Het Luan Trio uit Steenwijk staat deze week centraal op onze site. Alle gegevens die we hebben staan op onderstaande foto. We schatten dat deze foto uit het begin van de zeventiger jaren stamt. Deze foto hebben wij gekregen van Gerrit en Ria Schuurman.
Johnny Lion, pseudoniem van John van Leeuwarden, (Den Haag, 4 juli 1941 – Breda, 31 januari 2019) was een Nederlands zanger en acteur. Lion was zanger van The Jumping Jewels en werd later als solozanger bekend met de hit Sophietje.
In 1959 formeerde hij met een aantal schoolvrienden de band Johnny & His Jewels, later omgedoopt in The Jumping Jewels. Deze groep, geformeerd naar het voorbeeld van de commerciële rocker Cliff Richard, scoorde in 1961 een nummer 1-hit met Wheels en had tot 1965 nog enkele successen in Nederland.
Solo
In dat jaar verliet Van Leeuwarden de groep om als Nederlandstalige solozanger door te gaan. Dit leverde hem meteen de grote hit Sophietje op, het Zweedse nummer Fröken Fräken van Thore Skogman, in het Nederlands vertaald door Gerrit den Braber en opgedragen aan zijn vriendin en zakenpartner Sophie van Kleef. Het jaar daarop scoorde hij met Tjingeling wederom een hit en opende hij met Van Kleef een kledingboetiek met de naam Sophie en Johnny. Deze bleef bestaan tot hun relatie in 1969 afgelopen was. Na Tjingeling wist hij geen echte hits meer te halen. Wel kreeg hij een vaste aanstelling voor een seizoen bij het Circus Boltini, samen met Rob de Nijs.
In latere jaren liet Lion zo nu en dan als zanger van zich horen, onder meer met de single Alleen in Dallas uit 1983, die doordat dj Jeroen van Inkel de plaat in het voorjaar van 1988 veelvuldig draaide in zijn ochtendshow Ook Goeiemorgen op de volle vrijdag van Veronica op Radio 3, een radiohit werd. De plaat bereikte vreemd genoeg niet de Nederlandse Top 40, maar bleef steken in de Tipparade waar de single 6 weken stond genoteerd. Wél bereikte de plaat de 42e positie van de Nationale Hitparade Top 100.
Het titellied van de film Brandende Liefde uit 1983 werd in datzelfde jaar veel gedraaid op Hilversum 1 en Hilversum 3. De plaat werd eveneens een radio hit maar bereikte de Nederlandse Top 40, Nationale Hitparade en de TROS Top 50 niet. Overigens noemde hij zich op deze singles John Lion.
Journalistiek
Van Leeuwarden bleef na zijn zangcarrière werken bij Circus Boltini, nu als perschef. Later schreef hij ook columns voor het weekblad Panorama en maakte hij in 1995 voor dat blad samen met Govert de Roos de serie In bed met Johnny Lion. Tevens heeft hij als journalist voor diverse tijdschriften en kranten gewerkt, en was hij onder andere tien jaar (2001-2011) hoofdredacteur van het SENA Performers Magazine.
Bron: Wikipedia
Wenche Myhre, ook wel Wencke Myhre, (Oslo, 15 februari 1947) is sinds de jaren zestig een succesrijke Noorse schlagerzangeres met hits in het Noors, Duits en Zweeds.
Nadat Myhre in 1960 een talentenwedstrijd in Oslo won, kreeg ze van liedjesschrijver Arne Bendiksen een platencontract.
In 1963 maakte ze haar televisiedebuut in de film Elskere. Sindsdien staat ze steeds in de spotlights. Voor haar lied Gi meg en Cowboy till mann (dat eerst door Gitte gezongen werd in het Duits, Ich will ‘nen Cowboy als Mann) onder begeleiding van Horst Wende en zijn studio/sessie muzikanten kreeg ze haar eerste gouden plaat.
In 1964 was Myhre de drijfveer achter een inzamelingsactie waarvan de opbrengst naar een kinderziekenhuis in de Gazastrook zou gaan. Hier leerde ze haar eerste man kennen, Torben Friis-Møller. Met hem heeft ze drie kinderen: Kim (1971), Dan (1973) en Fam (1975).
