemde en Betsie Kienhuis die ons bijgaande foto opstuurde. Wij danken jullie voor de informatie.
De naam van de muzikant is voluit Willy Karel.
Hoe ouder hoe gekker zullen we maar zeggen want in de week dat onze toetsenist 69 jaar is geworden hebben “de Helena’s” nog weer foto-kaarten laten drukken. Bus 1 is volgepakt met de instrumenten, die natuurlijk eerst op gepoetst zijn, en daarmee was de bagageruimte bijna vol. De meeste koffers, van de mede reizigers, moeten dan ook in bus 2 worden gepakt. Iedereen heeft er zin in morgen gaan we dan ook vol goede moed richting het mooie Mühltal in Oostenrijk. Het verslag van de reis volgt later. 
De vorige week hebben we geschreven over Cliff Richard en daarom zijn deze week the Shadows aan de beurt.
The Shadows is een instrumentale muziekgroep, actief vanaf de jaren 50 van de 20e eeuw tot het begin van de 21e eeuw. Als band legden ze de basis voor de klassieke bandbezetting, bestaande uit een sologitaar, een slaggitaar, een basgitaar en drums.
In 1958 trokken de zestien jaar oude Hank B. Marvin en Bruce Welch van Newcastle naar Londen om aan een muziekwedstrijd deel te nemen.
De manager van Cliff Richard ontdekte hen in de Two I’s Coffee Bar, destijds het mekka van de Londense muziekscene, en bood hun een contract aan om Cliff, die intussen met de hit Move it uit 1958 in Engeland bekendheid kreeg, te begeleiden. Later sloten Jet Harris (basgitarist) en Tony Meehan (drummer) zich bij hen aan. Ze vormden een band onder de naam The Drifters en brachten snel een single uit, met daarop twee vocale nummers: Feelin’ Fine en Don’t be a Fool with Love.
Toen de Amerikaanse groep The Drifters zich verzette tegen het gebruik van hun naam in de Verenigde Staten, veranderden zij die in The Shadows.
Toen Jerry Lordan hen een melodie aanbood kwam hun carrière pas echt van de grond. Apache stond in Engeland gedurende vijf weken op de eerste plaats en werd een wereldhit, behalve in de Verenigde Staten, waar men de groep te saai vond maar een coverversie wel scoorde. Kon-Tiki, Wonderful Land, Dance On en Foot Tapper waren de vier volgende nummer 1-hits in Engeland. Behalve de vier Shadows, moet ook zeker Norrie Paramor genoemd worden. Paramor was een dirigent, songwriter en een arrangeur die zijn invloed deed gelden op bijvoorbeeld het nummer “Wonderful Land”. Veel later trok de band Cliff Hall aan, die op synthesizer de orkestpartijen voor zijn rekening nam.
In september 1961 werd drummer Tony Meehan vervangen door Brian Bennett. In april 1962 verliet Jet Harris de groep voor Brian Locking (overleden op 8 oktober 2020)[1]. Toen Locking in april 1963 voorrang gaf aan zijn religieuze werk, voegde een zeer getalenteerde basgitarist zich bij de groep: John Rostill. Deze zou tot 1969 deel uitmaken van The Shadows. Bruce Welch werd in 1969 tijdelijk vervangen door de toetsenist Alan Hawkshaw.
Jet Harris en Tony Meehan zouden nog zo’n vier jaar als duo optreden en zelfs twee Britse nummer 1-hits in The Shadows-stijl scoren. Meehan kwam in 2005 op 62-jarige leeftijd om het leven als gevolg van een val in huis; Harris overleed in 2011.
Rostill schreef enkele zeer succesvolle composities. Hij kon het succes ervan niet meer meemaken. Toen Welch hem in zijn studio opzocht bleek Rostill daar te zijn overleden door een overdosis aan barbituraten. Hij werd opgevolgd door Alan Jones, en later door Mark Griffiths.
The Shadows vertegenwoordigden het Verenigd Koninkrijk met Let Me Be the One op het 20e Eurovisiesongfestival, op 22 maart 1975 in Stockholm, Zweden. Van de 19 deelnemende landen won Nederland met het nummer Ding-a-dong uitgevoerd door Teach-In.
Na hun Engelse hit Ghost riders in the sky (1980) werd het allengs stiller aan het hitsinglefront. Wel verscheen er elk jaar een album, dat steeds zeer hoog in de hitlijsten terechtkwam. De groep bewerkte in die tijd bekende hits. Hank Marvin vertolkte die op zijn zo karakteristieke wijze. Alan Jones is op veel van die opnamen te horen op bas en voornoemde Cliff Hall op toetsen. Eind 1990/begin 1991 viel het doek definitief. Hank Marvin ging solo toeren en bracht solo-cd’s uit. Waarschijnlijk onder druk van de talloze fans en het naderend 45-jarig jubileum besloten de heren nog eenmaal als The Shadows een “final tour” te maken.
In 2004 gingen ze op tournee door het Verenigd Koninkrijk met een reeks van 37 concerten (The Final Tour) om op die manier een 45 jaar durende carrière af te sluiten. Wegens het grote succes kreeg de concertreeks een vervolg in 2005 met in totaal 27 optredens in Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, IJsland, Nederland, Frankrijk, Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk. Hank Marvin woont sinds november 1986 in het Australische Perth en heeft daar een eigen studio, genaamd “Nivram Studios”. (‘Nivram’ is een anagram: de letters ‘Marvin’ omgekeerd gespeld.)
Naar aanleiding van het 50-jarige artiestenjubileum gingen Cliff Richard en The Shadows gezamenlijk een tournee maken door Europa, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Deze vond plaats van eind september 2009 tot een stuk in 2010.
