Five Roses

Bruno Siegfried Majcherek (Heerlen, 3 januari 1936) is een volkszanger van Poolse afkomst (zijn ouders waren Pools), die opgegroeid is in Heerlen. Sinds 1952 treedt hij regelmatig op, met name in Zuid-Limburg. Hij treedt meestal op met zijn eigen orkest: Bruno Majcherek und die Regento Stars.

Omdat Otto de trompettist een trompet heeft van het merk Regento besluiten ze zich Regento Stars te noemen en om de optredens nog wat spannender te maken worden er sensuele Poolse en Duitse tango’s ingestudeerd. Deze waren in de jaren twintig en dertig zeer populair in het nachtleven van Berlijn, Wenen, Boedapest en Warschau, maar werden door de warren van de oorlog en zijn gevolgen in vergetelheid geraakt. Er wordt ook geëxperimenteerd met wat dubbelzinnig teksten om het enge lichaamscontact van het tangodansen nog wat spannender te maken en behalve muziek ook grappen naar het publiek over te brengen. De zuid Limburg pastoors en andere katholieke geestelijken vinden het onzedig, waarschuwen hun parochie er voor in de preek of spreken zelf de orkestleden er op aan. De orkestleden kennen door hun migranten afkomst en de de oorlog de hypocrisie van de katholieke kerk en laten zich niet intimideren. Bovendien vindt de uitgaande jeugd hun muziek fantastisch spannend en de mening van het publiek is dan ook doorslaggevend om er mee door te gaan. Een platenvertegenwoordiger uit Amsterdam die tijdens een optreden komt luisteren, verstaat weliswaar niets van wat er gezongen wordt maar merkt aan de reactie van het publiek dat de muziek bijzonder is en regelt snel een platencontract met de Amsterdamse Tivoli platenmaatschappij. In een geïmproviseerde platenstudio worden de liedjes Laila (tango) en Lugano (langzame wals) opgenomen in het Nederlands, maar omdat het Limburgs accent moeilijk verstaanbaar is wordt er ook een versie in het Duits opgenomen en dit wordt eerst een groot succes in Zuid Limburg, waar men het orkest kent van vele optredens. Later dringt het succes ook door tot alle uithoeken van Nederland.

Wilt u meer weten over de Regento stars kijk dan op www.brunomajcherek.nl/

Een foto uit de jaren 70, zo denken wij, van de Musketiers met zangeres Cindy. Dat het al lang geleden is blijkt uit het feit dat diegene die ons de foto heeft gestuurd niet meer de echte naam van zangeres Cindy meer weet. Mocht u het wel weten en u wilt de naam met ons delen dan kunt u dat sturen naar dehelenas@gemail.com

Hieronder een foto van “de Opcuna’s” uit het Brabantse land. mochten er mensen zijn die meer kunnen vertellen over deze band dan horen wij dat uiteraard heel graag. Stuur uw gegevens naar dehelenas@gmail.com en wij zorgen dat uw verhaal hier geplaatst wordt.

Ben Steneker de country zanger van Nederland (geb. te Heeg op 10 februari 1935)

Het zal 1969 of 1970 geweest zijn toen wij met “de Helena’s” speelden op de jaarlijkse Kermis te Vasse. De kermis was opgebouwd bij het voetbalveld en het begon al gezellig druk te worden toen ik op het podium stond en richting de ingang keek. Op de achtergrond bij de ingang kon ik nog een stuk van de Zweefmolen zien en in eerste instantie dacht ik dat ik dronken was, terwijl ik in die tijd nooit een druppel alcohol aanraakte, omdat de Zweefmolen rare bewegingen ging maken en even later op zijn kant viel. Bij het ongeval zijn volgens mij 2 jongens gewond geraakt die later weer volledig hersteld zijn. Uiteraard daalde de stemming, door dit voorval, tot een dieptepunt. Rond een uur of negen kwam een man bij mij staan en vroeg of hij op het podium mocht zingen en daarbij mijn gitaar mocht gebruiken. Ik kende hem niet en dacht laat hem maar doen want slechter kan het vanavond in ieder geval niet meer worden. Hij ging op het podium staan en begon te zingen en toen herkende ik zijn stemgeluid en wist meteen dat het Ben Steneker was. Hij zong een vijftal nummers en kreeg van het aanwezige publiek een daverend applaus. Elke keer als ik de naam Ben Steneker hoor denk ik direct terug aan de kermis in Vasse en aan de mooie liedjes die hij gezongen heeft.

• 

Het is alweer drie jaar geleden dat wij onderstaande geplaatst hebben. Vandaag is het een mooi moment om de Victorino’s op herhaling te laten gaan.

De band “The Victorino’s” is op 27-07-1954 opgericht door de gebroeders Franke uit Manderveen.

Ze zijn begonnen met het spelen van dans avonden bij Café de Hegboer in Nutter. Deze gelegenheid heet nu de Witte Hoeve. Ook hebben ze 13 jaar de dansavonden verzorgd bij Café Restaurant Warmelink  (de Bakker) in Geesteren en 3,5 jaar bij Tibbe in Harbrinkhoek.

