Twente Combo

Deze week kreeg ik van Ria en Gerrit Schuurman nog een stel foto’s van “The Little Stars”. Nadat deze ingescand waren zijn de foto’s keurig weer terug gestuurd, echter heb ik vergeten om er een postzegel op te plakken. Dit kan men stank voor dank noemen maar het was geen opzet maar wel een domme fout. Ria en Gerrit nogmaals mijn excuses. Bijgevoegd een foto van “The Little Stars” uit het prille begin in 1968″.  De muzikanten zijn van links  naar rechts: Gerrit Schuurman, Ria Pierik, Johan Verenjans en Betsie Egberts.

The Story of the Locomotions.

1994, 1999, 2004, 2009, en 2013 tot vijf keer toe in 20 jaar ’n reünie van deze Locomotions, en ik kan me zo voorstellen dat sommigen zich afvragen waarom deze herhalingen…! Zijn de Locomotions dan zó speciaal? Laat ik dat eens proberen uit te leggen. De Locomotions zijn ’n stel kerels, die naast dat ze gezworen kameraden zijn, óók de hobby muziek hoog in het vaandel hebben staan, en vooral het plezier daarin na 4 decennia nog altijd willen delen met al hun fans; die; zoals is gebleken; deze Gemerts band altijd trouw zijn gebleven!  Bovendien hebben zij, net als al diegenen van die leeftijd, het onwaarschijnlijke geluk gehad dat ze in de jaren 60 hun jeugd hebben gehad, en daarmee het onbeschrijflijk mooie jaren-60 gevoel kennen. Ik laat de poging om dat uit te leggen dus maar achterwege, maar al diegenen die dat ook hebben meegemaakt kunnen dat beamen! In dát decennium heeft de popmuziek gestalte gekregen, en is groot geworden! De bakermat van deze muziek, de jaren 60, dáár werd de basis gelegd van de hele hedendaagse muziek-scene. dát maken de reünies van de Locomotions zo speciaal!!Het prille begin.Bij de leden van het eerste uur zaten drie bekenden: Harry Slits, Peter Vlemmings en Henk Smits. Eind 1961 besloten ze om ’n bandje op te richten, en er werd aan een andere ambitieuze jongeman gevraagd of hij daar ook zin in hadden, te weten Theo Smits. Er moest ook ’n bandnaam komen, en die schud je niet zomaar uit je mouw. Willy (Henk’s broer) Smits had naar later zou blijken ’n briljant idee, hij sprak in het najaar van 1962 de legendarische woorden: “Hé jongens ik weet voor jullie ’n mooie naam: “The Locomotions”. Het zal geen toeval zijn geweest dat uitgerekend in dát najaar Little Eva met haar enige hit hoog in de hitparade stond: The Locomotions… Dit viertal, Henk, Theo, Peter en Harry hebben in 1962 verschillende optredens gedaan in het patronaatsgebouw, beter bekend als “Het Stumpke” onder de bezielende leiding van Nol Maas. De Locomotions van het eerste uur speelden zonder bassist, dat is later in 1962 veranderd: Arie Meyers hanteerde vanaf dat tijdstip de basgitaar. Het gepriegel van het eerste uren veranderde naarmate de tijd verstreek in volwaardige, en volwassen rock ’n roll, zoals in die tijd de toon werd gezet door Cliff & The Shadows, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Elvis Presley en ga zo maar door. Dat werd onder andere ook door Piet Maas opgemerkt, in 1963 toonde deze kastelein van Het Vossenkamp belangstelling voor dit musicerende Gemertse 5-tal.Het Vossenkamp. Pandelaar 35In de maand maart van 1963 debuteerden The Locomotions op ’n zondagavond voor ’n kleine drie uurtjes op het podium van het Vossenkamp. Dit beviel de eigenaar Piet Maas dusdanig goed; dat hij deze optredens gelijkmatig wist uit te breiden. Naast de zondag werd er ook op de zaterdag gespeeld, en uiteindelijk stonden deze 5 jongens ook op woensdag de sterren van de hemel te spelen, en niet onverdienstelijk: Het Vossenkamp beleefde gouden tijden!! Piet was niet alleen ’n uitstekend beheerder, hij was ook als ’n soort “vader” voor de Locomotions: Mede door zijn inzet en hulp kon de band nieuwe instrumenten kopen, en die konden ze dan op ’n schappelijke manier “afbetalen” door middel van de optredens, en ik ben er van overtuigd, dat hij daarbij menigmaal ’n oogje heeft dichtgeknepen!  In het daaropvolgende jaar 1964 waren er maar weinig weekenden dat er géén Locomotions in het Vossenkamp speelden! Gemert kende in die bewogen tijd meerdere bandjes, en de concurrentie was dan ook behoorlijk. Elk bandje dat in die tijd actief was, had z’n eigen kenmerken en kwaliteiten . Het beste bewijs daarvoor waren de fanclubs en daarmee de vaste aanhang, die elke band had. Dat werd het beste duidelijk toen The Locomotions hun grenzen gingen verleggen, en buiten Gemert het geluk ging beproeven: de fans gingen mee, ze waren er altijd bij! Er werden diverse talentenjachten gewonnen, en ’n absoluut hoogtepunt was wel het optreden in de Hilversumse AVRO-studio. Deze resultaten vertaalden niet alleen de muzikale kwaliteiten van de Locomotions, doch zeer zeker óók de vaste kern fans, die in grote getale daarbij aanwezig waren, en die daar de nodige indruk maakten!!

