X-tra

Het Trio Follow Me uit de jaren 80 van de vorige eeuw heeft menig feest tot in de …. verzorgd. Vlnr Henry ten Berge, Edwin Timmers en Benny Lenferink. De plaat die u hierbij hoort is door Follow Me opgenomen bij Ivory Tower in Bornebroek. Op het moment van de opname bestond Follow me nog uit vier personen en was Ronald Urban de saxofonist.

Deze week een foto van The Little Stars uit Langeveen. De foto zal genomen zijn rond 1970 tijdens een optreden. Vlnr: Gerrit Schuurman, Ria Schuurman – Pierik, Johan Verenjans en Betsie Kienhuis – Egberts. Drumster Betsie slaat momenteel de maat bij De Helena’s.

Rudi Carrell, artiestennaam van Rudolf Wijbrand Kesselaar (Alkmaar, 19 december 1934 – Bremen, 7 juli 2006), was een entertainer, zanger, showmaster, filmproducent en acteur. Hij begon zijn carrière in Nederland bij de radio en televisie en ging vervolgens werken bij Duitse zenders. Hij werd in Duitsland een uiterst populaire tv-persoonlijkheid met spelshows en andere formats. Hij woonde sinds 1974 in Syke, een plaats ten zuiden van Bremen.

De vader en de grootvader van Carrell waren beiden werkzaam in de showbusiness. Zijn vader gebruikte daarbij de naam André Carrell. De jonge Rudolf verving op 17 oktober 1953 André tijdens een feestavond voor ambtenaren in Arnhem, waarna André Rudolf in zijn gezelschap opnam. Daarmee deed Rudolf zijn intrede in de showbusiness. Hij trad in 1955 voor de AVRO wekelijks in het radioprogramma De bonte dinsdagavondtrein op. Carrell brak in 1959 ook op de televisie door met de maandelijkse Rudi Carrell Show.

Hij werd nationaal bekend door zijn deelname aan het Eurovisiesongfestival van 1960 met het liedje Wat een geluk. Dat werd in Nederland wel populair, maar op het festival voorlaatste: alleen dat van Luxemburg eindigde nog achter hem. Het beviel hoe hij na het festival over zichzelf grappen kon maken.

Andere liedjes waarmee hij in Nederland populair werd zijn Een ballonnetje, Een muis in een molen, De hoogste tijd en Samen een straatje om. Zijn optreden in de Rudi Carrell Show als bewoner van een onbewoond eiland met het aapje Vrijdag en Esther Ofarim als zeemeermin is beroemd. Met deze show won Carrell in 1964 de Zilveren Roos op het festival van Montreux. Eén jaar eerder, dus in 1963, had hij ook al de Nipkowschijf van de Nederlandse televisierecensenten mogen ontvangen.

De Duitse carrière van Carrell begon in 1965, toen Radio Bremen interesse toonde voor zijn werk. Daar in Bremen begon hij met de tweemaandelijkse televisieshow Rudi Carrell Show. Vanaf 1974 presenteerde hij Am laufenden Band, de Duitse versie van Eén van de acht. Rudi Carrell had als persoonlijk adviseur de Nederlander Dick Harris, die de show ook regisseerde. Ook andere Nederlanders werkten voor Carrell in Duitsland.

Carrell maakte vanaf 1970 in Duitsland ook een aantal speelfilms: Wenn die tollen Tanten kommen, Tante Trude aus Buxtehude en in 1971 Rudi, benimm dich en anderen. Ook al waren sommige films zeer succesvol (de eerste trok drie miljoen kijkers), en ondanks de hoge gages, was Carrell allesbehalve trots op die simpele komedies. Hij verafschuwde het zelfs om in vrouwenjurken als Tante op het doek te verschijnen.

Carrell speelde in 1971 en 1972 in de shows van Bobbejaan Schoepen in Bobbejaanland (België), een toenmalige trekpleister voor (inter)nationale variété-artiesten. Hij werd diens buur en vriend (later, in 1974, zouden ze ook nog samen duetten zingen in de televisieshows van Carrell).

Na zijn verblijf in België keerde Carrell terug naar Duitsland, waar hij ook succes oogstte als zanger. Zo had hij in 1975 veel succes met het lied Wann wird’s mal wieder richtig Sommer?: een vertaling van het lied ‘t Is weer voorbij die mooie zomer, dat in Nederland in 1973 met Gerard Cox een hit werd.

In 2005 werd er bij hem, naar eigen zeggen een kettingroker, terminale longkanker vastgesteld. Hierdoor kreeg hij onder meer moeite met praten. Zijn voorlaatste optreden op de Duitse televisie, op 30 december 2005, in 7 Tage, 7 Köpfe, vond dan ook plaats zonder dat hij een woord zei.

Rudi Carrell overleed uiteindelijk ook aan de gevolgen van die longkanker. Hij werd 71 jaar oud.

Bron: Wikipedia

Jan Boezeroen, pseudoniem van Johnny Goverde (Steenbergen, 2 oktober 1933), is een Nederlands artiest, die vooral in de jaren zeventig en tachtig enkele grote Nederlandstalige hits scoorde onder de hoede van Jack de Nijs, beter bekend als Jack Jersey. Zijn pseudoniem betekent eigenlijk ‘Jan de arbeider’.

Hij brak door met het nummer De fles (1970), waarvan de tekst geschreven werd door Enrico Paoli, pseudoniem van de Amsterdamse zanger Henk Paauwe, op muziek van Jan de Koning. In de Nationale Hitparade heeft Boezeroen zeven hits gehad, waarvan Vondel was goed met de achtste plaats de grootste was. Andere Nederlandse Top 40 hits waren Ze zeggen (1971), Oei, oei (1972) en He he kijk daar eens(1973).

In 1973 maakte hij deel uit van de groep Brabants Bont, met daarnaast Yvonne de Nijs, Jack de Nijs, Leo den Hop en Wil de Bras. Boezeroen had naast zijn zangcarrière ook muziekzaken in Steenbergen en Zevenbergen.

In de jaren zestig bracht Jan Boezeroen ook enkele platen uit onder de naam Disco Johnny op het CNR-label. De productie ervan was in handen van Addy Kleijngeld, de ontdekker van o.a. Heintje en Gert Timmerman.

Naast zijn activiteiten als solo-artiest maakte Jan Boezeroen in de jaren 70 en 80 ook nog deel uit van het duo “De Piraten”, samen met Cock van der Palm, die in 1976 werd vervangen door Frans Vullings.

De muziek van Boezeroen is tegenwoordig vooral te horen bij de plaatselijke Piratenzender (geheime zenders).

Wereldberoemd in Mill en omgeving was deze band The Rythm Four uit Mill. De Muzikanten zijn TOON VAN RIET – TOON VAN DER BURGT – AD VAN RIET en LEO STOFFELEN. Nadat deze band is gestopt zin Toon van de Burgt en Leo van Stoffelen begonnen met de band “de Migra’s”.

Enkele weken geleden heeft Toon zijn 80ste verjaardag gevierd waar hij erg trots op is. Ondanks dat Toon door een ziekte geen accordeon meer kan spelen blijft hij optimistisch en hij zegt dan ook vaak “niet zeuren, want er zijn altijd nog mensen die het nog erger hebben dan ik.”