Cliff Richard & the Shadows

De vorige week hebben we geschreven over Cliff Richard en daarom zijn deze week the Shadows aan de beurt.

The Shadows is een instrumentale muziekgroep, actief vanaf de jaren 50 van de 20e eeuw tot het begin van de 21e eeuw. Als band legden ze de basis voor de klassieke bandbezetting, bestaande uit een sologitaar, een slaggitaar, een basgitaar en drums.

In 1958 trokken de zestien jaar oude Hank B. Marvin en Bruce Welch van Newcastle naar Londen om aan een muziekwedstrijd deel te nemen.

De manager van Cliff Richard ontdekte hen in de Two I’s Coffee Bar, destijds het mekka van de Londense muziekscene, en bood hun een contract aan om Cliff, die intussen met de hit Move it uit 1958 in Engeland bekendheid kreeg, te begeleiden. Later sloten Jet Harris (basgitarist) en Tony Meehan (drummer) zich bij hen aan. Ze vormden een band onder de naam The Drifters en brachten snel een single uit, met daarop twee vocale nummers: Feelin’ Fine en Don’t be a Fool with Love.

Toen de Amerikaanse groep The Drifters zich verzette tegen het gebruik van hun naam in de Verenigde Staten, veranderden zij die in The Shadows.

Toen Jerry Lordan hen een melodie aanbood kwam hun carrière pas echt van de grond. Apache stond in Engeland gedurende vijf weken op de eerste plaats en werd een wereldhit, behalve in de Verenigde Staten, waar men de groep te saai vond maar een coverversie wel scoorde. Kon-TikiWonderful LandDance On en Foot Tapper waren de vier volgende nummer 1-hits in Engeland. Behalve de vier Shadows, moet ook zeker Norrie Paramor genoemd worden. Paramor was een dirigent, songwriter en een arrangeur die zijn invloed deed gelden op bijvoorbeeld het nummer “Wonderful Land”. Veel later trok de band Cliff Hall aan, die op synthesizer de orkestpartijen voor zijn rekening nam.

In september 1961 werd drummer Tony Meehan vervangen door Brian Bennett. In april 1962 verliet Jet Harris de groep voor Brian Locking (overleden op 8 oktober 2020)[1]. Toen Locking in april 1963 voorrang gaf aan zijn religieuze werk, voegde een zeer getalenteerde basgitarist zich bij de groep: John Rostill. Deze zou tot 1969 deel uitmaken van The Shadows. Bruce Welch werd in 1969 tijdelijk vervangen door de toetsenist Alan Hawkshaw.

Jet Harris en Tony Meehan zouden nog zo’n vier jaar als duo optreden en zelfs twee Britse nummer 1-hits in The Shadows-stijl scoren. Meehan kwam in 2005 op 62-jarige leeftijd om het leven als gevolg van een val in huis; Harris overleed in 2011.

Rostill schreef enkele zeer succesvolle composities. Hij kon het succes ervan niet meer meemaken. Toen Welch hem in zijn studio opzocht bleek Rostill daar te zijn overleden door een overdosis aan barbituraten. Hij werd opgevolgd door Alan Jones, en later door Mark Griffiths.

The Shadows vertegenwoordigden het Verenigd Koninkrijk met Let Me Be the One op het 20e Eurovisiesongfestival, op 22 maart 1975 in Stockholm, Zweden. Van de 19 deelnemende landen won Nederland met het nummer Ding-a-dong uitgevoerd door Teach-In.

Na hun Engelse hit Ghost riders in the sky (1980) werd het allengs stiller aan het hitsinglefront. Wel verscheen er elk jaar een album, dat steeds zeer hoog in de hitlijsten terechtkwam. De groep bewerkte in die tijd bekende hits. Hank Marvin vertolkte die op zijn zo karakteristieke wijze. Alan Jones is op veel van die opnamen te horen op bas en voornoemde Cliff Hall op toetsen. Eind 1990/begin 1991 viel het doek definitief. Hank Marvin ging solo toeren en bracht solo-cd’s uit. Waarschijnlijk onder druk van de talloze fans en het naderend 45-jarig jubileum besloten de heren nog eenmaal als The Shadows een “final tour” te maken.

In 2004 gingen ze op tournee door het Verenigd Koninkrijk met een reeks van 37 concerten (The Final Tour) om op die manier een 45 jaar durende carrière af te sluiten. Wegens het grote succes kreeg de concertreeks een vervolg in 2005 met in totaal 27 optredens in Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, IJsland, Nederland, Frankrijk, Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk. Hank Marvin woont sinds november 1986 in het Australische Perth en heeft daar een eigen studio, genaamd “Nivram Studios”. (‘Nivram’ is een anagram: de letters ‘Marvin’ omgekeerd gespeld.)

Naar aanleiding van het 50-jarige artiestenjubileum gingen Cliff Richard en The Shadows gezamenlijk een tournee maken door Europa, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Deze vond plaats van eind september 2009 tot een stuk in 2010.