Gerard Franke, Drummer ( is nu 77 jaar en speelt nog soms voor de hobby); Dikie van Nek, Trompettist ( is nu 55 jaar en speelt nog steeds); Broer Vis, Saxofonist ( is in 1966 op 49 jarige leeftijd overleden); Antoon Franke, Accordeonist ( is 27-05-1979 op 43 jarige leeftijd overleden); Jan Franke, Bassist ( is nu 80 jaar)

De informatie en  foto is ons ter beschikking gesteld door Gerard Franke.

De vorige week hebben we geschreven over Cliff Richard en daarom zijn deze week the Shadows aan de beurt.

The Shadows is een instrumentale muziekgroep, actief vanaf de jaren 50 van de 20e eeuw tot het begin van de 21e eeuw. Als band legden ze de basis voor de klassieke bandbezetting, bestaande uit een sologitaar, een slaggitaar, een basgitaar en drums.

In 1958 trokken de zestien jaar oude Hank B. Marvin en Bruce Welch van Newcastle naar Londen om aan een muziekwedstrijd deel te nemen.

De manager van Cliff Richard ontdekte hen in de Two I’s Coffee Bar, destijds het mekka van de Londense muziekscene, en bood hun een contract aan om Cliff, die intussen met de hit Move it uit 1958 in Engeland bekendheid kreeg, te begeleiden. Later sloten Jet Harris (basgitarist) en Tony Meehan (drummer) zich bij hen aan. Ze vormden een band onder de naam The Drifters en brachten snel een single uit, met daarop twee vocale nummers: Feelin’ Fine en Don’t be a Fool with Love.

Toen de Amerikaanse groep The Drifters zich verzette tegen het gebruik van hun naam in de Verenigde Staten, veranderden zij die in The Shadows.

Toen Jerry Lordan hen een melodie aanbood kwam hun carrière pas echt van de grond. Apache stond in Engeland gedurende vijf weken op de eerste plaats en werd een wereldhit, behalve in de Verenigde Staten, waar men de groep te saai vond maar een coverversie wel scoorde. Kon-Tiki, Wonderful Land, Dance On en Foot Tapper waren de vier volgende nummer 1-hits in Engeland. Behalve de vier Shadows, moet ook zeker Norrie Paramor genoemd worden. Paramor was een dirigent, songwriter en een arrangeur die zijn invloed deed gelden op bijvoorbeeld het nummer “Wonderful Land”. Veel later trok de band Cliff Hall aan, die op synthesizer de orkestpartijen voor zijn rekening nam.

In september 1961 werd drummer Tony Meehan vervangen door Brian Bennett. In april 1962 verliet Jet Harris de groep voor Brian Locking (overleden op 8 oktober 2020)^[1]. Toen Locking in april 1963 voorrang gaf aan zijn religieuze werk, voegde een zeer getalenteerde basgitarist zich bij de groep: John Rostill. Deze zou tot 1969 deel uitmaken van The Shadows. Bruce Welch werd in 1969 tijdelijk vervangen door de toetsenist Alan Hawkshaw.

Jet Harris en Tony Meehan zouden nog zo’n vier jaar als duo optreden en zelfs twee Britse nummer 1-hits in The Shadows-stijl scoren. Meehan kwam in 2005 op 62-jarige leeftijd om het leven als gevolg van een val in huis; Harris overleed in 2011.

Rostill schreef enkele zeer succesvolle composities. Hij kon het succes ervan niet meer meemaken. Toen Welch hem in zijn studio opzocht bleek Rostill daar te zijn overleden door een overdosis aan barbituraten. Hij werd opgevolgd door Alan Jones, en later door Mark Griffiths.

The Shadows vertegenwoordigden het Verenigd Koninkrijk met Let Me Be the One op het 20e Eurovisiesongfestival, op 22 maart 1975 in Stockholm, Zweden. Van de 19 deelnemende landen won Nederland met het nummer Ding-a-dong uitgevoerd door Teach-In.

Na hun Engelse hit Ghost riders in the sky (1980) werd het allengs stiller aan het hitsinglefront. Wel verscheen er elk jaar een album, dat steeds zeer hoog in de hitlijsten terechtkwam. De groep bewerkte in die tijd bekende hits. Hank Marvin vertolkte die op zijn zo karakteristieke wijze. Alan Jones is op veel van die opnamen te horen op bas en voornoemde Cliff Hall op toetsen. Eind 1990/begin 1991 viel het doek definitief. Hank Marvin ging solo toeren en bracht solo-cd’s uit. Waarschijnlijk onder druk van de talloze fans en het naderend 45-jarig jubileum besloten de heren nog eenmaal als The Shadows een “final tour” te maken.

In 2004 gingen ze op tournee door het Verenigd Koninkrijk met een reeks van 37 concerten (The Final Tour) om op die manier een 45 jaar durende carrière af te sluiten. Wegens het grote succes kreeg de concertreeks een vervolg in 2005 met in totaal 27 optredens in Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, IJsland, Nederland, Frankrijk, Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk. Hank Marvin woont sinds november 1986 in het Australische Perth en heeft daar een eigen studio, genaamd “Nivram Studios”. (‘Nivram’ is een anagram: de letters ‘Marvin’ omgekeerd gespeld.)

Naar aanleiding van het 50-jarige artiestenjubileum gingen Cliff Richard en The Shadows gezamenlijk een tournee maken door Europa, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Deze vond plaats van eind september 2009 tot een stuk in 2010.