Voor het wereldkampioenschap skiën in 1966 zong ze het lied Vinter og sne. Datzelfde jaar won ze het Schlagerfestival met Beiß nicht gleich in jeden Apfel. Hiermee had ze eindelijk haar doorbraak op de Duitse markt, nadat ze een jaar eerder met Sprich nicht drüber als tweede was geëindigd. Er volgden nog hits en in 1968 vertegenwoordigde ze West-Duitsland op het Eurovisiesongfestival met Ein Hoch der Liebe, waarmee ze op de zesde plaats eindigde. Eind jaren 60 behoorde ze tot de absolute topartiesten en tieneridolen in Duitsland. Ze won vier Bravo-Otto’s (1966: brons, 1967: goud, 1968: goud, 1969: zilver). Ze kwam veel op de Duitse televisie en trad op met andere grootheden als Udo Jürgens en Peter Alexander. In 1970 had ze een bescheiden hit met Er hat ein knallrotes Gummiboot, dat later wel uitgroeide tot een carnavalsklassieker.
In 1974 kreeg ze een eigen televisieprogramma. In 1980 trouwde ze voor de tweede maal, dit keer met de succesvolle Duitse regisseur Michael Pfleghar. Twee jaar later kreeg ze met hem haar vierde kind, Michael. Pfleghar pleegde in 1991 zelfmoord. Een jaar later nam Myhre opnieuw deel aan de Melodi Grand Prix in haar thuisland, maar werd daar derde.
Myhre woont in een dorpje dicht bij Oslo en ze treedt nog regelmatig op. In 2004 begon ze een show met twee andere Scandinavische schlagersterren: Gitte Hænning en Siw Malmkvist. Ze trokken door heel Duitsland.
In 2009 deed Myhre in Noorwegen opnieuw een gooi naar het Songfestival. Haar lied Alt Har En Mening Nå bleef echter steken in de voorronde.
Bron: Wikipedia
De MuziekMan Bert Ophof uit Coevorden deze week in de belangstelling op deze site. Als u meer kunt vertellen van deze muzikant dan horen we dat graag via dehelenas@gmail.com
The Lettersets uit Breda op de voorgrond deze week. De man in het midden is Pierre Kartner die later veel aansprekende liedjes heeft geschreven.
ZZ & De Maskers, begonnen in 1962, was een van de eerste Nederlandse beatgroepen. De voorman gedurende de eerste jaren was de zanger en componist Bob Bouber (pseudoniem van Boris Blom), die met zijn achtergrond als acteur verantwoordelijk was voor de opvallende optredens en het imago van de groep. ZZ stond overigens voor ‘Zingende Zaag’. Hun debuutsingle ‘Dracula’ uit 1964 werd meteen een groot succes en ook met de single ‘Ik Heb Genoeg Van Jou’ uit 1965 scoorde de band een grote hit. De Maskers namen ook een aantal liedjes op met twistlegende Chubby Checker. Bouber ging eind 1965 alleen verder en schreef de hit ‘Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan’ voor de groep HET. De Maskers brachten met wisselend succes nog een aantal platen uit en traden tot 1973 in verschillende bezettingen op. Op instrumentale nummers van De Maskers uit de jaren zestig was Jan de Hont de solist. De bekendste ‘evergreen’ van De Maskers is het prachtige ‘La Comparsa’ uit 1963, een fraaie gitaarbewerking van een compositie voor piano van de Cubaan Ernesto Lecuona. ‘La Comparsa’ van ZZ & De Maskers werd in 1963 als single uitgebracht door Artone Records. Op de B-kant stond het nummer ‘Quizas, Quizas, Quizas’.
Bron: Wikipedia
The Switch Combo staat deze week weer centraal op onze site. Deze band heeft in het verleden wel z’n sporen verdiend in Nederland en Duitsland. Van Jos Hilgenberg (midden voor) weten wij dat hij ook enkele jaren bij de Wicone’s heeft gespeeld. Als er verder nog wetenswaardig heden van deze band te vertellen zijn dan zullen we dat zeker horen van de bandleider Rudie Vaneker die een vaste bezoeker is van onze site.