Naarmate de jaren 60 hun verloop kregen, veranderde het een en ander, want de belangstelling voor bands zoals de Locomotions liep wat terug, mede door het toen nieuwe fenomeen: de discotheek. Óók het Vossenkamp onderging die metamorfose. In die tijd veranderde ook de bezetting van de Locomotions: Pieter en Martien (Matje) van Bree kwamen de bezetting op peil houden, als respectievelijk gitarist en drummer. Na ’n nog altijd succesvolle periode kwam daar abrupt ’n einde aan door het noodlottig ongeval in juli 1967 van de nooit vergeten Theo Smits. Door het verlies van deze vriend en muzikant van de Locomotions hield de band op te bestaan; niemand wilde na dit bijzonder trieste voorval doorgaan. Ieder ging z’n eigen weg, hetzij in andere orkesten of anderszins.  De jaren 90, de eerste reünie. Wat mij achteraf het meest is opgevallen en bijgebleven is dat Harry, Henk en alle anderen van de Locomotions van weleer bijna altijd aanwezig waren op de uiterst gezellige BINGO-dansavonden (Band Indië-Nederland Gemert en Omstreken) in het begin van de jaren 90 met op het podium diverse indo bands, mogelijk dat dáár de basis en eerste ideeën werden gevormd voor de toen latere reünie in 1994, want iedereen had het in dat tijdperk over de goeie ouwe tijd, en vooral “Back To The Sixties”, het magische decennium zoals we dat eerder in dit artikel hebben besproken. En wanneer daarbij de corresponderende muziek uit dat tijdperk van die bands op die BINGO-avonden ‘n volle dansvloer oplevert, dan gaat bij elke muzikant het bloed kriebelen, vooral wanneer dan daar aan Harry Henk Arie en Peter wordt gevraagd: Wanneer The Locomotions??  In augustus 1993 worden dan voor de eerste keer de koppen bij elkaar gestoken om ’n mogelijke reünie te bespreken. Er werd gerepeteerd, en het klikte; in december van dat jaar werd het groene licht gegeven voor de reünie op 17 en 18 juni 1994 in het Ridderhof, en in de tussenliggende tijd werden in twee dagen tijd maar liefst 900 kaarten verkocht. Toon Van Kessel en Ad vd Berg bouwden ’n gigantisch mooi decor, de voorgevel van het toenmalige Vossenkamp, goed verzorgd tot in kleinste detail. Arno en broer Wim Maas zorgden voor het administratieve en presentatieve gedeelte, Jos Maas was de onmisbare sponsor, en vele anderen die met hun inzet dat weekend mede zo speciaal hebben gemaakt. Het duurde ruim twee jaar na deze uitmuntende en perfecte reünie alvorens de videofilm van dit evenement te koop was, die overigens in no time was uitverkocht. 2, 3 en 4 juli 1999.Enkele jaren later kwam het laatste jaar van de 20e eeuw in zicht, en iedereen wilde nog wel ’n keer, zo’n ontzettend gezellig weekend maken en meemaken! De plannen waren gauw beklonken, en wanneer je met ’n hecht team dat er zin in heeft kunt werken; dan wordt dat perfect, en zo was het op het eerste juli weekend in 1999! Deze keer werd het podium van het Vossenkamp tot in detail door Toon en Ad nagebouwd, het podium van 5 jaren eerder fungeerde nu écht als ingang, die voorgevel van Het Vossenkamp bij de ingang van het Ridderhof, dus met ’n beetje fantasie was Het Vossenkamp één weekend terug van weggeweest! De CD “Podium” maakte alles compleet, en met de videoregistratie, die subliem in beeld en stereogeluid was uitgevoerd, werden we in de gelegenheid gesteld om alles nog eens te bekijken. Niemand kon vermoeden dat de inhoud van ’n avondje Locomotions 5 jaar eerder zo’n impact had, en was blijven hangen bij de fans. Dat leverde ’n ware run op de kaarten op, en in knap ’n half uur was er geen kaart meer te krijgen, velen werden teleurgesteld. Dat werd in 2004 voorkomen!

