Poezentaal

Een man en een vrouw zijn 20 jaar getrouwd, en de man gaat met zijn vrouw mee om kleren te kopen voor een feest. De vrouw zoekt tussen de kleding, en de man staat maar een beetje achteraf te wachten tot z’n vrouw klaar is. Loopt de vrouw naar haar man: “Waarom doe je nou niet eens zoals vroeger? Toen hielp je me altijd met kleren uitzoeken.” Zegt de man: “Ja, wat zoek je dan?” “Gewoon,” zegt de vrouw, “iets dat past bij mijn gezicht.” “Kijk dan schat,” zegt de man, “er hangen toch plooirokken?”

De pastoor is in de sacristie gestruikeld over een paar schaatsen.

“Zeg op, van wie zijn ze”? vraagt hij aan de misdienaars.

“Waarschijnlijk van één van de ijsheiligen”, antwoordt Jantje.

Een man komt een winkel binnen waar dieren worden verkocht. “Ik zou graag een aantal dieren bestellen: 4 ratten, 10 muizen, 21 spinnen en 1 kilo vliegen.” “Houd u slangen?” vraagt de verkoper. “Nee! Maar ik ga verhuizen en ik moet het huis achter laten in dezelfde staat als toen ik er ben ingetrokken.”

Een jaar of tien geleden nam ik in de luchthaven van Buenos Aeres een vliegtuig richting Frankrijk. De kapitein nam de micro en zei : “Ik verwelkom iedereen aan boord voor de vlucht naar de luchthaven Charles De Gaulle in Parijs. De vlucht zal verlopen zonder incidenten en ik raad de passagiers aan om na de film even de ogen te sluiten om…..” Plots werd de verbinding enkele seconden verbroken en dan hoorden we een verschrikkelijke gil en de kapitein die riep : “Oei oei oei !!!! Oh mijn God ! ” Daarna was alles stil. Ik en de andere passagiers bekeken elkaar angstig. De hostesses liepen heen en weer. Nochtans bleef het vliegtuig op dezelfde hoogte. Plots hoorden we gekraak in de micro en we hoorden terug de kapitein. “Dames en Heren, mijn oprechte verontschuldigingen. Maar een hostess heeft een tas kokende koffie op mijn schoot laten vallen. Je moest de voorkant van mijn broek eens zien !” 

“Dat is niks !”, schreeuwde ik terug , “Je moet die van mij langs achter eens zien !!!”

Om 7 uur ‘s ochtends zit ik lekker te vissen langs het Amsterdam Rijnkanaal. De damp staat nog op het water. Ik zit net, komt er een man achter mij staan kijken. Het wordt acht uur, negen uur, tien uur, twaalf uur. Ik neem ’n boterhammetje en koffie en nog steeds staat die kerel achter mij naar m’n dobber te staren. Om 2 uur ‘s middags staat hij er nòg. Als ik om 7 uur ‘s avonds mijn spullen inpak, staat die vent nòg achter me. Ik zeg: “Meneer, u heeft nu 12 uur lang achter mij staan kijken. Waarom koopt u geen hengel? Kunt u zelf gaan vissen.” Zegt die man: “Sorry hoor, maar daar heb ik echt geen geduld voor . . . ”