Zand, Zeep en Soda

De band Sunset uit Enschede deze week op de voorgrond. Helaas zijn ons niet de namen van de bandleden bekend. Als u de namen wel weel dan zouden we dat heel graag willen weten. Stuur uw reactie naar www.helenas@gmail.com.

Vorige week ontvingen wij onderstaande foto uit 1962 van Herman Vennegoor uit Almelo met daarop 2 leden van “The Bleu Specials”.  De dames waren de eerste fans van de band. De mannen op de foto zijn:  links Bennie Weijerink (gitarist) en rechts Herman Vennegoor (drummer). Helaas staat de Sjef Mulder, die op dat moment nog accordeonist was niet op de foto. De accordeon werd kort daarna ingeruild voor een elektrisch orgel. Kort nadat deze foto gemaakt is, is Herman Vennegoor gestopt en is Karel Postma als drummer/zanger voor hem in de plaats gekomen. Ook is toe de naam veranderd in Trio Lovely Dust. Toen wij Herman vroegen welke plaat, uit die tijd, we bij deze foto moesten draaien liet hij direct weten dat moet La Bamba van Richie Valens zijn want dat konden wij goed spelen,

Op 15-jarige leeftijd zong Konings als zangeres van De Mooks. Ze werd ontdekt door Ries Brouwers, die haar voorstelde aan Pierre Kartner. Deze koppelde haar vervolgens aan de band De Rekels. Als Corry en de Rekels maakten zij vooral furore met het lied Huilen is voor jou te laat uit 1970. Dit nummer was tot 2013 (43 jaar lang) de grootste Nederlandstalige hit in de Top 40 aller tijden. Twee jaar later startte Konings een solocarrière, waarin ze scoorde met nummers als Ik krijg een heel apart gevoel van binnen, Jij weet toch wel wat liefde is, Hoe je heette dat ben ik vergeten, Je moedertje en Adios Amor. In 2004 kwam Konings nog eenmaal met De Rekels bij elkaar voor een reünie.

Harm Agteresch alias Harm oet Riessen (Rijssen, 20 april 1943 – aldaar, 17 februari 2011) was een Nederlands komiek. In de jaren zeventig verkreeg hij vooral in Oost-Nederland bekendheid door zijn shows, die vooral conferences en liedjes bevatten, doorspekt met clownesk gedrag. Bij RTV Oost werkte hij mee aan diverse programma’s. Zijn radioprogramma Harms Farms werd al sinds 1984 uitgezonden. Ook schreef hij wekelijks een column in het Rijssens Nieuwsblad.

Agteresch liftte in de jaren zestig regelmatig op zijn klompen door Europa. Hij verdiende zijn geld met ‘optredens’ met voor het publiek onverstaanbare liedjes, tapdansen en een clownsnummer. Hier legde hij de basis voor zijn latere artiestenbestaan. Hij werd mede-heroprichter van de Rijssense Revue, schreef in de jaren zeventig teksten en trad ook zelf op in deze tot in de verre omtrek populaire revue.

Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig ging hij solo toeren en werd hij beroepsartiest. Voor RTV Oost maakte Harm ook televisie, zoals de programma’s Harms Locafarantara, Harms Escortservice, Harm & Herman (de hond van Harm). Rode draad in deze programma’s was het opzoeken (per fiets, of met de Ford Escort) van bijzondere ‘gewone’ mensen en met hen te ‘ouwehoeren’.

Ook was Agteresch bijna 25 jaar verbonden met de zaterdag op Radio Oost. Hij presenteerde elke zaterdag van 10.00 uur tot 12.00 uur de Harms Farms. April 2010 nam Agteresch afscheid van zijn luisteraars.

In augustus 2010 werd bij Agteresch longkanker geconstateerd. In een openhartig interview bij TV oost in januari 2011 was hij nog tamelijk laconiek over zijn ziekte. Hij grapte; “ik rook nog twee aanstekers in de week”. Op 17 februari 2011 overleed Agteresch, 67 jaar oud.

