Om ons zelf niet te vergeten in de rubriek “herkent u deze nog” deze week een foto van “de Helena’s” uit 1969 in de eerste bezetting. Linksboven Frans Schulten, Rechtsboven Frans Heerink, In het midden Truus Bekke- Braakhuis, Linksonder Frans van de AA en Rechtsonder Benny Lenferink.
Wilt u een feestje vieren en zoekt u daarvoor 1 of 2 muzikanten dan Alfons van der Kemp misschien voor u de juiste persoon. Hij en collega René nemen u me met diverse muzieksoorten en maken er zeker een geslaagde avond van.
Op 11-03-2023 werd er door Café Restaurant De Molenberg een Mill Hill Rock Night georganiseerd. Er traden drie bands op, te beginnen met Big Ashtray, gevolgd door Motbak en laatste The Leftovers. Wij als Helena’s moedigen dit soort activiteiten zeker aan. En alhoewel wij deze muziek zelf niet spelen hebben we veel respect voor deze bands.
Door de bands werd muziek gespeeld van Pearl Jam tot Poch en van AC/DC tot Golden Earring. Het was een gezellige avond waarbij de zaal goed gevuld was en dat is voor “De Molenberg” reden om hier een vervolg aan te geven. T.z.t. zal er een nieuwe datum geprikt worden.
The Big Ashtray zijn allemaal nog jonge mensen die zeker in de toekomst meer van zich laten horen. Bezetting: Sterre Oude Wesselink, zangeres; Stefan Steggink, zanger – gitarist; David Pouwels, solo gitarist; Bart Plegt, basgitaar; Oscar Busscher, drum
De band Motbak zal dit jaar optreden bij het Festival “Rock am Esch” in Tubbergen. De band bestaat pas sinds Januari dit jaar en ze timmeren dus flink aan de weg. Bezetting: Arjan Hellingman, zang; Paul Bonsma, gitaar; Ruud Steenwille, gitaar; Jurgen Nijland, basgitaar, Mark Boerrigter, drum
The Leftovers bestaan nu al een aantal jaren en ze hebben met elkaar nog veel plezier in het samen muziek maken. Ook dit jaar zijn ze weer te beluisteren in Vasse tijdens Kingrock op koningsdag. Bezetting: Rob Engbers, zang; Tom Kamphuis, gitaar; Leo Bossing, solo-gitaar; Henk Velthuis, basgitaar; Mark Boerigter, drum
Rudi Carrell, artiestennaam van Rudolf Wijbrand Kesselaar (Alkmaar, 19 december 1934 – Bremen, 7 juli 2006), was een entertainer, zanger, showmaster, filmproducent en acteur. Hij begon zijn carrière in Nederland bij de radio en televisie en ging vervolgens werken bij Duitse zenders. Hij werd in Duitsland een uiterst populaire tv-persoonlijkheid met spelshows en andere formats. Hij woonde sinds 1974 in Syke, een plaats ten zuiden van Bremen.
De vader en de grootvader van Carrell waren beiden werkzaam in de showbusiness. Zijn vader gebruikte daarbij de naam André Carrell. De jonge Rudolf verving op 17 oktober 1953 André tijdens een feestavond voor ambtenaren in Arnhem, waarna André Rudolf in zijn gezelschap opnam. Daarmee deed Rudolf zijn intrede in de showbusiness. Hij trad in 1955 voor de AVRO wekelijks in het radioprogramma De bonte dinsdagavondtrein op. Carrell brak in 1959 ook op de televisie door met de maandelijkse Rudi Carrell Show.
Hij werd nationaal bekend door zijn deelname aan het Eurovisiesongfestival van 1960 met het liedje Wat een geluk. Dat werd in Nederland wel populair, maar op het festival voorlaatste: alleen dat van Luxemburg eindigde nog achter hem. Het beviel hoe hij na het festival over zichzelf grappen kon maken.
Andere liedjes waarmee hij in Nederland populair werd zijn Een ballonnetje, Een muis in een molen, De hoogste tijd en Samen een straatje om. Zijn optreden in de Rudi Carrell Show als bewoner van een onbewoond eiland met het aapje Vrijdag en Esther Ofarim als zeemeermin is beroemd. Met deze show won Carrell in 1964 de Zilveren Roos op het festival van Montreux. Eén jaar eerder, dus in 1963, had hij ook al de Nipkowschijf van de Nederlandse televisierecensenten mogen ontvangen.
De Duitse carrière van Carrell begon in 1965, toen Radio Bremen interesse toonde voor zijn werk. Daar in Bremen begon hij met de tweemaandelijkse televisieshow Rudi Carrell Show. Vanaf 1974 presenteerde hij Am laufenden Band, de Duitse versie van Eén van de acht. Rudi Carrell had als persoonlijk adviseur de Nederlander Dick Harris, die de show ook regisseerde. Ook andere Nederlanders werkten voor Carrell in Duitsland.
