Shocking Blue

De groep werd in 1967 opgericht door Robbie van Leeuwen, die naar eigen zeggen bij The Motions aan zijn plafond was gekomen en een groep wilde neerzetten waarmee hij internationaal meer kansen zag. Van Leeuwen rekruteerde de groepsleden uit diverse hoeken van de Haagse beatscene en koos in eerste instantie voor een zanger, Barry Hay, die net The Haigs had verlaten. Hay bedankte echter en Van Leeuwen sprak de historische woorden: “Hier zul je nog spijt van krijgen”. Uiteindelijk werd Fred de Wilde ( ex. Hu and The Hilltops ) de zanger en werd er een lp voor Polydor opgenomen. Het album was net als de eerste single Love is in the air matig succesvol.

Een jaar later stapte Shocking Blue over naar het pas opgerichte Pink Elephant-label van Dureco. De eerste plaat die op dat label uitkwam, was Lucy Brown Is Back in Town. De single deed het aardig in de Top 40. Toen De Wilde halverwege 1968 een oproep kreeg voor militaire dienst, besloot Van Leeuwen dat hij zijn groep wilde vervolledigen met een zangeres. In eerste instantie werd gedacht aan Annet Hesterman, maar zij bleek net een contract met een andere manager te zijn aangegaan en bedankte. Later was ze nog korte tijd de zangeres van de Groningse Ro-d-Ys. In Loosdrecht stuitten Van Leeuwen en manager Cees van Leeuwen op Mariska Veres, die daar optrad met The Motowns tijdens een feestje van de Golden Earring. Via haar moeder werd het contact gelegd.

Shocking Blue werd de eerste Nederlandse groep die een nummer 1-hit in de Billboard Hot 100 van de Verenigde Staten behaalde met de single Venus.

De groep had nog vele andere hits voordat zij in 1975 uit elkaar gingen. In 1979 werd een poging tot een reünie gedaan, maar die duurde maar twee jaar. Shocking Blue herrees in een nieuwe samenstelling in 1993 met Mariska Veres, maar zonder Robbie van Leeuwen. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.

De groepsleden door de jaren heen:

  • Fred de Wilde (zang) (tot de herfst van 1968)
  • Mariska Veres (zang) (vanaf de herfst van 1968)
  • Robbie van Leeuwen (gitaar, sitar en zang)
  • Cor van der Beek (drums) (overleden op 2 april 1998)
  • Klaasje van der Wal (basgitaar) (tot 1972, overleden op 12 februari 2018)
  • Henk Smitskamp (basgitaar) (vanaf 1972)
  • Leo van de Ketterij (extra gitarist in de jaren 1970 – 1971)
  • Martin van Wijk (gitaar) (vanaf 1973)
  • Wim Voermans (basgitaar) (november 1984 – oktober 1986)
  • Jan Pijnenburg (drums) (april 1985 – oktober 1986)
  • Michael Eschauzier (toetsen) (1993 tot 2006)
  • André van Geldorp (gitaar, zang) (1987 tot 2006)
  • Gerben de Bruijn (drums) (1993 tot 1998)
  • Michel Schreuder (drums, zang) (1998 tot 2006)

Informatie bron: Wikipedia

Similar Posts

  • The Whiskers

    The Whiskers uit Oldenzaal waren geliefd om het het gebruik van de vele blaasinstrumenten. Helaas is ons van de namen van de bandleden alleen Frans Koersthuis bekend.

  • The Klengola Stars!

    “The Klengola Stars”. Wie heeft ze niet meegemaakt op bruiloften, feesten of partijen.

    Vlnr:

    Saxofonist en Klarinettist Willy ?, Organist Jannie Engelbertink, Gitarist en Zanger Herman Kroeze, Drummer Bertus Engelbertink en Zanger Leo Engelbertink.

    Mocht er iemand zijn die de achternaam van Willy kent, kan die middels een bericht in deze site doorgeven.

  • Jan & Zwaan

    Jan & Zwaan is een Nederlands accordeon duo uit Vroomshoop in de Nederlandse provincie Overijssel. Het duo bestond oorspronkelijk uit Jan van de Beld, een stukadoor uit Zuidwolde (Dr.), en Zwaantje van de Beld-Pieters, een schoenenverkoopster uit Hollandscheveld.

    Het duo treedt voor het eerst op in 1961, dan nog onder de naam “The Menghini’s”, een vernoeming naar de Italiaanse accordeonbouwer Menghini. In eerste instantie zijn het amateurs, maar eind jaren zestig wordt de muziek voor het duo beroepsmatig en treden de twee voornamelijk in Noord- en Oost-Nederland op.

    In 1973 worden ze landelijk bekend als “Jan & Zwaantje” met het nummer “Veronica” uitgebracht naar aanleiding van het verdwijnen van de gelijknamige radiopiraat en het nummer stond 2 weken in de tipparade. In 1979 stond het nummer “Ik zoek een meisje” in de Top 40 met als hoogste plaats nummer 20. In 1980 ontvangt het duo een gouden LP voor hun album Jan & Zwaan, dat zestien weken in de Album Top 50 stond met als hoogste notering plaats 9. In 1981 stond het nummer “Het dorpsfeest” 3 weken in de Top 40 met als hoogste plaats nummer 36. Het was een Nederlandstalige bewerking van het Duitse nummer “Schwarzbraun ist die haselnuss”. Op de B-zijde stond het nummer “Zeg nog eenmaal”.