Bron: Wikipedia

Jan & Zwaan is een Nederlands accordeon duo uit Vroomshoop in de Nederlandse provincie Overijssel. Het duo bestond oorspronkelijk uit Jan van de Beld, een stukadoor uit Zuidwolde (Dr.), en Zwaantje van de Beld-Pieters, een schoenenverkoopster uit Hollandscheveld.

Het duo treedt voor het eerst op in 1961, dan nog onder de naam “The Menghini’s”, een vernoeming naar de Italiaanse accordeonbouwer Menghini. In eerste instantie zijn het amateurs, maar eind jaren zestig wordt de muziek voor het duo beroepsmatig en treden de twee voornamelijk in Noord- en Oost-Nederland op.

In 1973 worden ze landelijk bekend als “Jan & Zwaantje” met het nummer “Veronica” uitgebracht naar aanleiding van het verdwijnen van de gelijknamige radiopiraat en het nummer stond 2 weken in de tipparade. In 1979 stond het nummer “Ik zoek een meisje” in de Top 40 met als hoogste plaats nummer 20. In 1980 ontvangt het duo een gouden LP voor hun album Jan & Zwaan, dat zestien weken in de Album Top 50 stond met als hoogste notering plaats 9. In 1981 stond het nummer “Het dorpsfeest” 3 weken in de Top 40 met als hoogste plaats nummer 36. Het was een Nederlandstalige bewerking van het Duitse nummer “Schwarzbraun ist die haselnuss”. Op de B-zijde stond het nummer “Zeg nog eenmaal”.

Daarna treden ze in het hele land op en daarnaast in andere landen in Europa voor Nederlandse toeristen. In die tijd worden ze op drums begeleid door vrachtwagenchauffeur Barteld Kok of Hilbert Kuyer. Op 15 april 2007 viert het duo hun 45-jarige artiestenjubileum.

Na een ziekbed overleed op 21 oktober 2010 Zwaan op 65-jarige leeftijd.

Bron: Wikipedia

Ted Herold (geboren als Harald Walter Bernhard Schubring) (Berlin-Schöneberg, 9 september 1942 – Dortmund, 20 november 2021) was een Duitse schlagerzanger.

Carrière

Harald Walter Bernhard Schubring was de zoon van een stukadoor, die in 1951 met zijn familie naar Bad Homburg vor der Höhe verhuisde. Hij had zich al sinds zijn jeugd voor muziek geïnteresseerd, vooral voor rock ‘n’ roll. Bill Haley, Buddy Holly en Elvis Presley waren zijn favorieten. Een medeleerlinge op school bracht hem in 1958 in contact met het platenlabel Polydor, die proefopnamen maakten, met als resultaat zijn eerste single met twee Duitstalige coverversies van Elvis Presley, begeleid door muziekproducent en orkestleider Bert Kaempfert. Zijn naam kreeg het pseudoniem Ted Herold. Hij kreeg een lucratief contract aangeboden met eigenbelang aan de verkoop en ging naar Wenen naar de succesvolle producent Gerhard Mendelson, die de carrière van Peter Kraus in goede banen had geleid. Herold werd als de Duitse Elvis gezien en zong tot 1960 uitsluitend covers van Elvis Presley-titels. Het nummer Ich bin ein Mann trok veel aandacht, maar werd niet door Duitse radiozenders gespeeld.

Zijn carrière ging in 1959 met talrijke single-publicaties en toerneeën bergop, onder andere met Tommy Kent, Bully Buhlan, Ralf Paulsen en Max Greger. In 1960 werd zijn repertoire met rustige nummers uitgebreid. De ballade Moonlight, geschreven door Werner Scharfenberger en Fini Busch werd een monsterhit met meer dan 500.000 verkochte exemplaren en een 1e plaats in de Duitse charts. De rebelse rock-‘n-roller kreeg tot het midden van de jaren 60 geen verbintenissen meer, dankzij de uitsluitend publieke tv-zenders. Desondanks had hij tussen 1959 en 1963 diverse optredens in muziekfilms. Als begeleidingsorkest speelde tot 1966 meestal het orkest van Johannes Fehring, in zeldzame gevallen ook de orkesten van Werner Scharfenberger, Erwin Halletz, Boris Jojic, Gerry Friedrich en Bill Justis.