Similar Posts

  • De Migra’s 1974

    De frequente bezoekers van onze site hebben zeker gemerkt dat “de Helena’s” site enkele dagen niet bereikbaar was. Gelukkig voor ons heeft Mark het kunnen herstellen en kunnen we nu weer volop foto’s plaatsen van bands. (Mark namens alle lezers van deze site ontzettend bedankt)

    Deze foto uit 1974 is van de Migra’s. De muzikanten, in carnavals kleding, hadden drukke dagen in die tijd.

  • The Klengola Stars

    Afgelopen dinsdag 7 oktober 2014 is Leo Engelbertink, zanger van “The Klengola Stars” op 77 jarige leeftijd overleden. Van diverse kanten is dit aan ons gemeld en één daarvan haalde een citaat van Leo, van onderstaand interview, naar voren en melde: “Als je dat leest, dan waan je je toch direct terug in vroegere tijden”.

    Als eerbetoon aan Leo plaatsen we daarom nogmaals  dit interview. Als Leo dit kan lezen en hij hoort het bijgevoegde liedje dan weten we zeker dat hij uit volle borst mee zal zingen…..

    =============================================================================

    Onderstaand verhaal stond in het clubblad van FC Berghuizen. Met toestemming van Leo plaatsen we dit verhaal op onze site.

    The Klengola Stars zijn in 1957 opgericht, ik was toen 20 jaar. Er zat letterlijk muziek in de familie. Vader was accordeonist en van hem moeten we de muzikale genen hebben. Mijn broers Bertus en Jannie speelden ook in de band. Wat een Klengola is? De naam werd gevormd door de eerste twee voorletters van de leden. Aanvankelijk had je de Klengolas, de eerste editie zeg maar. We speelden in de buurt. De Kul in Denekamp, de Bond aan de Molenstraat, café de Vluchte vooraan in Enschede, zaal Bruins en natuurlijk bij Kothman hier om‟n hook. Daw oet Berghoezen kwamen maakte wa indruk. Het repertoire? Alles wat populair was. Of het nu Duits, Engels of Nederlands was, het maakte niks oet. Heino, Elvis en zo meer. We hebben jaren gehad dat we 3 keer per week een bruiloft deden en altijd zo‟n 20 jaar lang elke zondagavond speelden. Er zijn periodes bij geweest van zo‟n 240 optredens per jaar. Nee, van een eigen plaat maken is het nooit gekomen. Wel zijn er plannen geweest, maar daar is het bij gebleven. Of wie ok over de grens spöln? Ja zeker. In Nordhorn hadden we 2 keer een contract van een half jaar. Tja en dan Berghuizen. Om de 5 jaar was er wel een jubileum en de jaarfeesten natuurlijk. Geheid volle bak bij Kothman. Ik speelde sax, een zeer swingend instrument. Als ik het ding aan de lip zette now dan moj eens zeen. Alle jongs meteen noar de wichter hen. Want dan wist‟n ze nig hoe snel ze op de dansvloer moss‟n komm‟n, haha! Als ik een ommetje maak dan word ik als oud Klengola Star nog steeds begroet. Leuk hoor!

    Met vriendelijke groeten Leo Engelbertink.

  • |

    Trio Hellenique

    Omdat we van een heerlijke vakantie hebben genoten Op het eiland Kreta, vinden wij het gepast dat we nu aandacht besteden aan Griekse muziek. Trio Hellenique is een Grieks trio, dat zich specialiseert in de Griekse Sirtakimuziek, bewerkt voor een westers publiek. Ze zijn vooral bekend van de hit De dans van Zorba (uit 1965). Hun versie en die van Duo Akropolis en Mikis Theodorakis stonden samen genoteerd in de Veronica Top 40.

  • Climax

    Het duo Climax bestond uit Martin en Paul. Deze foto stamt uit het midden van de jaren 90 van de vorige eeuw. Grappig is dan men de GSM nrs. toen nog Semafoon nummers noemden. Het blijkt wel dat de mannen er alles aan deden om bereikbaar te zijn want in die periode waren de GSM nrs. nog maar maar sporadisch in gebruik. Dat de ene muzikant uit Enschede en de andere uit de omgeving Arnhem kwam was voor hun blijkbaar geen probleem en namen de lange autoritten naar een optreden dus maar voor lief.

  • Scala Combo

    Deze week het “Scala Combo” uit Enschede op deze site in het voetlicht. Helaas is ons van de namen van de muzikanten weinig bekend. De enigste namen die bekend zijn, zijn van het correspondentie adres nl: D.J. Buurink Jr.  en de zangeres Lydia Beck. De plaat die u hierbij hoort is van Lydia – Gruezi wohl Frau stirnimaa. Mocht er iemand zijn die ons meer informatie kan verstrekken dan horen we dat graag op mailadres:  helenas@ziggo.nl.

    Van Peter de Man die zelf in deze band gespeeld heeft kregen we de volgende informatie: de personen op de foto zijn: Geert de Jong – drummer (overleden); Jan Fahner – orgel; Willy Bovenius – trompetist/bassist (overleden); Peter de Man – gitarist; Dick Buurink – Sax en klarinet (overleden) en Lidia Beck -zangeres (overleden).

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *