Blue Sky

De Nijs won in 1962 op 19-jarige leeftijd een talentenjacht met zijn band Rob de Nijs en de Lords. De eerste prijs was een platencontract. De eerste twee singles (De liefste die ik ken en Jenny) flopten, maar het nummer Ritme van de regen uit 1963 werd een grote hit waarvan in totaal bijna 100.000 exemplaren verkocht werden. In 1963 deed hij mee aan het songfestival in Knokke. In juni 1963 werd zijn eerste Rob de Nijs en de Lords-fanclub opgericht. In 1964 verschijnt zijn eerste soloplaat Dit is Rob de Nijs. De Nijs ontvangt voor dit album zijn eerste Edison award. In 1964 en 1965 was Rob de leading man in een serie televisieprogramma’s voor de VARA: TV-magazine. Hierin werd hij behalve door de Lords, bijgestaan door Trea Dobbs, Ria Valk en Marijke Merckens. In november 1965 gingen De Nijs en de Lords uit elkaar.

Deze week Mart Hoogkamer op deze site.

Vaak wordt er gezegd dat hij familie is van wijlen Willy Alberti, maar die link hebben wij niet kunnen vinden. Als je foto’s van beide mannen naast elkaar zet dan zeg je wel dat ze gelijkenis hebben. Maar ieder moet voor zichzelf maar uitmaken wat men er van vindt.

Mart (Martijn) Hoogkamer (Leiden, 5 mei 1998) is een Nederlandse zanger. Hij kreeg in 2016 nationale bekendheid door zijn deelname aan seizoen 8 van het televisieprogramma Holland’s Got Talent. Daarna tekende hij een contract bij Sony Music en verschenen verschillende singles, waarvan een met Willeke Alberti.

Hoogkamers zangervaring begon in 2008, toen hij deelnam aan de zangwedstrijd Kinderen zingen met sterren. Hierin werd hij tweede.

In 2016 nam Hoogkamer succesvol deel aan Holland’s Got Talent. Hij bereikte de finale en werd tweede, waarbij hij een lied van Willy Alberti uitvoerde. Datzelfde jaar tekende hij een contract bij Sony Music.^[1] In september van hetzelfde jaar zongen Hoogkamer en Willeke Alberti samen een vernieuwde versie van Lachen, beetje huilen, als eerbetoon aan Alberti’s vader Willy. Dit nummer was namelijk het laatste nummer dat Willeke en Willy samen hebben opgenomen.

Op 3 februari 2017 kwam zijn eerste solo-single uit; dit was het nummer In mijn droom (geschreven door Bram Koning en Hans Aalbers). Dat jaar was Hoogkamer ook te horen op het festival Dutch Valley. Voorjaar 2017 kwam Lekker leven uit, gevolgd door Als de zon even schijnt (3 oktober uitgebracht). Deze singles kregen veel aandacht van Nederlandse en Belgische radiozenders. 29 maart 2018 verscheen de single Zomaar verliefd. In 2018 deed hij mee aan het televisieprogramma Topper Gezocht!; ook hier eindigde hij als tweede. Door de finaleplaats trad Hoogkamer op tijdens de Halftime Show van Toppers in Concert.

In augustus 2020 ging Hoogkamer viraal met een cover van van Unchained Melody. In de zomer van 2021 behaalde Hoogkamer zijn eerste nummer één-hit met het nummer Ik ga zwemmen; hij behaalde de eerste plek in zowel de Nederlandse Top 40 en de Nederlandse Single Top 100.

Bron: Wikipedia

Wenche Myhre, ook wel Wencke Myhre, (Oslo, 15 februari 1947) is sinds de jaren zestig een succesrijke Noorse schlagerzangeres met hits in het Noors, Duits en Zweeds.

Nadat Myhre in 1960 een talentenwedstrijd in Oslo won, kreeg ze van liedjesschrijver Arne Bendiksen een platencontract.

In 1963 maakte ze haar televisiedebuut in de film Elskere. Sindsdien staat ze steeds in de spotlights. Voor haar lied Gi meg en Cowboy till mann (dat eerst door Gitte gezongen werd in het Duits, Ich will ‘nen Cowboy als Mann) onder begeleiding van Horst Wende en zijn studio/sessie muzikanten kreeg ze haar eerste gouden plaat.

In 1964 was Myhre de drijfveer achter een inzamelingsactie waarvan de opbrengst naar een kinderziekenhuis in de Gazastrook zou gaan. Hier leerde ze haar eerste man kennen, Torben Friis-Møller. Met hem heeft ze drie kinderen: Kim (1971), Dan (1973) en Fam (1975).

Voor het wereldkampioenschap skiën in 1966 zong ze het lied Vinter og sne. Datzelfde jaar won ze het Schlagerfestival met Beiß nicht gleich in jeden Apfel. Hiermee had ze eindelijk haar doorbraak op de Duitse markt, nadat ze een jaar eerder met Sprich nicht drüber als tweede was geëindigd. Er volgden nog hits en in 1968 vertegenwoordigde ze West-Duitsland op het Eurovisiesongfestival met Ein Hoch der Liebe, waarmee ze op de zesde plaats eindigde. Eind jaren 60 behoorde ze tot de absolute topartiesten en tieneridolen in Duitsland. Ze won vier Bravo-Otto’s (1966: brons, 1967: goud, 1968: goud, 1969: zilver). Ze kwam veel op de Duitse televisie en trad op met andere grootheden als Udo Jürgens en Peter Alexander. In 1970 had ze een bescheiden hit met Er hat ein knallrotes Gummiboot, dat later wel uitgroeide tot een carnavalsklassieker.

In 1974 kreeg ze een eigen televisieprogramma. In 1980 trouwde ze voor de tweede maal, dit keer met de succesvolle Duitse regisseur Michael Pfleghar. Twee jaar later kreeg ze met hem haar vierde kind, Michael. Pfleghar pleegde in 1991 zelfmoord. Een jaar later nam Myhre opnieuw deel aan de Melodi Grand Prix in haar thuisland, maar werd daar derde.

Myhre woont in een dorpje dicht bij Oslo en ze treedt nog regelmatig op. In 2004 begon ze een show met twee andere Scandinavische schlagersterren: Gitte Hænning en Siw Malmkvist. Ze trokken door heel Duitsland.

In 2009 deed Myhre in Noorwegen opnieuw een gooi naar het Songfestival. Haar lied Alt Har En Mening Nå bleef echter steken in de voorronde.

Bron: Wikipedia 

Velen in de gemeente Dinkelland en Tubbergen kunnen zich de dansavonden nog herinneren bij “de Smid” oftewel Arends in Lattrop waar de muziek werd verzorgd door the Klengola Stars in de eind zestiger en begin zeventiger jaren van de vorige eeuw. Onderstaande foto is uit de begin periode van de band en voordat ze bij “de Smid” speelden. Van de broers Engelbertink leeft alleen Bertus nog. Ook Herman Kroeze is al overleden.

Olga Lowina, pseudoniem van Olga Helena Lewina Musters (Boekelo, 15 november 1924 –Rotterdam, 4 april 1994), was een Nederlands zangeres die zich op het jodelen toelegde. Mede door Lowina beleefde Nederland diverse jodelrages. Het lijkt erop dat met haar doos ook het jodelen in Nederland is verdwenen. In 1950 verschijnt van haar een Single “Lach als de zon schijnt. Voor haar betekent dit het begin van een lange carrière.

Lowina is door haar vader vernoemd naar het kachelmerk OLGA. In 1974 werd zij benoemd tot ereburger van de Oostenrijkse plaats Steinach. In 1988 stond zij in een uitverkocht Paradiso in Amsterdam. Zij was getrouwd met Wim van Putten.

Morgen 19 juli om 14.00 uur treed Geronimo op bij Havezathe Het Everloo in Rossum in een nieuwe bezetting op het podium. Nieuw zijn Bassist Onno de Vries en toetseniste Felice Robers. De andere muzikanten zijn Jos Klein Nagelvoort op drums, Jan Ravenhorst op Solo Gitaar, Bram Mulder op Solo Gitaar en voor het geluid, licht en de P.R. zorgt John Hassink. Ze maken een mooie mix van de 60er jaren muziek, in passende sfeer, van ondermeer The Shadows, Cliff Richard, The Beatles, The Eagles,  The Hollies, Bellamy Brothers, etc. etc.