Aan de Hemelpoort

Een blondje besluit een aquarium te kopen. En daarin wil ze zoutwater-vissen.

Ze besluit naar zee te rijden om aan zout water te komen.

Op de pier van Scheveningen ontmoet ze een visser.

Ze spreekt hem aan en vraagt om zout water.

“” Da’s hier geen probleem” zegt hij

“Wat kost een emmer vraagt ze.

“Vijf euro” antwoordt hij.

“Oké, doe me maar een emmer”

De man schept een emmer zeewater en ze betaalt hem vijf euro.

Thuis gekomen kiepert ze deze in het aquarium.

Ze stelt vast dat ze heel veel tekort komt en dat ze nog enkele malen heen en weer zal moeten rijden.

Terug in Scheveningen zit daar nog steeds dat zelfde vissertje.

Ze spreekt hem opnieuw aan.

Maar ondertussen was het laag tij geworden…

“Tjongejonge” , zegt ze, “U hebt goed verkocht vandaag” !

Dit is het verhaal van een echtpaar dat al 26 jaar gelukkig getrouwd was. De enige irritatie in hun huwelijk was de echtgenoot zo’n vreselijke gewoonte had om ‘s ochtends bij het ontwaken vreselijk harde en stinkende scheten in bed te laten. Het geluid maakte zijn vrouw wakker, de geur sloeg op haar ogen en zorgde ervoor dat ze telkens boven de lakens naar lucht moest happen. Elke ochtend smeekte ze hem weer om te stoppen omdat ze er ziek van werd. Hij zei dat hij er niet mee kon stoppen omdat het een natuurlijke gewoonte was. De vrouw zei dat hij maar eens naar een dokter moest gaan omdat ze bezorgd was dat hij op een dag z’n ingewanden eruit zou schijten. Jaren gingen voorbij en de man ging maar door met zijn vervelende gewoonte. Tot op Kerstochtend de vrouw een kalkoen aan het bereiden was voor het kerstdiner. De man lag boven in zijn slaapkamer nog te slapen. De vrouw had de ingewanden uit de kalkoen gehaald en in een schaal gedaan en opeens kwam er een gemene gedachte in haar naar boven. Ze pakte de schaal en ging naar boven waar haar echtgenoot nog lag te slapen. Langzaam trok ze de lakens en zijn pyjamabroek naar beneden en ledigde de schaal met kalkoeningewanden in zijn broek. Even later hoorde ze haar echtgenoot wakker worden met het gebruikelijke lawaai van zijn scheten, gevolgd door een bloedstollende kreet en het geluid van voetstappen naar de badkamer. De vrouw kon zichzelf niet meer inhouden en rolde over de keukenvloer van het lachen. Ongeveer twintig minuten later kwam de man naar beneden in zijn met bloed besmeurde pyjamabroek met een hysterische blik in zijn ogen. De vrouw beet op haar lippen terwijl ze hem vroeg wat er aan de hand was. “Schat,” zei hij, “je had gelijk! Al die keren dat je me waarschuwde, en ik wilde maar niet naar je luisteren!”  “Wat bedoel je?” zei de vrouw. “Nou, jij zei altijd al dat ik op een dag mijn ingewanden eruit zou schijten en vandaag is dat gebeurd….

Maar met de hulp van God, een flinke hoeveelheid Vaseline en deze twee vingers, heb ik het er weer terug in kunnen stoppen!!”

Man bij dokter: “Dokter ik word zo vergeetachtig en doof.”
De dokter kijkt eerst eens in het oor en ziet een wit puntje. Na wat gepruts met een pincet komt er een zetpil tevoorschijn!
Man: “Oh, nu snap ik ook ineens waar mijn gehoorapparaat gebleven is!”

Een jongeman zocht werk en kwam bij een boerderij waar alleen een boerin woonde.
Hij vroeg : kun je soms nog een knecht gebruiken?
De boerin zei, , ja , maar dan moet je eerst een proef afleggen.
Ik ga in de kruiwagen liggen en dan moet je me het hele erf rond rijden…..
De knecht zei OK en begon aan de klus.
Doodmoe kwam hij weer terug en vroeg : ben ik aangenomen?
Dat kan ik nu nog niet zeggen, je heb nog een opdracht.
En dat is, vroeg de knecht.
Ik ga nu in mijn “blootje” in de kruiwagen liggen en je moet dat stuk nog een keer kruien.
OK zei de knecht en begon te kruien…..
Doodmoe kwam hij weer op die plek en zei : ben ik nou aangenomen?
Nee ……..zei de boerin.
Maar waarom dan niet vroeg de knecht.
Omdat je het werk niet ziet liggen !!!

Om half twee ‘s nachts ging eergisteren de telefoon bij ons . Moeizaam kwam ik uit bed en vond op de tast de telefoon. “Spreek ik met meneer Osselaer?” vroeg een boze stem aan de andere kant van de lijn.

“Ja, inderdaad,” mompelde ik .

“Met Van Snick van de overkant. Ik bel even om te zeggen dat het geblaf van uw hond me gek maakt. Laat hem alstublieft onmiddellijk ophouden.”

De volgende nacht om twee uur belde ik naar Van Snick. “Hallo?” mompelde hij slaperig.

“Meneer Van Snick, met Osselaer van de overkant” riep ik door de telefoon!

“Om twee uur ‘s nachts? Bent u gek geworden?”

“Meneer Van Snick, ik bel even om te zeggen dat ik geen hond heb”.