Country Quartett

as

The Symptomes deze week op de voorgrond. Met de single Paulien hebben ze het meeste succes gehad en menig orkest had dat nummer op hun repertoire.

In 1968 werd Corry Konings ontdekt door Pierre Kartner. Corry was destijds zeventien jaar en werkzaam als kapster. Daarnaast zong ze al twee jaar bij de groep De Mooks. Een lokale platenhandelaar had haar horen zingen en haar voorgesteld aan Pierre Kartner. Kartner koppelde de zangeres aan het dansorkest De Rekels dat bestond uit zanger Frans Biezen, gitarist Jacques Wagtmans,bassist André de Jong, accordeonist Jos van Zundert en drummer Kees Dekkers. Frans Biezen, die door Corry werd vervangen, zou later een succesvolle solocarrière uitbouwen onder de naam Frank Ashton. De eerste single die Corry en de Rekels in 1969 uitbrachten was Vaarwel, ik zal geen traan om je laten en kwam in de Veronica Top 40 tot de 22e plaats. In Vlaanderen bereikte het zelfs de zesde plaats. De tweede stem op het nummer wordt ingezongen door Pierre Kartner. Dit zou hij bij alle singles van Corry en de Rekels blijven doen. Na Mijn stil verdriet kwam in 1970 het grote succes met Huilen is voor jou te laat. Dat nummer kwam tot #5 in de Top 40 en stond maar liefst 41 weken genoteerd, wat voor die hitlijst destijds een record was. Het record hield ruim 43 jaar stand, totdat Pharrell Williams het in 2014 verbrak met zijn single Happy. In de Hilversum 3 Top 30 stond Huilen is voor jou te laat 19 weken genoteerd en kwam het 2 maal opnieuw binnen in de lijst. In datzelfde jaar werd drummer Kees Dekkers vervangen door Rob Kraak.

Corry en de Rekels hadden daarna nog hits met Rozen die bloeien, Zonder het te weten, het kerstnummer Hoog daar aan de hemel, Igorowitsch en Dagen en nachten. In 1972 verliet Corry De Rekels om een succesvolle solocarrière te beginnen. Tot 1988 trad ze op onder de naam Corry en daarna onder haar volledige naam: Corry Konings. Haar grootste solohits waren Ik krijg een heel apart gevoel van binnen, Adios amor en Mooi was die tijd.

Het Twente Combo deze week in de schijnwerpers. Mocht U ons meer van deze band kunnen vertellen dan horen we dat graag.

In Mei en Juni 2014 heeft deze band nogmaals opgetreden in Goor en op internet vonden wij daarover de volgende tekst:

Het was het feest der herkenning gistermiddag in de zaal van camping Bomans, net buiten Goor. Het roemruchte Twente Combo bracht daar de voorpremière van het optreden eind juni in de tent tijdens het School en Volksfeest. Het achttal bracht een serie nummers uit de oude doos en liet zien en horen dat de sleet er, ondanks de leeftijd, nog steeds niet op zit. Het Twente Combo was in heel het land enorm populair in de jaren zeventig en tachtig en had een fanclub van meer dan 800 leden. Daarvan was een gedeelte ook gisteren aanwezig evenals de vrouw en dochters van wijlen Jan Brunnekreeft, beter bekend als Jan van de Ster. Hij was destijds de manager van de Goorse band.

Wilhelmus Jacobus (Willem) Duyn (Haarlem, 31 maart 1937 – Emmen, 4 december 2004) was een Nederlandse zanger die furore maakte als Big Mouth van het duo Mouth & MacNeal. Hij viel op door zijn forse bouw en forse beharing (hoofdhaar en baard).

In de jaren zestig was hij o.a. zanger bij de “Whiskers” en maakte hij deel uit van de tweede bezetting van de Jay-Jays, met o.a. Cees Kranenburg jr.. (drums), Hans Jansen (orgel) en Kees Vennick(sax). Zij waren de opvolgers van de Shadowband en The Jumping Jewels, de begeleidingsband van Johnny Lion. Willem Duyn was daarna ook een bekende diskjockey in een discotheek in Den Helder.

In 1971 vormde de voormalige constructiebankwerker een popduo met Maggie MacNeal. In 1972 scoorden zij een internationale hit met het door producer Hans van Hemert geschreven How do you do Het liedje bereikte in de zomer van 1972 zelfs de top 10 van de Amerikaanse hitparade. In 1974 vertegenwoordigden ze Nederland op het Eurovisiesongfestival met het lied Ik zie een ster, waarmee ze de derde plaats behaalden. In eigen land hadden ze hiermee eveneens succes en stonden ze veertien weken in de hitparade.