    Daarna treden ze in het hele land op en daarnaast in andere landen in Europa voor Nederlandse toeristen. In die tijd worden ze op drums begeleid door vrachtwagenchauffeur Barteld Kok of Hilbert Kuyer. Op 15 april 2007 viert het duo hun 45-jarige artiestenjubileum.

    Na een ziekbed overleed op 21 oktober 2010 Zwaan op 65-jarige leeftijd.

    Bron: Wikipedia

  • Rudi Carrell

    Rudi Carrell, artiestennaam van Rudolf Wijbrand Kesselaar (Alkmaar, 19 december 1934 – Bremen, 7 juli 2006), was een entertainer, zanger, showmaster, filmproducent en acteur. Hij begon zijn carrière in Nederland bij de radio en televisie en ging vervolgens werken bij Duitse zenders. Hij werd in Duitsland een uiterst populaire tv-persoonlijkheid met spelshows en andere formats. Hij woonde sinds 1974 in Syke, een plaats ten zuiden van Bremen.

    De vader en de grootvader van Carrell waren beiden werkzaam in de showbusiness. Zijn vader gebruikte daarbij de naam André Carrell. De jonge Rudolf verving op 17 oktober 1953 André tijdens een feestavond voor ambtenaren in Arnhem, waarna André Rudolf in zijn gezelschap opnam. Daarmee deed Rudolf zijn intrede in de showbusiness. Hij trad in 1955 voor de AVRO wekelijks in het radioprogramma De bonte dinsdagavondtrein op. Carrell brak in 1959 ook op de televisie door met de maandelijkse Rudi Carrell Show.

    Hij werd nationaal bekend door zijn deelname aan het Eurovisiesongfestival van 1960 met het liedje Wat een geluk. Dat werd in Nederland wel populair, maar op het festival voorlaatste: alleen dat van Luxemburg eindigde nog achter hem. Het beviel hoe hij na het festival over zichzelf grappen kon maken.

    Andere liedjes waarmee hij in Nederland populair werd zijn Een ballonnetjeEen muis in een molenDe hoogste tijd en Samen een straatje om. Zijn optreden in de Rudi Carrell Show als bewoner van een onbewoond eiland met het aapje Vrijdag en Esther Ofarim als zeemeermin is beroemd. Met deze show won Carrell in 1964 de Zilveren Roos op het festival van Montreux. Eén jaar eerder, dus in 1963, had hij ook al de Nipkowschijf van de Nederlandse televisierecensenten mogen ontvangen.

    De Duitse carrière van Carrell begon in 1965, toen Radio Bremen interesse toonde voor zijn werk. Daar in Bremen begon hij met de tweemaandelijkse televisieshow Rudi Carrell Show. Vanaf 1974 presenteerde hij Am laufenden Band, de Duitse versie van Eén van de acht. Rudi Carrell had als persoonlijk adviseur de Nederlander Dick Harris, die de show ook regisseerde. Ook andere Nederlanders werkten voor Carrell in Duitsland.

    Carrell maakte vanaf 1970 in Duitsland ook een aantal speelfilms: Wenn die tollen Tanten kommenTante Trude aus Buxtehude en in 1971 Rudi, benimm dich en anderen. Ook al waren sommige films zeer succesvol (de eerste trok drie miljoen kijkers), en ondanks de hoge gages, was Carrell allesbehalve trots op die simpele komedies. Hij verafschuwde het zelfs om in vrouwenjurken als Tante op het doek te verschijnen.

    Carrell speelde in 1971 en 1972 in de shows van Bobbejaan Schoepen in Bobbejaanland (België), een toenmalige trekpleister voor (inter)nationale variété-artiesten. Hij werd diens buur en vriend (later, in 1974, zouden ze ook nog samen duetten zingen in de televisieshows van Carrell).

    Na zijn verblijf in België keerde Carrell terug naar Duitsland, waar hij ook succes oogstte als zanger. Zo had hij in 1975 veel succes met het lied Wann wird’s mal wieder richtig Sommer?: een vertaling van het lied ‘t Is weer voorbij die mooie zomer, dat in Nederland in 1973 met Gerard Cox een hit werd.

    In 2005 werd er bij hem, naar eigen zeggen een kettingroker, terminale longkanker vastgesteld. Hierdoor kreeg hij onder meer moeite met praten. Zijn voorlaatste optreden op de Duitse televisie, op 30 december 2005, in 7 Tage, 7 Köpfe, vond dan ook plaats zonder dat hij een woord zei.

    Rudi Carrell overleed uiteindelijk ook aan de gevolgen van die longkanker. Hij werd 71 jaar oud.

    Bron: Wikipedia

    Rudi Carrell

  • Weer in de lucht

    Na meer dan een maand is onze site weer bereikbaar voor iedereen. Onze site was gehackt en daardoor kon niemand de site bereiken. Zonder de geweldige hulp van Mark was het ons niet gelukt om de site weer tot leven te brengen, en daarvoor zijn we hem zeer dankbaar. We gaan verder waar we gebleven waren en gaan iedere week weer een foto van een willekeurige band plaatsen.

    Deze week plaatsen we een foto van de band Fairplay. Waar ze vandaan komen en wie ze zijn weten we helaas niet. Als u dat weet dan horen we dat graag via dehelenas@gmail.com

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *