The Everly Brothers

Hermien Timmerman-van der Weide (De Krim (Overijssel), 25 juli 1943 – Enschede, 23 mei 2003), was een Nederlands zangeres.

Hermien van der Weide groeide op in De Krim en in Slagharen (beide gemeente Hardenberg) en ging in Slagharen naar de middelbare school. Rond 1960 werd ze actief als zangeres (amateur) en werd ze fan van de reeds bekende zanger Gert Timmerman (1935-2017). Begin 1963 maakte ze kennis met Timmerman na een concert van hem in Vriezenveen. Eind 1963 huwden de twee.

In april 1999 scheidde het koppel. In mei 2003 overleed Hermien van der Weide op 59-jarige leeftijd in een ziekenhuis te Enschede aan een nierziekte. Zij werd begraven op de algemene begraafplaats in Oldenzaal. Haar graf is in 2013 bovengronds geruimd.

Met haar echtgenoot vormde ze vele jaren – van 1963 tot 1997 – het duo Gert en Hermien. Hun bekendste nummer is Alle duiven op de Dam (Shalalie shalala, 1972). Rond 1970 trad Hermien ook wel solo op, met als hits Rode Anemonen (1965) en Blacky (1968). Van 1974 tot 1993 richtten Gert en Hermien zich volledig op het christelijk geloof en in de jaren tachtig brachten zij religieuze liederen geschreven door Margje Jonkman en kregen hiervoor een gouden plaat. Zowel het zangduo als de tekstschrijver. Zij traden vrijwel alleen nog in christelijke kringen op. In 1990 openden zij zich weer voor de buitenwereld, allereerst in een optreden met de rockgroep Normaal. Na een hartaanval op het podium in 1997 trok Hermien zich terug uit de artiestenwereld.

Info Wikipedia

Als Peter Wiedemeijer in deze tijd nog geleefd had, dan had hij zeker meermalen zijn liedje “Ik Geloof” ten gehore gebracht. Het nummer kunt beluisteren door de knop van de media player, recht boven op deze site, aan te zetten. Dit lied is in 1972 uitgebracht en viel toen bij de gelovigen erg in de smaak. Peter is in 1983 op 51 jarige leeftijd overleden.

Het duo “de Zwaogers” uit de Achterhoek. Aan de foto te zien kunnen we ons voorstellen dat een avond die werd verzorgd door Jopie en Teuntje veel gezelligheid teweeg bracht.

Vorige week stond in de krant te lezen dat  Toon Reysoo en Toon Lansink gingen stoppen met de band de Firma en ook als duo Toon en Toon. Vanwege de sterk verminderde vraag naar Live muzikanten was het voor hen niet meer interessant om samenwerking in stand te houden. Graag horen we van de lezers wier de andere drie muzikanten op bijgaande foto zijn. 

Deze week hebben we gekozen om Ben Lansink uit Markelo op de voorpagina te zetten.  Deze ras artiest met een goede stem en een geweldige accordeonist heeft vele jaren zijn sporen in de muziek verdient. De muziek die u hierbij hoort is van het Ben Lansink Trio ergens uit de jaren 70. 

De groep werd in 1967 opgericht door Robbie van Leeuwen, die naar eigen zeggen bij The Motions aan zijn plafond was gekomen en een groep wilde neerzetten waarmee hij internationaal meer kansen zag. Van Leeuwen rekruteerde de groepsleden uit diverse hoeken van de Haagse beatscene en koos in eerste instantie voor een zanger, Barry Hay, die net The Haigs had verlaten. Hay bedankte echter en Van Leeuwen sprak de historische woorden: “Hier zul je nog spijt van krijgen”. Uiteindelijk werd Fred de Wilde ( ex. Hu and The Hilltops ) de zanger en werd er een lp voor Polydor opgenomen. Het album was net als de eerste single Love is in the air matig succesvol.

Een jaar later stapte Shocking Blue over naar het pas opgerichte Pink Elephant-label van Dureco. De eerste plaat die op dat label uitkwam, was Lucy Brown Is Back in Town. De single deed het aardig in de Top 40. Toen De Wilde halverwege 1968 een oproep kreeg voor militaire dienst, besloot Van Leeuwen dat hij zijn groep wilde vervolledigen met een zangeres. In eerste instantie werd gedacht aan Annet Hesterman, maar zij bleek net een contract met een andere manager te zijn aangegaan en bedankte. Later was ze nog korte tijd de zangeres van de Groningse Ro-d-Ys. In Loosdrecht stuitten Van Leeuwen en manager Cees van Leeuwen op Mariska Veres, die daar optrad met The Motowns tijdens een feestje van de Golden Earring. Via haar moeder werd het contact gelegd.

Shocking Blue werd de eerste Nederlandse groep die een nummer 1-hit in de Billboard Hot 100 van de Verenigde Staten behaalde met de single Venus.

De groep had nog vele andere hits voordat zij in 1975 uit elkaar gingen. In 1979 werd een poging tot een reünie gedaan, maar die duurde maar twee jaar. Shocking Blue herrees in een nieuwe samenstelling in 1993 met Mariska Veres, maar zonder Robbie van Leeuwen. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.

De groepsleden door de jaren heen:

• Fred de Wilde (zang) (tot de herfst van 1968)
• Mariska Veres (zang) (vanaf de herfst van 1968)
• Robbie van Leeuwen (gitaar, sitar en zang)
• Cor van der Beek (drums) (overleden op 2 april 1998)
• Klaasje van der Wal (basgitaar) (tot 1972, overleden op 12 februari 2018)
• Henk Smitskamp (basgitaar) (vanaf 1972)
• Leo van de Ketterij (extra gitarist in de jaren 1970 – 1971)
• Martin van Wijk (gitaar) (vanaf 1973)
• Wim Voermans (basgitaar) (november 1984 – oktober 1986)
• Jan Pijnenburg (drums) (april 1985 – oktober 1986)
• Michael Eschauzier (toetsen) (1993 tot 2006)
• André van Geldorp (gitaar, zang) (1987 tot 2006)
• Gerben de Bruijn (drums) (1993 tot 1998)
• Michel Schreuder (drums, zang) (1998 tot 2006)

Informatie bron: Wikipedia