In datzelfde jaar werd het duo ontbonden en trad Duyn verder op met Little Eve (Ingrid Kup), met wie hij ook trouwde. Vanaf 1978 trad hij solo op als Big Mouth, later onder zijn eigen naam. In 1979 behaalde hij een hit met het autobiografische lied Willem, een cover van Darling. Willem kreeg in 1982 een vervolg met het eveneens autobiografische lied Wat een rare man. Duyn nam in 1992 tijdelijk de plaats in van Bennie Jolink, zanger van de band Normaal, toen deze zwaargewond raakte. In september van dat jaar scoorde hij met Normaal nog een bescheiden hit met “Woenderbar”. Hoewel Duyn nog vele (solo)singles uitbracht, bereikte hij nooit meer het succes dat hij boekte met Mouth & MacNeal.

Duyn was jarenlang woonachtig in Almelo en Wierden, en woonde later in het Drentse plaatsje Roswinkel. Hij kreeg op 67-jarige leeftijd thuis een hartstilstand en overleed onderweg naar een ziekenhuis. Duyn is twee keer getrouwd geweest en had zes kinderen,

Op 21 maart 2012 verscheen over Mouth & MacNeal de biografie “Duo tegen wil en dank”, geschreven door de voormalige fanclubvoorzitter Roel Smit.

 Bovenstaande gegevens komen van Wikipedia.

De Enschedese band After All werd in 1972 opgericht door toetsenman Fred Fähnrich (Ex Libris), Fred vond in Henk Zweers ( Ronal Four) zijn drummer en in Eddy Becker een bassist. Toegevoegd werd zanger Gerrit Trip (Highway’61 en Strange Fruit) op gitaar. Even later traden saxofonist Johnny Ekkelboom en zangeres en violist Jeanet Fähnrich ( Mother of Pearl) toe. In deze bezetting scoorden ze platencontracten bij ERC en Negram wat uitdraaide op een nummer 1 hit met If You Need Me in Zuid-Afrika. Ze legden de basis voor een langdurig succesvol bestaan. Begin ’74 werden Fred en Johnny echter vervangen door toetsenman Ben Hesselink ( Mother of pearl) en Ipo Oosterhuis (o.a. HUN en Faghm). Begin ’75 verlieten Jeanet en Ipo After All, waardoor Trip, Zweers, Becker en Hesselink met zijn vieren een jaar doorgingen. Om toch weer iets veelzijdiger te kunnen zijn werd in ’76 saxofonist Chris Broer aangetrokken. Bij After All heeft zoals het een Enschedese band betaamde iedereen gezongen. Niemand ontsprong die dans. Na medio 1975 vonden de optredens merendeels plaats in Duitse discotheken, dancings en feesttenten. Het repertoire bestond voornamelijk uit top-40 nummers. In 1978 ging Gerrit Trip naar Teach In en werd vervangen door Willie Versteeg (Balance en Pickwick). Kort daarna vertrok ook Ben Hesselink. Langzaam werd After All steeds meer een Duitse band en werd het steeds meer aan het Twentse zicht onttrokken. Een opvallend succes had After All met de door Gerrit Trip gezongen singles If you need me, een cover van een Wilson Pickett nummer en Help me my love, geschreven door Shuffle Henk van de Heuvel. Met deze singles stond de band in totaal 33 weken in de Zuid Afrikaanse nationale top-20. If you need me stond er zelfs 7 weken op de eerste plaats. Help me my love schopte het tot de derde plaats. After All heeft in verband met de apartheid nooit in Zuid Afrika opgetreden.

Toen If you need me in Zuid-Africa een hit werd, werd men hier in Nederland wakker en moest After All het nummer maar eens in een echte studio met een echte producer opnemen, vond men. Die echte studio werd EMI in Haarlem/Heemstede waar Cor Aafting de labelmanager was. In die tijd zijn daar ook Help me my love en My Girl met als B- Kant For all The Friends opgenomen. Ongeveer een jaar later kwam Roy Beltman in beeld die ook BZN als producer onder z’n hoede had en dit nog jaren zou blijven doen. Met Roy Beltman werden Hitshot (een compositie van Klaas Dikken) en Tupolev opgenomen. Tupolev is overigens geschreven door Ilja Gort. Ja, die, de Nederlandse huiswijnboer in Frankrijk. De leadzang in voornoemde nummers was van Gerrit Trip ( later ook Teach In en Trip to Trip). In de jaren ’80 werd er voor een Duitse maatschappij nog een versie van Callow la vita opgenomen die werd gezongen door drummer Henk Zweers. Tussen 1975 en ’80 zorgde Lute Mansveld op het podium vaak voor de komische noot.

Meer informatie is te vinden op poparchieftwente.nl

• 

•