Shocking Blue

De groep werd in 1967 opgericht door Robbie van Leeuwen, die naar eigen zeggen bij The Motions aan zijn plafond was gekomen en een groep wilde neerzetten waarmee hij internationaal meer kansen zag. Van Leeuwen rekruteerde de groepsleden uit diverse hoeken van de Haagse beatscene en koos in eerste instantie voor een zanger, Barry Hay, die net The Haigs had verlaten. Hay bedankte echter en Van Leeuwen sprak de historische woorden: “Hier zul je nog spijt van krijgen”. Uiteindelijk werd Fred de Wilde ( ex. Hu and The Hilltops ) de zanger en werd er een lp voor Polydor opgenomen. Het album was net als de eerste single Love is in the air matig succesvol.

Een jaar later stapte Shocking Blue over naar het pas opgerichte Pink Elephant-label van Dureco. De eerste plaat die op dat label uitkwam, was Lucy Brown Is Back in Town. De single deed het aardig in de Top 40. Toen De Wilde halverwege 1968 een oproep kreeg voor militaire dienst, besloot Van Leeuwen dat hij zijn groep wilde vervolledigen met een zangeres. In eerste instantie werd gedacht aan Annet Hesterman, maar zij bleek net een contract met een andere manager te zijn aangegaan en bedankte. Later was ze nog korte tijd de zangeres van de Groningse Ro-d-Ys. In Loosdrecht stuitten Van Leeuwen en manager Cees van Leeuwen op Mariska Veres, die daar optrad met The Motowns tijdens een feestje van de Golden Earring. Via haar moeder werd het contact gelegd.

Shocking Blue werd de eerste Nederlandse groep die een nummer 1-hit in de Billboard Hot 100 van de Verenigde Staten behaalde met de single Venus.

De groep had nog vele andere hits voordat zij in 1975 uit elkaar gingen. In 1979 werd een poging tot een reünie gedaan, maar die duurde maar twee jaar. Shocking Blue herrees in een nieuwe samenstelling in 1993 met Mariska Veres, maar zonder Robbie van Leeuwen. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.

De groepsleden door de jaren heen:

  • Fred de Wilde (zang) (tot de herfst van 1968)
  • Mariska Veres (zang) (vanaf de herfst van 1968)
  • Robbie van Leeuwen (gitaar, sitar en zang)
  • Cor van der Beek (drums) (overleden op 2 april 1998)
  • Klaasje van der Wal (basgitaar) (tot 1972, overleden op 12 februari 2018)
  • Henk Smitskamp (basgitaar) (vanaf 1972)
  • Leo van de Ketterij (extra gitarist in de jaren 1970 – 1971)
  • Martin van Wijk (gitaar) (vanaf 1973)
  • Wim Voermans (basgitaar) (november 1984 – oktober 1986)
  • Jan Pijnenburg (drums) (april 1985 – oktober 1986)
  • Michael Eschauzier (toetsen) (1993 tot 2006)
  • André van Geldorp (gitaar, zang) (1987 tot 2006)
  • Gerben de Bruijn (drums) (1993 tot 1998)
  • Michel Schreuder (drums, zang) (1998 tot 2006)

Informatie bron: Wikipedia

Similar Posts

  • The Whiskers

    The Whiskers uit Oldenzaal waren geliefd om het het gebruik van de vele blaasinstrumenten. Helaas is ons van de namen van de bandleden alleen Frans Koersthuis bekend.

  • The Combines

    The combines uit Wijhe ziet u hier onder op de foto. Het opschrift op de kaart geeft aan dat 5 van de 7 muzikanten de zelfde achternaam hebben en misschien wel broers zijn. Als er iemand is die meer info kan geven of misschien een van de band leden dan horen we dat graag.  

  • Tony Bass

    Tony Bass, pseudoniem van Thieu Baats (Eindhoven, 12 maart 1934 – Valkenswaard, 11 oktober 2005) was een Nederlands zanger en liedjesschrijver. Hij werd bekend in de jaren 60 van de twintigste eeuw. Hij maakte vooral naam met enkele carnavalskrakers. Zijn eerste grote hit was Dat is het einde (1965).