Carrell maakte vanaf 1970 in Duitsland ook een aantal speelfilms: Wenn die tollen Tanten kommen, Tante Trude aus Buxtehude en in 1971 Rudi, benimm dich en anderen. Ook al waren sommige films zeer succesvol (de eerste trok drie miljoen kijkers), en ondanks de hoge gages, was Carrell allesbehalve trots op die simpele komedies. Hij verafschuwde het zelfs om in vrouwenjurken als Tante op het doek te verschijnen.
Carrell speelde in 1971 en 1972 in de shows van Bobbejaan Schoepen in Bobbejaanland (België), een toenmalige trekpleister voor (inter)nationale variété-artiesten. Hij werd diens buur en vriend (later, in 1974, zouden ze ook nog samen duetten zingen in de televisieshows van Carrell).
Na zijn verblijf in België keerde Carrell terug naar Duitsland, waar hij ook succes oogstte als zanger. Zo had hij in 1975 veel succes met het lied Wann wird’s mal wieder richtig Sommer?: een vertaling van het lied ‘t Is weer voorbij die mooie zomer, dat in Nederland in 1973 met Gerard Cox een hit werd.
In 2005 werd er bij hem, naar eigen zeggen een kettingroker, terminale longkanker vastgesteld. Hierdoor kreeg hij onder meer moeite met praten. Zijn voorlaatste optreden op de Duitse televisie, op 30 december 2005, in 7 Tage, 7 Köpfe, vond dan ook plaats zonder dat hij een woord zei.
Rudi Carrell overleed uiteindelijk ook aan de gevolgen van die longkanker. Hij werd 71 jaar oud.
Bron: Wikipedia
De echte naam van Jodel Jerry, zanger en liedjesschrijver, was Ger van Geijlswijk ( geboren in Amsterdam, 1933). Hij vormde met Huub ten Berge uit Heerlen het duo De Jodel Jerry’s (aanvankelijk onder de naam Ger & Huub). Ook heeft hij een single opgenomen samen met Mary Lou (Louisa Bakkers). Ook is een tijdlang zanger in het Ensemble Frans Tiedtke geweest en was hij lid van het duo The Jerry’s. Maar het bekendste is hij toch geworden als Jodel Jerry.
Op herhaling deze week “The Switch Combo”. Deze foto stamt uit de eind zestig of begin zeventiger jaren. Voor de verandering plaatsen we dit keer ook de achterkant van de foto. Daarop staan alle namen van de band leden vermeld. De plaats die hierbij gedraaid wordt is een Single van The Switch Combo – Het mooie Twentse land.
The Tremeloes is een Britse groep die vooral succes had in de jaren zestig. Ze waren oorspronkelijk de begeleidingsband van Brian Poole.
Als Brian Poole & the Tremeloes hadden zij in Engeland vanaf 1961 een reeks hits, waarvan Do you love me in 1963 aldaar de eerste plaats van de hitparade bereikte. Toen het niet meer boterde tussen de leden van de begeleidingsband en hun voorman, gingen ze in 1965 elk hun eigen weg. Brian Poole verdween al snel in de anonimiteit. De Tremeloes (Alan Blakley, Len ‘Chip’ Hawkes, Rick West en Dave Munden) waren echter regelmatig in de internationale hitparades te vinden.
The Tremeloes begonnen in 1967 aan een half decennium van hits, te beginnen bij het door Cat Stevens geschreven Here comes my baby. Er volgden meer successen, waarvan Silence is Golden (1967) en My little Lady (1968) de grootste waren. De groep kenmerkte zich voornamelijk door pretentieloze uptempo songs, zoals Even the bad times are good (1967), Helule helule (1968) en Once on a Sunday morning (1969).
Het nummer Yellow River werd hen aangeboden door componist Jeff Christie, maar ze brachten het aanvankelijk niet zelf uit. De band Christie – rond Jeff Christie en de broer van gitarist Alan Blakley – werd speciaal gevormd om het nummer uit te brengen, waarbij de zangpartij van Jeff Christie werd toegevoegd aan de reeds ingespeelde begeleiding van The Tremeloes. Het resulteerde in 1970 in een grote hit. The Tremeloes zongen ook You en What Can I Do? van Raymond O’Sullivan (die later bekend zou worden als Gilbert O’Sullivan). Begin jaren zeventig probeerden The Tremeloes een iets ‘ruiger’ image aan te meten met rockachtige singles als Blue Suede Tie. De laatste hit is ook uit die tijd, maar toch meer ‘poppie’: I Like it That way (1972).
Net als veel andere bands uit de jaren zestig en zeventig zijn ook The Tremeloes bij tijd en wijle in ‘revivaloptredens’ terug te vinden. Dave Munden is in al die jaren de enige constante factor geweest, hoewel tegenwoordig ook Rick West (die zich weer Rick Westwood noemt) deel uitmaakt van de groep. Chip Hawkes heeft de groep een paar keer verlaten om vervolgens weer terug te keren, maar hij maakt de laatste jaren deel uit van de groep Class of ’64 met oud-leden van Smokie en The Rubettes.
Band leden:
Bron: Wikipedia
