The Sunstreams

De Boswachters was een Nederlandse band uit Kampen.

In 1997 richtte een vijftal uit Kampen de band op. De naam is gekozen omdat men als boswachter alles tegen kan komen, net als wanneer men op het podium staat. Begin 1998 kwam het (live) album ‘T Loerende Gevoar! Live uit. Van dit album verschenen twee singles: Jaldaldee (Maak Oe Eigen Muziek) en Het Bananenlied (Yes, We Got No Bananas). De laatste single werd een groot succes nadat Patrick Kicken het nummer erg veel draaide in zijn 3FM radioprogramma Kicken voor je kiezen, waarbij producer Sander van Minnen met open microfoon meezong (zonder dat hij dat in de gaten had) waarna het nummer ineens heel veel werd aangevraagd. Het Bananenlied werd daarna ook door andere dj’s steeds vaker gedraaid en werd uiteindelijk zo’n grote hit dat het zelfs een gouden plaat opleverde. Het origineel stamt uit 1914 onder de titel Yes, We Got No Bananas en werd geschreven door Frank Silver en Irving Conn voor de Engelse zanger Harry Fay, die er in 1914 een groot succes mee had. Het nummer is daarna in allerlei verschillende uitvoeringen (waaronder deze van De Boswachters) uitgebracht. In 2003 maakte de band nog enkele nummers voor de film De schippers van de Kameleon, waaronder Kameleon en de titelsong Wind In Mijn Haren. In 2005 is de band opgeheven. Marco Hulsebos, Oscar Persijn en Robin Abma zijn verdergegaan in Scrum. Bovenstaande tekst is gehaald uit Wikipedia waar nog meer informatie van de Boswachters te vinden is.

Voor onze komende reis naar Oostenrijk “de Helena’s Final Tour” zijn inmiddels alle kamers volgeboekt en staan er nog 8 mensen op de reserve lijst. Wij als Helena’s zijn natuurlijk super trots dat we weer zoveel mensen met ons mee krijgen voor deze laatste reis. Van vele kanten hebben wij een reactie gekregen dat men het jammer vindt dat “de Helena’s” na deze reis gaan stoppen maar dat is zeker NIET waar. Wij blijven na de komende reis gewoon doorgaan zolang het ons gegevens is maar zullen, samen met Ter Beek, geen reizen meer organiseren naar Oostenrijk omdat wij, behalve Jorien, toch op leeftijd komen.

The Classics is een Nederlandse band, opgericht in 1967 in Stramproy (Limburg) en van oorsprong een showorkest. The Classics scoorden vooral in de jaren zeventig hits. De grootste successen waren “My lady of Spain” en “Yellow sun of Ecuador”.

Begin jaren 60 ontstond de groep the Classics uit de groep the Strangers (Harrie en Hub Broens; Ber Kwaspen en Renée (Broer) Janssen. Toen the Strangers stopten gingen Harrie Broens, Ber Kwaspen, Jan Dirkx en Pierre Hoeken verder onder de naam the Classics. In 1964 moest Pierre Hoeken in militaire dienst en begin 1965 Jan Dirkx. Daarmee kwam tijdelijk een einde aan the Classics.

In 1966 besloot Jan Dirkx om opnieuw te beginnen, samen met zijn neef Ber Kwaspen en Harrie Broens, aangevuld met broer Ton Dirkx en René Munnecom. Het eerste optreden vond plaats 27 mei 1967. De leden van de groep begonnen met eigen liedjes te schrijven. De band bestond op dat moment uit Jan en Ton Dirkx, Ber Kwaspen, Harrie Broens en Renee Munnecom. In 1971 werd Ton Dirkx opgevolgd door Joep Beurskens (ex-Teddybears). In 1974 werd Rene Munnecom opgevolgd door Peter Gerits.

In mei 1977 besloot Jan Dirkx te stoppen als muzikant. Hij bleef alleen nog als manager van de groep actief. Hij werd vervangen door Huub Dijckmans. Deze vertrok na enkele jaren, waarop Jan Dirkx in de groep terugkeerde. In oktober 1980 verlieten Jan Dirkx en Joep Beurskens – wegens gezondheidsreden – de groep. Daarna zijn verschillende muzikanten ten tonele verschenen: Hans Metten, Dominique Picerno, Bart Drossaers en Gerard Opdebeeck. Het eerder behaalde succes van de groep werd niet meer bereikt. Ter gelegenheid van het 25-jarige bestaan van de groep werd in 1992 een eindconcert gegeven door de oude leden.

In het begin trad de groep voornamelijk op in de regio en nam deel aan talentenjachten. Tijdens een van de optredens werd de band ontdekt door platenbaas Johnny Hoes. Hij bood de jongens een platencontract aan. De eerste single I only want to be with you werd een regionaal succes. De groep bestond op dat moment uit vijf personen met de in die tijd gebruikelijke bezetting: twee gitaren, basgitaar, toetsen en drums. Het repertoire van de groep bestond voornamelijk uit nummers van The Shadows, Cliff Richard, The Cats en andere hitparadeartiesten uit die periode.