    Zijn meest succesvolle single Ik ben met jou niet getrouwd (1968) – een Nederlandse tekst op de muziek van het Spaanstalige nummer Salud, dinero y amor van Digno García y los Carios – werd opnieuw uitgebracht in 1989 en gecoverd door Doenja in 2017. In 1969 scoorde hij met het lied Gina Lollobrigida weer een grote hit, geschreven en geproduceerd door Jack de Nijs (Jack Jersey) over de Italiaanse filmactrice. Zijn carnavalshit Bij ons staat op de keukendeur, geschreven door Wim Kersten, dateert van 1970.

    Bron; Wikipedia

  • De Benny’s

    Het trio “de Benny’s” deze week op de voorgrond. Mocht u ons meer over dit muzikale drietal kunnen vertellen dan horen we dat graag op: dehelenas@gmail.com.

    De Benny's 1a

  • Gezellig Dansen

    25 Oktober a.s. verzorgen de bands “de Helena’s” en “More Fun” samen een dansavond in Café en Zalencentrum De Vereeniging in De Lutte. De bands hebben ieder hun eigen sound en liedjes en zullen afwisselend voor u gaan spelen. Ook speelt de band “More Fun” op 18 oktober bij De Molenberg voor een dansavond.

  • Wencke Myhre

    Wenche Myhre, ook wel Wencke Myhre, (Oslo, 15 februari 1947) is sinds de jaren zestig een succesrijke Noorse schlagerzangeres met hits in het Noors, Duits en Zweeds.

    Nadat Myhre in 1960 een talentenwedstrijd in Oslo won, kreeg ze van liedjesschrijver Arne Bendiksen een platencontract.

    In 1963 maakte ze haar televisiedebuut in de film Elskere. Sindsdien staat ze steeds in de spotlights. Voor haar lied Gi meg en Cowboy till mann (dat eerst door Gitte gezongen werd in het Duits, Ich will ‘nen Cowboy als Mann) onder begeleiding van Horst Wende en zijn studio/sessie muzikanten kreeg ze haar eerste gouden plaat.

    In 1964 was Myhre de drijfveer achter een inzamelingsactie waarvan de opbrengst naar een kinderziekenhuis in de Gazastrook zou gaan. Hier leerde ze haar eerste man kennen, Torben Friis-Møller. Met hem heeft ze drie kinderen: Kim (1971), Dan (1973) en Fam (1975).

    Voor het wereldkampioenschap skiën in 1966 zong ze het lied Vinter og sne. Datzelfde jaar won ze het Schlagerfestival met Beiß nicht gleich in jeden Apfel. Hiermee had ze eindelijk haar doorbraak op de Duitse markt, nadat ze een jaar eerder met Sprich nicht drüber als tweede was geëindigd. Er volgden nog hits en in 1968 vertegenwoordigde ze West-Duitsland op het Eurovisiesongfestival met Ein Hoch der Liebe, waarmee ze op de zesde plaats eindigde. Eind jaren 60 behoorde ze tot de absolute topartiesten en tieneridolen in Duitsland. Ze won vier Bravo-Otto’s (1966: brons, 1967: goud, 1968: goud, 1969: zilver). Ze kwam veel op de Duitse televisie en trad op met andere grootheden als Udo Jürgens en Peter Alexander. In 1970 had ze een bescheiden hit met Er hat ein knallrotes Gummiboot, dat later wel uitgroeide tot een carnavalsklassieker.

    In 1974 kreeg ze een eigen televisieprogramma. In 1980 trouwde ze voor de tweede maal, dit keer met de succesvolle Duitse regisseur Michael Pfleghar. Twee jaar later kreeg ze met hem haar vierde kind, Michael. Pfleghar pleegde in 1991 zelfmoord. Een jaar later nam Myhre opnieuw deel aan de Melodi Grand Prix in haar thuisland, maar werd daar derde.

    Myhre woont in een dorpje dicht bij Oslo en ze treedt nog regelmatig op. In 2004 begon ze een show met twee andere Scandinavische schlagersterren: Gitte Hænning en Siw Malmkvist. Ze trokken door heel Duitsland.

    In 2009 deed Myhre in Noorwegen opnieuw een gooi naar het Songfestival. Haar lied Alt Har En Mening Nå bleef echter steken in de voorronde.

    Bron: Wikipedia 

     

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *