In The Mood

The Story of the Locomotions.

1994, 1999, 2004, 2009, en 2013 tot vijf keer toe in 20 jaar ’n reünie van deze Locomotions, en ik kan me zo voorstellen dat sommigen zich afvragen waarom deze herhalingen…! Zijn de Locomotions dan zó speciaal? Laat ik dat eens proberen uit te leggen. De Locomotions zijn ’n stel kerels, die naast dat ze gezworen kameraden zijn, óók de hobby muziek hoog in het vaandel hebben staan, en vooral het plezier daarin na 4 decennia nog altijd willen delen met al hun fans; die; zoals is gebleken; deze Gemerts band altijd trouw zijn gebleven!  Bovendien hebben zij, net als al diegenen van die leeftijd, het onwaarschijnlijke geluk gehad dat ze in de jaren 60 hun jeugd hebben gehad, en daarmee het onbeschrijflijk mooie jaren-60 gevoel kennen. Ik laat de poging om dat uit te leggen dus maar achterwege, maar al diegenen die dat ook hebben meegemaakt kunnen dat beamen! In dát decennium heeft de popmuziek gestalte gekregen, en is groot geworden! De bakermat van deze muziek, de jaren 60, dáár werd de basis gelegd van de hele hedendaagse muziek-scene. dát maken de reünies van de Locomotions zo speciaal!!Het prille begin.Bij de leden van het eerste uur zaten drie bekenden: Harry Slits, Peter Vlemmings en Henk Smits. Eind 1961 besloten ze om ’n bandje op te richten, en er werd aan een andere ambitieuze jongeman gevraagd of hij daar ook zin in hadden, te weten Theo Smits. Er moest ook ’n bandnaam komen, en die schud je niet zomaar uit je mouw. Willy (Henk’s broer) Smits had naar later zou blijken ’n briljant idee, hij sprak in het najaar van 1962 de legendarische woorden: “Hé jongens ik weet voor jullie ’n mooie naam: “The Locomotions”. Het zal geen toeval zijn geweest dat uitgerekend in dát najaar Little Eva met haar enige hit hoog in de hitparade stond: The Locomotions… Dit viertal, Henk, Theo, Peter en Harry hebben in 1962 verschillende optredens gedaan in het patronaatsgebouw, beter bekend als “Het Stumpke” onder de bezielende leiding van Nol Maas. De Locomotions van het eerste uur speelden zonder bassist, dat is later in 1962 veranderd: Arie Meyers hanteerde vanaf dat tijdstip de basgitaar. Het gepriegel van het eerste uren veranderde naarmate de tijd verstreek in volwaardige, en volwassen rock ’n roll, zoals in die tijd de toon werd gezet door Cliff & The Shadows, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Elvis Presley en ga zo maar door. Dat werd onder andere ook door Piet Maas opgemerkt, in 1963 toonde deze kastelein van Het Vossenkamp belangstelling voor dit musicerende Gemertse 5-tal.Het Vossenkamp. Pandelaar 35In de maand maart van 1963 debuteerden The Locomotions op ’n zondagavond voor ’n kleine drie uurtjes op het podium van het Vossenkamp. Dit beviel de eigenaar Piet Maas dusdanig goed; dat hij deze optredens gelijkmatig wist uit te breiden. Naast de zondag werd er ook op de zaterdag gespeeld, en uiteindelijk stonden deze 5 jongens ook op woensdag de sterren van de hemel te spelen, en niet onverdienstelijk: Het Vossenkamp beleefde gouden tijden!! Piet was niet alleen ’n uitstekend beheerder, hij was ook als ’n soort “vader” voor de Locomotions: Mede door zijn inzet en hulp kon de band nieuwe instrumenten kopen, en die konden ze dan op ’n schappelijke manier “afbetalen” door middel van de optredens, en ik ben er van overtuigd, dat hij daarbij menigmaal ’n oogje heeft dichtgeknepen!  In het daaropvolgende jaar 1964 waren er maar weinig weekenden dat er géén Locomotions in het Vossenkamp speelden! Gemert kende in die bewogen tijd meerdere bandjes, en de concurrentie was dan ook behoorlijk. Elk bandje dat in die tijd actief was, had z’n eigen kenmerken en kwaliteiten . Het beste bewijs daarvoor waren de fanclubs en daarmee de vaste aanhang, die elke band had. Dat werd het beste duidelijk toen The Locomotions hun grenzen gingen verleggen, en buiten Gemert het geluk ging beproeven: de fans gingen mee, ze waren er altijd bij! Er werden diverse talentenjachten gewonnen, en ’n absoluut hoogtepunt was wel het optreden in de Hilversumse AVRO-studio. Deze resultaten vertaalden niet alleen de muzikale kwaliteiten van de Locomotions, doch zeer zeker óók de vaste kern fans, die in grote getale daarbij aanwezig waren, en die daar de nodige indruk maakten!!

Naarmate de jaren 60 hun verloop kregen, veranderde het een en ander, want de belangstelling voor bands zoals de Locomotions liep wat terug, mede door het toen nieuwe fenomeen: de discotheek. Óók het Vossenkamp onderging die metamorfose. In die tijd veranderde ook de bezetting van de Locomotions: Pieter en Martien (Matje) van Bree kwamen de bezetting op peil houden, als respectievelijk gitarist en drummer. Na ’n nog altijd succesvolle periode kwam daar abrupt ’n einde aan door het noodlottig ongeval in juli 1967 van de nooit vergeten Theo Smits. Door het verlies van deze vriend en muzikant van de Locomotions hield de band op te bestaan; niemand wilde na dit bijzonder trieste voorval doorgaan. Ieder ging z’n eigen weg, hetzij in andere orkesten of anderszins.  De jaren 90, de eerste reünie. Wat mij achteraf het meest is opgevallen en bijgebleven is dat Harry, Henk en alle anderen van de Locomotions van weleer bijna altijd aanwezig waren op de uiterst gezellige BINGO-dansavonden (Band Indië-Nederland Gemert en Omstreken) in het begin van de jaren 90 met op het podium diverse indo bands, mogelijk dat dáár de basis en eerste ideeën werden gevormd voor de toen latere reünie in 1994, want iedereen had het in dat tijdperk over de goeie ouwe tijd, en vooral “Back To The Sixties”, het magische decennium zoals we dat eerder in dit artikel hebben besproken. En wanneer daarbij de corresponderende muziek uit dat tijdperk van die bands op die BINGO-avonden ‘n volle dansvloer oplevert, dan gaat bij elke muzikant het bloed kriebelen, vooral wanneer dan daar aan Harry Henk Arie en Peter wordt gevraagd: Wanneer The Locomotions??  In augustus 1993 worden dan voor de eerste keer de koppen bij elkaar gestoken om ’n mogelijke reünie te bespreken. Er werd gerepeteerd, en het klikte; in december van dat jaar werd het groene licht gegeven voor de reünie op 17 en 18 juni 1994 in het Ridderhof, en in de tussenliggende tijd werden in twee dagen tijd maar liefst 900 kaarten verkocht. Toon Van Kessel en Ad vd Berg bouwden ’n gigantisch mooi decor, de voorgevel van het toenmalige Vossenkamp, goed verzorgd tot in kleinste detail. Arno en broer Wim Maas zorgden voor het administratieve en presentatieve gedeelte, Jos Maas was de onmisbare sponsor, en vele anderen die met hun inzet dat weekend mede zo speciaal hebben gemaakt. Het duurde ruim twee jaar na deze uitmuntende en perfecte reünie alvorens de videofilm van dit evenement te koop was, die overigens in no time was uitverkocht. 2, 3 en 4 juli 1999.Enkele jaren later kwam het laatste jaar van de 20e eeuw in zicht, en iedereen wilde nog wel ’n keer, zo’n ontzettend gezellig weekend maken en meemaken! De plannen waren gauw beklonken, en wanneer je met ’n hecht team dat er zin in heeft kunt werken; dan wordt dat perfect, en zo was het op het eerste juli weekend in 1999! Deze keer werd het podium van het Vossenkamp tot in detail door Toon en Ad nagebouwd, het podium van 5 jaren eerder fungeerde nu écht als ingang, die voorgevel van Het Vossenkamp bij de ingang van het Ridderhof, dus met ’n beetje fantasie was Het Vossenkamp één weekend terug van weggeweest! De CD “Podium” maakte alles compleet, en met de videoregistratie, die subliem in beeld en stereogeluid was uitgevoerd, werden we in de gelegenheid gesteld om alles nog eens te bekijken. Niemand kon vermoeden dat de inhoud van ’n avondje Locomotions 5 jaar eerder zo’n impact had, en was blijven hangen bij de fans. Dat leverde ’n ware run op de kaarten op, en in knap ’n half uur was er geen kaart meer te krijgen, velen werden teleurgesteld. Dat werd in 2004 voorkomen!

Deze tekst is gekopieerd van de site www.thelocomotions.nl waar u nog meer informatie van deze band uit Gemert kunt vinden.

The Rubies uit Losser deze week in de belangstelling. De grote aanjager van deze band was zonder twijfel Adrie Pit die helaas enkele jaren terug veel te vroeg is overleden. De namen van de bandleden vind u hieronder.

Het Duo de Serenado’s deze week op onze pagina. Het duo bestaat uit drummer Theo Wijlens en accordeonist Andrè Dwars uit Haaksbergen. Wilt u meer over dit duo weten kijk dan even op www.deserenados.nl.

Een foto van de viermans formatie Boemerang uit Brabant. De namen zijn als volgt:
1. Van links naar rechts ( boven ) Jan Engelen.
Accordeon / Keyboard / en zang.
2. Stanny. Gitaar / Hawaii gitaar / Bas en zang.
Van links naar rechts onder:
3. Martien Veenstra. Saxofoon / Trompet / Dwarsfluit / Bas / Schuiftrombone en zang.
4. ⁠Henk v/ d Heijden. Drums / Saxofoon / en Zang. Op dit moment speelt Boemerang ( Stanny en Jan) nog steeds als duo met veel plezier.

De reden dat ze ongeveer 22 jaar gestopt zijn als 4 mans formatie is, dat ze gezien de prijs voor een optreden te duur werden en de kermissen en dansavonden terug liepen en daarom géén beroepsmuzikanten meer konden blijven ! Ze hebben toen alle vier er ‘n bijbaan bij moeten nemen om toch rond te kunnen komen.

Hendrik Nicolaas Theodoor (Hein) Simons (Heerlen, 12 augustus 1955) is een Nederlands zanger die als kinderster in de jaren zestig bekend is geworden onder de naam Heintje.

Hij zingt in het Nederlands, Duits, Engels en Afrikaans. Zijn bekendste nummer is wellicht “Mama“. Andere grote hits zijn: Ich bau’ dir ein Schloss, Heidschi Bumbeidschi, Ich sing ein Lied für dich, Ik hou van Holland, Oma’tje lief, Oma so lieb en Jij bent de allerbeste.

De ontdekker van Heintje was Addy Kleijngeld, die ook bijna alle composities voor zijn rekening nam, en tevens al zijn platen produceerde. Tijdens een talentenjacht in partycentrum “Het Streeperkruis” te Schaesberg zong Heintje Simons een hit van Robertino Loreti, genaamd Mama en sleepte hiermee de eerste prijs in de wacht. Naar aanleiding hiervan werd Kleijngeld door Willy Alberti getipt en reisde hij af naar Bleijerheide, een plaats in de gemeente Kerkrade, waar de ouders van Heintje een horecagelegenheid (De Hanni-Bar aan het Dr. Ackensplein) exploiteerden. De vader van Heintje was een voormalig mijnwerker die wegens een stoflong uit de mijnbouw ontslagen was en via de horeca zijn hoofd boven water trachtte te houden.

Heintje zong voor bij Kleijngeld en kreeg een contract bij CNR Records. De eerste plaatopnames (o.a. Mama) vonden plaats in het Bavohuis in Amsterdam.

Hein(tje) Simons speelde tussen 1968 en 1971 een rol in een zestal Duitstalige films. Hij scoorde twee nummer 1-hits in zowel de Nederlandse Top 40 als de Single Top 100, beide in 1968: Ich bau’ dir ein schloss (27 weken in de Top 40 / 18 weken in de Single Top 100), en hit van het jaar 1968 in beide jaarlijsten) en Heidschi Bumbeidschi (13 weken in de Top 40 / 11 weken in de Single Top 100). In 1970 stond Heintje zelfs in de Amerikaanse Billboard 200 met de albums You are the best of all en I’m your little boy.

Nadat hij in 1972 voor het laatst een hit scoorde in Nederland met Meine liebe für dich, wist hij, op een kleine opleving in 1978 na, alleen nog succes te halen in Duitsland.

In september 2014 kwam Simons na 41 jaar met een nieuw Nederlandstalig album dat maar liefst dertien weken in de Album Top 100 stond. In 2015 genoot hij grote populariteit in China.

Rond zijn 60e verjaardag op 12 augustus 2015 was er zoveel media-aandacht in heel Europa dat mede hierdoor de song Luchtkasteel van zijn album Thuis zelfs even de nummer 1-positie bezette in de Nederlandse iTunes Download Top 100. In 2017 was er het album ‘Heintje und Ich’, waarin Hein Simons in duet is met de jonge Heintje. Het album haalde de gouden status in Duitsland. Ook de biografie ‘Ich war Heintje’, van Jan Adriaan Zwarteveen was een groot succes in drie Duitstalige landen Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland.

Simons treedt nog steeds op en maakt jaarlijks een nieuwe cd.

Na zijn vroege jeugdjaren met zijn ouders in Bleijerheide bij Kerkrade in de Nederlandse provincie Limburg woonde hij in zijn late jeugdjaren met zijn ouders in Neu-Moresnet, een deelgemeente van Kelmis in het Duits taalgebied van de Belgische provincie Luik. Omdat Bleijerheide juist tegen de Duitse grens lag geraakte hij in zijn jonge jaren naast het Limburgs en het school-Nederlands ook vertrouwd met het Duits.

Simons trouwde in 1981 op 26-jarige leeftijd met zijn zeven jaar jongere jeugdvriendin. Ze hebben drie kinderen. In 2014 zijn ze gescheiden.

Hij werkte voor de Belgischer Rundfunk en woont in Moresnet, een deelgemeente van Blieberg (Plombières) eveneens in de provincie Luik.

Van Simons zijn wereldwijd meer dan 46 miljoen platen verkocht. Hiervoor kreeg hij 45 gouden platen, alsook twee platina en een diamanten plaat (destijds dienden er 250.000 stuks verkocht te worden om goud te behalen). Een jaar na het begin van zijn carrière kreeg Simons een onderscheiding (7 gouden platen) voor de verkoop van 10.000.000 stuks. Bij het wegvallen van de Berlijnse Muur bleek dat er ook nog eens 13 miljoen platen zijn verkocht in het Oostblok, daarmee komt de teller op ruim 60 miljoen verkochte geluidsdragers wereldwijd te staan.

Bron: Wikipedia