Deze tekst is gekopieerd van de site www.thelocomotions.nl waar u nog meer informatie van deze band uit Gemert kunt vinden.

Don Mercedes, pseudoniem van Robert (Rob) van Bommel (Utrecht, 12 januari 1941), is een Nederlands zanger die, tezamen met Bonnie St. Claire, in het voorjaar van 1976 in Nederland en België een hit had met het nummer “Rocky”, een vertaling van het nummer uit 1975 geschreven door Jay Stevens uitgevoerd door Dickey Lee. Het zelfde jaar vertaalde Frank Farian het nummer in het Duits.

Mercedes timmerde vanaf de jaren 60 aan de weg en trad op met begeleidingsgroepen The Driftin’ Five, The Improvers en His Benz. In eerste instantie nam hij een aantal Engelstalige singles op, waaronder “Devil In Disguise”. In 1965 haalde hij de Nederlandse Top 40 met “Zo maar een soldaat”, een vertaling van de Engelse protestsong “Universal Soldier” van Buffy Sainte-Marie. Van het nummer bestond tevens een versie gezongen door Cowboy Gerard.

Hoewel Mercedes muziek bleef uitbrengen, zou het ruim tien jaar duren totdat hij opnieuw de hitparades haalde. Met Rocky reikte hij op 12 juni 1976 tot de nummer 1-positie in de destijds twee hitlijsten op de nationale publieke popzender Hilversum 3 (de Nederlandse Top 40 en de Nationale Hitparade). In de op Hemelvaartsdag 27 mei 1976 gestarte Europese hitlijst op Hilversum 3, de TROS Europarade, werd de 3e positie bereikt.

Twee weken later haalde hij ook in België de nummer 1-positie in zowel de voorloper van de Vlaamse Ultratop 50 als de Vlaamse Radio 2 Top 30. In Wallonië werd géén notering behaald.

In België en Nederland was de versie van Mercedes een grotere hit dan de uitvoering van de Duitser Frank Farian. Na “Rocky” bracht Mercedes nog enkele singles uit, waaronder het nummer “Wie schoot op J.R. Ewing”, dat gebaseerd was op de televisieserie Dallas.

In de jaren 70 was Mercedes enige tijd eigenaar van een discotheek aan de Utrechtse Oudegracht. Verder was hij actief als zakenman; zo exploiteerde hij in Florida een sinaasappelplantage en investeerde hij in de Franse en Amerikaanse release van het boek Stoppen met roken van Allen Carr.

Begin 2011 verscheen van hem voor het eerst in 30 jaar een nieuw album.

Bron: Wikipedia

The Major Dundee Band werd in 1977 opgericht in Oosterhout bij Nijmegen. De band staat onder leiding van Dick van Altena en trad op 17 december van dat jaar voor het eerst op. De bezetting was op dat moment als volgt:
• Dick van Altena, zang en (bas)gitaar
• Ton Verkooyen, zang, gitaar en drums
• Ferry Tang, zang en basgitaar
• Karel Momberg, zang, gitaar en drums
• Jan Gerrits, zang, gitaar, harmonica en feetboard
Aan het begin van 1978 vond de eerste wisseling plaats en trad Peter van Vlaanderen aan op de basgitaar als vervanger van Ferry Tang.

Snelle start
In 1978 verscheen de eerste single, The longer the distance, met een plaats op nummer 29 van de Nationale Hitparade en nummer 35 van de Nederlandse Top 40. Het nummer was geschreven door Fred Limpens en werd uitgebracht bij het Killroy-label van Johnny Hoes. Nog hetzelfde jaar werd de elpee I bought me a fidddle today uitgebracht.
Dankzij de single beleefde de band een snelle start. Ondanks dat het de enige plaat is geweest die de hitparades heeft bereikt, werd de band meteen een gevestigde naam onder de countryliefhebbers en werd het al meteen gerekend tot een van de beste countryrock-groepen van Nederland.
In de jaren tachtig verlieten Karel Momberg, Peter van Vlaanderen en Ton Verkooyen de band en traden de bassist Roy Schenkhuysen en gitarist Cor de Vos toe. Hierna had Van Altena het druk met solo-albums en een verzamelalbum met meerdere artiesten, waardoor de activiteit van de band een tijd op een laag pitje kwam te staan.

Heropleving vanaf 1988
In 1988 hadden de wisselende drummers de band verlaten en trad de drummer Rob Verhaaf toe. De band kwam weer tot leven en bestond op dat moment verder uit Van Altena, Jan Gerrits en Cor de Vos.[1]
Via het label Marlstone kwam in 1990 het derde album uit met de titel, Continental cowboy. Toni Willé, de voormalige zangeres van Pussycat, zong mee als gastzangeres en samen werd de single It turned out to be you uitgebracht. Deze werd later nog gecoverd door de countryzanger Ben Steneker en zijn dochter Camen. Daarnaast bracht Van Altena het nog eens uit met Carmen Steneker. De band bleef in al deze jaren een albumband en bleef tegenvallende singleverkopen houden. In 1991 werd de verzamelaar The best of The Major Dundee Band uitgebracht.
In 1994 werd de naam verkort tot Major Dundee. Ook verscheen er een nieuw album via het label Marlstone. Op het album met de titel Making history speelde de Amerikaanse Tex-Mex-accordeonist Flaco Jiménez mee. Jiménez was in dat jaar in Nederland en speelde ook mee op platen van anderen, zoals The moon is mine van Rowwen Hèze, My heart and soul van Piet Veerman en Shine on van de rest van The Cats met Jan Akkerman.

Actieve jaren 2005-2006
In de jaren erop verschenen enkele albums, waaronder Home skies waaraan de gastmusici Ben Jansen, André Houtappels, Joost van Es en Paul van Vlodrop meewerkten. Op dit album en het album Silver – live! (2002) speelde ook de Coriovallum Pipe Band mee met doedelzakmuziek. Daarnaast was Van Altena veel bezig met het schrijven van songteksten voor anderen.
In 2005 verscheen de single Somewhere someone die de band maakte met de drie zussen van Pussycat. In 2006 vertrok Rob Verhaaf na achttien jaar als drummer van de band en maakte hij plaats voor Willem Cremers. In hetzelfde jaar verscheen het album Young gods, met duetten met Pussycat, Toni Willé. Henk Wijngaard en Ruud Hermans (ex-The Tumbleweeds).

Tekst overgenomen uit Wikipedia.

Dans en showorkest  Videno’s uit Enst in de gemeente Epe staat deze week op de voorpagina. Helaas weten we niet de achternamen van de bandleden Martin, Bart, Fred en Ton maar misschien kunnen de lezers ons die bezorgen. Stuur uw reactie s.v.p. naar helenas@gmail.com.