Als Peter Wiedemeijer in deze tijd nog geleefd had, dan had hij zeker meermalen zijn liedje “Ik Geloof” ten gehore gebracht. Het nummer kunt beluisteren door de knop van de media player, recht boven op deze site, aan te zetten. Dit lied is in 1972 uitgebracht en viel toen bij de gelovigen erg in de smaak. Peter is in 1983 op 51 jarige leeftijd overleden.
Da wir wissen das wir auch Deutsche Besucher auf diese Site haben, wollen wir auch ihnen fragen: „Wenn Sie Fotos haben von Musikkapellen die in die sixties und seventies bekannt waren, dann bitten wir Sie um uns die zu Verfugung zu stellen. Selbe denken wir an die Teddy’s , die Beliebten Teddy’s und auch die Blauen Jungs.
Wir danken ihnen jetzt schon herzlich für ihre Hilfe.
Onlangs kregen wij een foto in handen van Bennie Engelbertink die de toetsenman was bij The Klengola’s. Bennie was de broer van Bertus, Jannie en Leo die allen uit de zeer muzikale familie Engelbertink komen. Omdat we erg blij zijn met deze foto plaatsen wij deze nu. We wachten op meer beloofde foto’s die we dan zeker op een later tijdstip zullen plaatsen.
De Tiroler Alpenrose Kapel dit maal op de voorgrond. Aan de foto te zien is dit van lang vervlogen tijd. Helaas hebben we niet meer informatie, maar als u dat wel weet dan horen wij dat graag.
Neil Leslie Diamond (New York, 24 januari 1941) is een Amerikaanse zanger en liedjesschrijver. Hij is bekend van nummers als Sweet Caroline, I Am… I Said, Girl, You’ll Be a Woman Soon, Song Sung Blue, Beautiful Noise enYou Don’t Bring Me Flowers, een duet met Barbra Streisand. Daarnaast acteerde hij in een film, The Jazz Singer uit 1980, die hem de hit Love on the Rocks opleverde. Hij schreef ook nummers die bekend werden vanwege hun uitvoering door een andere artiest, waaronder I’m a Believer (The Monkees) en Red Red Wine (UB40).
Deze week ontvingen wij van Jos Jambor een foto van The Sparkling Stars. Aan de foto te zien is dit in de vijftiger of zestiger jaren van de vorige eeuw. Als je ziet dat men toentertijd maar 2 microfoons hadden was het hard werken voor de mannen. 
De groep werd in 1967 opgericht door Robbie van Leeuwen, die naar eigen zeggen bij The Motions aan zijn plafond was gekomen en een groep wilde neerzetten waarmee hij internationaal meer kansen zag. Van Leeuwen rekruteerde de groepsleden uit diverse hoeken van de Haagse beatscene en koos in eerste instantie voor een zanger, Barry Hay, die net The Haigs had verlaten. Hay bedankte echter en Van Leeuwen sprak de historische woorden: “Hier zul je nog spijt van krijgen”. Uiteindelijk werd Fred de Wilde ( ex. Hu and The Hilltops ) de zanger en werd er een lp voor Polydor opgenomen. Het album was net als de eerste single Love is in the air matig succesvol.
Een jaar later stapte Shocking Blue over naar het pas opgerichte Pink Elephant-label van Dureco. De eerste plaat die op dat label uitkwam, was Lucy Brown Is Back in Town. De single deed het aardig in de Top 40. Toen De Wilde halverwege 1968 een oproep kreeg voor militaire dienst, besloot Van Leeuwen dat hij zijn groep wilde vervolledigen met een zangeres. In eerste instantie werd gedacht aan Annet Hesterman, maar zij bleek net een contract met een andere manager te zijn aangegaan en bedankte. Later was ze nog korte tijd de zangeres van de Groningse Ro-d-Ys. In Loosdrecht stuitten Van Leeuwen en manager Cees van Leeuwen op Mariska Veres, die daar optrad met The Motowns tijdens een feestje van de Golden Earring. Via haar moeder werd het contact gelegd.
Shocking Blue werd de eerste Nederlandse groep die een nummer 1-hit in de Billboard Hot 100 van de Verenigde Staten behaalde met de single Venus.
De groep had nog vele andere hits voordat zij in 1975 uit elkaar gingen. In 1979 werd een poging tot een reünie gedaan, maar die duurde maar twee jaar. Shocking Blue herrees in een nieuwe samenstelling in 1993 met Mariska Veres, maar zonder Robbie van Leeuwen. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.
De groepsleden door de jaren heen:
Informatie bron: Wikipedia