De groep ontwikkelde al snel een eigen sound. Deze sound kenmerkte zich met name door de fijne samenzang en werd door Joost den Draaier de ‘vlaaiensound’ genoemd. Aanleiding daartoe waren de Limburgse vlaaien die Jan Dirkx vaak bij zich had bij zijn wekelijks bezoek aan de Hilversumse studio’s. De vlaaiensound kan worden gezien als een tegenhanger van de palingsound uit Volendam.

In 1969 gingen The Classics opnieuw de studio in, deze keer voor het opnemen van Try it again, een eigen compositie; dit nummer werd later omgedoopt tot My Lady of Spain. Later zou blijken dat dit de basis was voor hun internationale successen. Toch duurde het nog tot 1972 voordat de plaat werd uitgebracht. Binnen enkele maanden werden meer dan 500.000 exemplaren verkocht. Er volgden tv-optredens in binnen- en buitenland. In de jaren hieropvolgend verschenen hits als: Yellow sun of Ecuador, Papa Peppone, My Russian lady, In Yucatan, Sunshine baby, Wings of an eagle en Gimme that horse.

The Classics verzamelden in de loop der jaren een grote groep fans om zich heen. Er ontstond een fanclub, geleid door Peter Aquarius. De club bracht een eigen blad uit, Skripto genaamd, waarin o.a. de agenda van The Classics werd gepubliceerd, nieuws over de groep werd geschreven en fanmail werd behandeld. Op het hoogtepunt had de fanclub meer dan 1000 betalende leden.

In 2001 richtten enkele leden de Classics Revival Band op. De bezetting was: Harrie Broens: gitaar/zang, zijn zoon Rolph Broens: gitaar/toetsen/zang, Ber Kwaspen: drums/zang, Jo Hoofwijk: bas/zang.

Oud-zanger/gitarist Joep Beurskens overleed op 6 april 2005, drummer Ber Kwaspen op 21 januari 2007 en basgitarist René Munnecom op 16 december 2011.

Sinds 2010 is er weer een nieuwe bezetting van The Classics Revival Band:

• Harrie Broens: gitaar/zang
• Rolph Broens: gitaar/toetsen/zang
• Erik Jeurninck: bas/zang
• Edward Venbrucx: drums

Bron: Wikipedia

Wilhelmus Jacobus (Willem) Duyn (Haarlem, 31 maart 1937 – Emmen, 4 december 2004) was een Nederlandse zanger die furore maakte als Big Mouth van het duo Mouth & MacNeal. Hij viel op door zijn forse bouw en forse beharing (hoofdhaar en baard).

In de jaren zestig was hij o.a. zanger bij de “Whiskers” en maakte hij deel uit van de tweede bezetting van de Jay-Jays, met o.a. Cees Kranenburg jr.. (drums), Hans Jansen (orgel) en Kees Vennick(sax). Zij waren de opvolgers van de Shadowband en The Jumping Jewels, de begeleidingsband van Johnny Lion. Willem Duyn was daarna ook een bekende diskjockey in een discotheek in Den Helder.

In 1971 vormde de voormalige constructiebankwerker een popduo met Maggie MacNeal. In 1972 scoorden zij een internationale hit met het door producer Hans van Hemert geschreven How do you do Het liedje bereikte in de zomer van 1972 zelfs de top 10 van de Amerikaanse hitparade. In 1974 vertegenwoordigden ze Nederland op het Eurovisiesongfestival met het lied Ik zie een ster, waarmee ze de derde plaats behaalden. In eigen land hadden ze hiermee eveneens succes en stonden ze veertien weken in de hitparade.

In datzelfde jaar werd het duo ontbonden en trad Duyn verder op met Little Eve (Ingrid Kup), met wie hij ook trouwde. Vanaf 1978 trad hij solo op als Big Mouth, later onder zijn eigen naam. In 1979 behaalde hij een hit met het autobiografische lied Willem, een cover van Darling. Willem kreeg in 1982 een vervolg met het eveneens autobiografische lied Wat een rare man. Duyn nam in 1992 tijdelijk de plaats in van Bennie Jolink, zanger van de band Normaal, toen deze zwaargewond raakte. In september van dat jaar scoorde hij met Normaal nog een bescheiden hit met “Woenderbar”. Hoewel Duyn nog vele (solo)singles uitbracht, bereikte hij nooit meer het succes dat hij boekte met Mouth & MacNeal.

Duyn was jarenlang woonachtig in Almelo en Wierden, en woonde later in het Drentse plaatsje Roswinkel. Hij kreeg op 67-jarige leeftijd thuis een hartstilstand en overleed onderweg naar een ziekenhuis. Duyn is twee keer getrouwd geweest en had zes kinderen,

Op 21 maart 2012 verscheen over Mouth & MacNeal de biografie “Duo tegen wil en dank”, geschreven door de voormalige fanclubvoorzitter Roel Smit.

 Bovenstaande gegevens komen van Wikipedia.

Van een tijd geluid is het Trio Remember. Wie meer informatie van dit trio heeft kan het sturen naar:  dehelenas@gmail.com