In 1963 werd hij opgeroepen voor de militaire dienst in Wetzlar, waar hij werd opgeleid tot radiotelegrafist. Tijdens zijn dienstplicht bracht hij echter nog drie singles op de markt, die dankzij het beattijdperk niet echt aanspraken bij het publiek. Na zijn ontslag als onderofficier in 1964 probeerde hij nog enkele titels te brengen, maar dit werd geen succes. In 1966 nam hij zijn laatste single op bij Polydor. Tot 1969 nam hij nog twee uitgebrachte singles op, waarna het stil werd rond zijn persoon.

In 1977 kreeg hij verrassend een aanbieding van Udo Jürgens om mee te werken aan een nummer voor de lp Panische Nächte en hem tevens te begeleiden tijdens een Duitsland-tournee. Hij kreeg een platencontract bij Teldec en bracht nieuwe nummers op de markt, die hij samen met zijn oude klassiekers zong bij de talrijke optredens. Vanaf 1978 had hij een eigen begeleidingsgroep, bestaande uit de gitaristen Helmut Franke en Peter Hesslein.

Aan het einde van de jaren 90 waren zijn oude nummers compleet op cd overgezet. Hij was bij talrijke tv-uitzendingen en galavoorstellingen te gast. In 2007 speelde hij mee in aflevering 1116 van de tv-serie Lindenstraße. Daarnaast werkte hij live-concerten af en openbaarde meerdere cd’s. In 2002 verscheen ter gelegenheid van zijn 45-jarig podium-jubileum alsook van zijn 60e verjaardag het nummer Ob 16 oder 60 alsook een Best Of-cd met de titel Mein verrücktes verrocktes Leben.

Sinds 2005 verschenen nieuwe cd’s bij het label A1/A2 Records. Met het nieuwe nummer 1958 – Wir waren dabei veroverde hij weer een plek in de hitparaden. Er verschenen meerdere nummers onder dit label. In januari 2008 bracht hij weer een cd-album uit, genaamd Jukebox, Jeans, Rock ‘n’ Roll met talrijke nieuwe nummers. In december 2020 werd naar aanleiding van het kerstconcert in de Dortmunder Westfalenhalle de dubbel-lp Wahre Liebe wird nicht älter gepubliceerd. Ter gelegenheid van zijn 70e verjaardag verscheen op 15 november 2012 het album met de titel Rock ‘n’ Roll geht immer. Tegelijkertijd verscheen na Hauptsache, du machst dein Ding en Das Herz der Rock ‘n’ Roller het nummer Rock ‘n’ Roll Lady. Verdere nummers uit het tussen 2012 en 2014 verschenen album zijn: Marie Marro, Die süße Politesse, Man ist so alt, wie mann sich fühlt, Nicht jede hat ein Herz wie du en Es regnet harte Dollars. Sinds januari 2016 staat Herold onder contract bij het label Tinacolada Klangwelt. Op 1 februari 2016 verscheen de eerste publicatie bij dit label: een duet met Lars Vegas met de titel Das ist Rock ‘n’ Roll.

Privéleven en overlijden

In 1965 trouwde hij met de kasteleinsdochter Karin Höhler en verhuisde in 1966 naar Wetzlar-Nauborn, waar hij een opleiding tot radio en tv-technicus had gevolgd. Vanaf 1970 werkte hij als werkplaatsleider in zijn geleerde beroep. In maart 1977 legde hij zijn eindexamen af. Daarna woonde hij twee jaar in Echtz. In september 2002 trouwde hij met zijn langjarige levenspartner Manuela in Dortmund.

Op 20 november 2021 kwamen Herold en zijn vrouw om het leven tijdens een woningbrand. Hij werd 79 jaar